Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Północ w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2021 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

Iwona Dzięgielewska

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2021 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy S. A.

przeciwko

pozwanej M. P. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Kancelaria Notarialna M. P. (1) w W.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę

1.zasądza od pozwanej M. P. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Kancelaria Notarialna M. P. (1) w W. na rzecz powódki S. A. kwotę 12.609,00 zł ( dwanaście tysięcy sześćset dziewięć złotych) tytułem odszkodowania za niezgodne prawem rozwiązanie wymowy o pracę wraz z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia 24 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty;

2. wyrokowi w punkcie pierwszym nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości kwoty 4.203,00 zł brutto( cztery tysiące dwieście trzy złote);

3.zasądza od pozwanej M. P. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Kancelaria Notarialna M. P. (1) w W. na rzecz powódki S. A. kwotę 180 zł( stu osiemdziesięciu złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4.zasadza od pozwanej M. P. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Kancelaria Notarialna M. P. (1) w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W. kwotę 630 zł( sześćset trzydzieści złotych) tytułem zwrotu opłaty sądowej o pozwu, od której powódka S. A. była zwolniona.

VI P 408/19

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2019 r. wpłynął pozew S. A. o zasądzenie od pozwanej M. P. (1) kwoty 12 609 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów w tym trybie wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwanej odpisu odwołania do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powódka wskazała, że wypowiedzenie umowy o pracę podczas zwolnienia lekarskiego otrzymała w wyniku braku jej zgody na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron i zatrudnienia się po zmianach organizacyjnych u nowego pracodawcy. Powódka wskazała, że pozwana miała zamiar kontynuowania działalności z nowym wspólnikiem w tym samym miejscu, praktycznie z tymi samymi pracownikami. Dopiero kiedy odmówiła podpisania porozumienia, pozwana wskazała że likwiduje zakład pracy definitywnie i wręczyła jej wypowiedzenia. Zakwestionowała, by doszło do faktycznej likwidacji zakładu pracy. Pozwana kontynuowała działalność gospodarczą tylko w innej formie (pozew k. 1 - 6v).

W odpowiedzi na pozew pozwana M. P. (1) wniosła o oddalenie powództwa. Zaprzeczyła by zarówno z powodów faktycznych jak i prawnych doszło do przejęcia zakładu pracy. Podniosła, że nie ma znaczenia czy miało miejsce przejęcie zakładu pracy, ale czy powódka miała zamiar kontynuowania zatrudnienia u nowego pracodawcy na dotychczasowych warunkach. Zachowanie powódki w sytuacji,gdy nie chciała zawrzeć umowy z nowym pracodawcą należy zaś traktować jako nadużycie prawa (odpowiedź na pozew k. 33-33v).

Pozwana podniosła zarzut braku legitymacji procesowej biernej w przypadku uznania, że miało miejsce przejęcie zakładu pracy przez nowo otworzoną kancelarię w dniu 1 stycznia 2020 r. Wskazała, że w razie przejścia całości zakładu pracy na nowego pracodawcę i likwidacji pracodawcy dotychczasowego za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem zakładu pracy na innego pracodawcę odpowiedzialny jest tylko nowy pracodawca (pismo pozwanej k. 118).

W toku postępowania strony niezmiennie podtrzymały swoje stanowisko w sprawie.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka była zatrudniona u pozwanej M. P. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą: Kancelaria Notarialna M. P. (2) - (...) Spółka Cywilna od dnia 13 sierpnia 2015 r. na podstawie umowy o pracę na okres próbny, a następnie od dnia 13 listopada 2016 r. na czas określony do dnia 30 listopada 2016 r. Z dniem 30 listopada 2016 r. nastąpiło rozwiązanie umowy spółki cywilnej pomiędzy pozwaną, a R. W. i z dniem 1 grudnia 2016 r. przejęcie pracowników przez pozwaną w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej. Wszyscy pracownicy zawarli porozumienia o rozwiązaniu umowy o pracę z dotychczasowym pracodawcą i zawarli nowe umowy o pracę z pozwaną. Powódka nie była stroną takiego porozumienia, bowiem z dniem 30 listopada 2016 r. jej umowa o pracę rozwiązała się w związku z czym zawarła z pozwaną nową umowę o pracę (umowa o pracę k. 16 - 21).

