Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Północ w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2024 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Iwona Dzięgielewska
Protokolant:	Anna Zarębska

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. W.

przeciwko

pozwanemu Przedsiębiorstwu (...) Sp. z o.o. w W.

o odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę przez pracownika z uwagi na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków przez pracodawcę, ekwiwalent pieniężny za urlop, odprawę

zasądza od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w W. na rzecz powoda M. W. następujące kwoty:

- tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy

1) 14.058,00 zł( czternaście tysięcy pięćdziesiąt osiem złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 01 października 2019 roku do dnia zapłaty ;

- tytułem odszkodowania na podstawie art.55 §1 ¹ Kodeksu pracy;

2) 21.000,00 zł( dwadzieścia jeden tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 15 października 2019 roku do dnia zapłaty;

- tytułem odprawy pieniężnej w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z przyczyn lezących po stronie pracodawcy

3) 10.993,34 zł( dziesięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt trzy złote trzydzieści cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 15 października 2019 roku do dnia zapłaty

2.zasądza od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w W. na rzecz powoda M. W. kwotę 8117 zł( osiem tysięcy sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.nakazuje pobrać od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W. kwotę 2 303 zł (dwa tysiące trzysta trzy złote) tytułem opłaty sądowej od pozwu od której powód zwolniony był z mocy ustawy;

4.wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości kwoty 7 000 zł (siedmiu tysięcy złotych).

Sygn. akt VI P 58/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 grudnia 2019 roku M. W. reprezentowany przez adwokata wniósł przeciwko Przedsiębiorstwu (...) sp. z o.o. w W. o zapłatę: 14 058 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 października 2019 roku do dnia zapłaty, 21 000 zł tytułem odszkodowania na podstawie art. 55 § 1 ¹ k.p. wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 15 października 2019 roku do dnia zapłaty, 10 993,34 zł tytułem odprawy w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z wyłącznej winy pracodawcy wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 15 października 2019 roku do dnia zapłaty, zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej zwrotu kosztów procesu.

(Pozew – k. 1 – 10).

W dniu 17 stycznia 2020 roku Sąd wydał w niniejszej sprawie nakaz zapłaty (sygn. akt VI Np 160/19).

(Nakaz zapłaty – k. 28 - 29).

Pismem z dnia 25 lutego 2020 roku (data wpływu) pozwana wniosła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o zasądzenie na swoją rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu.

(Sprzeciw – k. 33 – 35).

W toku sprawy strony pozostawały na swoich stanowiskach.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód pozostawał w stosunku pracy jako pracownik z pozwaną spółką jako pracodawcą, na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony z dnia 5 września 2013 roku. Na jej podstawie zatrudniony on został na stanowisku kierownika robót w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem w wysokości 7 000 zł miesięcznie brutto od dnia 5 września 2013 roku.

(Dowód z dokumentu: umowa o pracę – k. 14).

Wynagrodzenie, które powinno być powodowi wypłacone w 2019 roku, było wypłacane z opóźnieniami: za grudzień 2018 roku – 85 dni, styczeń 2019 roku – 74 dni, luty 2019 roku – 46 dni, marzec 2019 roku – 15 dni, kwiecień 2019 roku – 62 dni opóźnienia, maj 2019 roku – 31 dni, czerwiec 2019 roku – 1 dzień

(Dowód z dokumentu: wyciąg z rachunku – k. 25 – 26).

W trakcie rozmów odbywanych między powodem a prezesem pozwanej S. G., S. G. nie tylko nie kwestionował zaległości wobec powoda, ale również potwierdzał ich zakres

(Dowód: nagrania w aktach sprawy).

Zgodnie ze skorygowanym świadectwem pracy, powodowi naliczono 20 dni (160 godzin) ekwiwalentu za niewykorzystany urlop za rok, w którym nastąpiło rozwiązanie umowy. Natomiast w piśmie z dnia 1 września 2019 roku pracodawca wskazał, iż do czasu ustania zatrudnienia tj. do dnia 30 września 2019 roku naliczono ekwiwalent za niewykorzystany urlop 45 dni (360h), w tym: za rok 2019 – 20 dni, za rok 2018 – 25 dni.