W dniu 1 grudnia 2016 r. pozwana zatrudniła powódkę na stanowisku Pracownika do (...) w pełnym wymiarze czasu pracy na czas określony do dnia 31 grudnia 2018 r. z wynagrodzeniem 4 203 zł. Od dnia 22 grudnia 2017 r. strony wiązała umowa o pracę na czas nieokreślony, a powódce zmieniono stanowisko pracy na (...) (umowa o prac k. 8-10; aneks k. 11).

Od dnia 2 września 2019 r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim ciążowym. Poród zaplanowany został na dzień 5 lutego 2020 r. Podczas przebywania na zwolnieniu lekarskim powódka została zaproszona, za pośrednictwem M. S., na spotkanie w siedzibie firmy pozwanej celem ustalenia kwestii związanych z rozpoczęciem wykonywania przez pozwaną, od nowego roku, działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej z J. K. (zeznania M. S. k. 90v - 91v e - protokół (...) (...)).

Pozwana planowała przejąć wszystkich pracowników do nowej spółki. Zapraszała ich na rozmowy i indywidualnie negocjowała z nimi warunki dalszego zatrudnienia. Wszystkim pracownikom zaproponowała rozwiązanie umowy za porozumieniem stron, z promesą zatrudnienia u nowego pracodawcy na warunkach nie gorszych niż dotychczasowe. Zamiast umów na czas nieokreślony zaproponowała umowy o pracę na czas określony do 31 grudnia 2021 r. Wszyscy pracownicy wyrazili zgodę na przejście do nowego pracodawcy. Nowy wspólnik - J. K. nie uczestniczyła w negocjacjach, propozycję składała pozwana (zeznania M. S. k. 90v - 91v e - protokół (...) (...).

W dniu 19 listopada 2019 r. powódka udała się do siedziby pozwanej w celu omówienia kwestii rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej przez pozwaną w ramach spółki cywilnej z J. K. począwszy od 2 stycznia 2020 r.. Podczas spotkania z pozwaną została jej propozycja rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron wraz z promesą zatrudnienia u nowego pracodawcy - Kancelaria Notarialna M. P. (1), J. K.. Zaproponowano powódce to samo stanowisko pracy, to samo wynagrodzenie natomiast umowa o pracę, podobnie jak z innymi pracownikami, miała zostać zawarta na czas określony. Podczas spotkania powódka przedstawiła swoje obawy, iż w związku z bliskim terminem porodu oraz zawarciem nowej umowy o pracę może mieć problem z uzyskaniem świadczenia z tytułu przebywania na urlopie macierzyńskim, albowiem w wielu podobnych przypadkach ZUS kwestionował ważność zawartych umów o pracę. Nie zgodziła się na zawarcie umowy na proponowanych warunkach wskazując, że są dla niej gorsze i krzywdzące. Powódka skontaktowała się z mężem, a następnie odmówiła podpisania umowy o pracę. Na spotkanie stawiła się kadrowa oraz przyszła wspólniczka pozwanej. Pozwana wręczyła powódce oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem z zastosowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, którego upływ przewidziała na dzień 31 grudnia 2019 r. Jako przyczynę wskazano likwidację zakładu pracy. Powódka przyjęła wypowiedzenie i opuściła miejsce pracy (wypowiedzenie k. 12; zeznania M. S. k. 90v - 91v e - protokół (...) (...) Około tygodnia po spotkaniu wysłano powódce do podpisu draft umowy o pracę z nowym pracodawcą. Powódka nie odpowiedziała na maila. Po tym wszystkim, powódka nie wyobrażała siebie dalszej pracy z tymi samymi osobami i w tym samym miejscu (zeznania powódki S. A. 252v - 254 e - protokół (...) (...)zeznania pozwanej k. 214v -215 e - protokół (...) (...)