(Dowód z dokumentów: świadectwo pracy – k. 20 – 21, pismo – k. 21).

Za tak ustaloną liczbę dni, za który należał się powodowi ekwiwalent za urlop, wysokość ekwiwalentu wynosiła 14 058 zł.

(Bezsporne).

Prawomocnym wyrokiem z dnia 28 października 2021 roku tut. Sąd zasądził na rzecz M. W. od pozwanej w niniejszej sprawie 6 990,94 zł tytułem wynagrodzenia za miesiąc sierpień 2019 roku oraz 10 770 zł tytułem diet przeznaczonych na koszty pobytu za okres od kwietnia 2017 roku do sierpnia 2019 roku

(Fakt znany Sądowi z urzędu).

Pismem z dnia 30 września 2019 roku powód rozwiązał umowę o pracę łączącą strony z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracodawcy wobec pracownika. Powód powołał się w tym względzie na:

- długotrwałe (trwające od wielu miesięcy a nawet lat) nieterminowe wypłacanie wynagrodzenia za pracę, w szczególności nieterminowe wypłacenie wynagrodzenia za miesiąc lipiec 2019 roku (co nastąpiło 04.09.2019) oraz za sierpień 2019 roku (brak wynagrodzenia do dnia obecnego);

- nieuregulowanie należności z tytułu pracy w delegacji;

- niemożność uzyskania od Zarządu (...) informacji o planowanym terminie uregulowania zaległych wynagrodzeń oraz kwestionowanie prawa do wynagrodzenia w tym delegacji;

- brak wypłaty wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.

(Dowód z dokumentu: rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia – k. 15).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony co do ich prawdziwości, były zatem wiarygodne, faktów znanych Sądowi z urzędu i bezspornych oraz dowodów z nagrań. Dowody te w wystraczającym stopniu wyjaśniły okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia. Dowody z zeznań świadków i przesłuchania stron nie miały tu natomiast decydującego znaczenia, nie wyjawiając okoliczności, które potwierdzałyby albo zaprzeczały zasadności powództwa.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 55 § 1 k.p. Pracownik może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli zostanie wydane orzeczenie lekarskie stwierdzające szkodliwy wpływ wykonywanej pracy na zdrowie pracownika, a pracodawca nie przeniesie go w terminie wskazanym w orzeczeniu lekarskim do innej pracy, odpowiedniej ze względu na stan jego zdrowia i kwalifikacje zawodowe. Według zaś § 2 tego samego artykułu pracownik może rozwiązać umowę o pracę w trybie określonym w § 1 także wtedy, gdy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika; w takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia.

Postępowanie w niniejszej sprawie potwierdziło zasadność zarzutów powoda określonych w piśmie rozwiązującym jako: długotrwałe (trwające od wielu miesięcy a nawet lat) nieterminowe wypłacanie wynagrodzenia za pracę, w szczególności nieterminowe wypłacenie wynagrodzenia za miesiąc lipiec 2019 roku (co nastąpiło 04.09.2019) oraz za sierpień 2019 roku (brak wynagrodzenia do dnia obecnego) oraz nieuregulowanie należności z tytułu pracy w delegacji. O tym, kiedy faktycznie pracodawca regulował swoje zobowiązania względem powoda świadczą przede wszystkim wyciągi z jego konta, zawierające daty przelewów. Potwierdzało to regularne wypłacanie wynagrodzenia, znacznie po terminie. Częściowo zaś wynagrodzenie zostało zasądzone prawomocnym wyrokiem, a zatem powód musiał wręcz występować o nie do sądu. Tak też było w przypadku nieuregulowania należności z tytułu pracy w delegacji. Skoro więc powód wygrywał w tym zakresie sprawę, to oczywistym jest, że pracodawca nie regulował względem niego zobowiązań w tym zakresie. Regularne regulowanie przez pracodawcę swoich zobowiązań płacowych względem pracownika stanowi zaś o ciężkim naruszeniu podstawowych obowiązków wobec pracownika przez pracodawcę i w konsekwencji skutkowało to uznaniem za uzasadnione rozwiązania umowy o pracę przez powoda bez wypowiedzenia. Zasądzona kwota odpowiada 3-krotności wynagrodzenia brutto powoda.

Natomiast zarzut w postaci niemożności uzyskania od Zarządu (...) informacji o planowanym terminie uregulowania zaległych wynagrodzeń oraz kwestionowanie prawa do wynagrodzenia w tym delegacji Sąd uznał – jako takie – za nieuzasadniające rozwiązania umowy o pracę w trybie natychmiastowym. Jeśli chodzi zaś o brak wypłaty wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych nie mógł zostać uznany za zarzut wykazany. Powód nie wykazał bowiem w ogóle, aby świadczył pracę w godzinach nadliczbowych.

Odnośnie żądania zapłaty ekwiwalentu, Sąd wskazuje, że zgodnie z art. 171 k.p. w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Pozwana nie kwestionowała liczba dni za który należy się ów ekwiwalent oraz wartości kwoty dochodzonego ekwiwalentu. Sąd zasądził zatem roszczenie w tym zakresie zgodnie z żądaniem pozwu. Pozwana powoływała się tu na pewne okoliczności poboczne, które jednak nie miały wpływu na ocenę zasadności powództwa. Jeśli bowiem powód faktycznie nie wykorzystał określonej liczby dni urlopu, to bezwzględnie należy mu się z tytułu ekwiwalent po rozwiązaniu stosunku pracy.

Jeśli chodzi o roszczenie o odprawę, to wskazać należy, iż zgodnie z art. 55 § 3 k.p. rozwiązanie umowy o pracę z przyczyn określonych w § 1 i 1 ¹ pociąga za sobą skutki, jakie przepisy prawa wiążą z rozwiązaniem umowy przez pracodawcę za wypowiedzeniem. W realiach niniejszej sprawy zaś, rozwiązanie w tym trybie wywołane było przyczynami leżącymi wyłącznie po stronie pracodawcy, który swoim postępowaniem doprowadził powoda do decyzji o rozwiązaniu umowy o pracę. Aktualizowało to po stronie powoda prawo do żądania odprawy. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 pkt 2) Ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, tekst jedn. Dz.U. 2024 poz. 61 pracownikowi, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości: dwumiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy od 2 do 8 lat. Przepis ten znajdował zastosowanie do powoda z mocy art. 10 ust. 1 tej samej ustawy. Zgodnie z tym przepisem Przepisy art. 5 ust. 3–6 i art. 8 stosuje się odpowiednio w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron, a zwolnienia w okresie nieprzekraczającym 30 dni obejmują mniejszą liczbę pracowników niż określona w art. 1. Zasądzona kwota odpowiada więc dwukrotności wynagrodzenia netto powoda, powiększonego o wartość zaliczki na podatek dochodowy (472 zł).

Niezasadny był zarzut potrącenia podnoszony przez stronę pozwaną. Zgodnie z art. 203 ¹ k.p.c. w brzmieniu obowiązującym w chwili wniesienia powództwa w niniejszej sprawie podstawą zarzutu potrącenia może być tylko wierzytelność pozwanego z tego samego stosunku prawnego co wierzytelność dochodzona przez powoda, chyba że wierzytelność pozwanego jest niesporna lub uprawdopodobniona dokumentem niepochodzącym wyłącznie od pozwanego. W realiach tej sprawy żaden z tych przypadków nie miał miejsca. Pozwany powoływał się tu na wierzytelność, która leżała – w ocenie Sądu – poza zakresem stosunku pracy łączącego strony. Nie była ona też niesporna ani uprawdopodobniona dokumentem niepochodzącym wyłącznie od pozwanego.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c., przyznając 3-krotność stawki minimalnej należnej adwokatowi, co uzasadniał nakład pracy pełnomocnika w niniejszej sprawie.

W punkcie 3. Sąd orzekł zgodnie z art. 113 ust. 1 u.k.s.c.

W punkcie 4. o rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. Wskazana w punkcie wyroku dotyczącym tego rygoru kwota odpowiada zgodnie z tym przepisem pełnemu jednomiesięcznemu wynagrodzeniu powoda.

Z podniesionych względów orzeczono jak w sentencji.