Z dniem 2 stycznia 2020 r. pozwana prowadziła już działalność w nowej formie prawnej pod nazwą Kancelaria Notarialna J. K. - notariusz M. P. (1) - notariusz spółka cywilna w W.. Działalność wykonywana była pod tym samym adresem przy ul. (...) lok 1 w W., dodatkowo zaadoptowano i wyposażono na potrzeby kancelarii nowy lokal na parterze. Przedmiot działalności nowego pracodawcy był identyczny - kancelaria notarialna, wszyscy pracownicy poprzednio zatrudnieni pracowali dalej: M. S., J. K., S. A., O. W., M. Ł., M. M., J. O., J. T., K. P.. Wykonywali te same zadania, z wyłączeniem J. K., która stała się wspólnikiem. Nowy pracodawca do prowadzenia działalności wykorzystywał to samo wyposażenia biura, ten sam sprzęt, pomimo że dokupiono nowy. W pracy korzystano z tych samych programów komputerowych, co przed zmianami - do obsługi Repertorium A - Kancelaria Notarialna W. K., do pisania aktów - M. (...) i Lex - W. K. (zeznania M. S. k. 90v - 91v e - protokół (...) (...), J. T. k. 91v - 92v e - protokół (...) (...) zeznania O. W. złożone na piśmie k. 216 - 219, zeznania J. K. złożone na piśmie k. 221 - 224, M. B. złożone na piśmie k. 229 -229v, M. F. złożone na piśmie k. 242 - 243).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, w tym kserokopii akt osobowych powódki, na podstawie zeznań świadków: M. S. k. 90v - 91v e - protokół (...) (...) J. T. k. 91v - 92v e - protokół (...) (...) O. W. złożonych na piśmie k. 216 - 219, J. K. złożone na piśmie k. 221 - 224, M. B. złożone na piśmie k. 229 -229v, M. F. złożone na piśmie k. 242 - 243 oraz na podstawie zeznań powódki S. A. 252v - 254 e - protokół (...) (...) i pozwanej k. 214v -215 e - protokół (...) (...)

Sąd co do zasady dał wiarę zeznaniom wszystkich świadków,bowiem były one logiczne, spójne i wzajemnie zbieżne. Świadkowie M. S., J. T., O. W., M. B., M. F. złożone na piśmie k. 242 - 243 zgodnie zeznali, że wszyscy pracownicy zostali do pozwanej zaproszeni na podpisanie zmiany umowy i wszyscy podpisali porozumienie o rozwiązaniu umowy o pracę z pozwaną z przyrzeczeniem zawarcia nowej umowy. Zagwarantowano to samo uposażenie i stanowisko, a co do zasady proponowano wynagrodzenie wyższe o 500 zł netto oraz umowę o pracę na czas oznaczony. Pracownicy mieli te same zakresy obowiązków. Poza starym wyposażeniem biurowym doszło nowe, drukarki biurka, nowe elementy wystroju. Świadek S. zeznała dodatkowo, że powódka nie mówiła nigdy, że nie chce dalej pracować. Nie zgodziła się z uwagi na to, że była w ciąży i bała się problemów z ZUS.

Sąd dał też wiarę zeznaniom świadka J. K., bowiem były one zgodne z zeznaniami pozostałych świadków. Jedynie w zakresie w jakim zaprzeczyła przejęciu zakładu, wskazywała, że został on zorganizowany od nowa, nie korespondowały z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom powódki, bowiem były one spójne z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Zeznaniom pozwanej dał wiarę jedynie w zakresie w jakim pozostawały zgodne z ustalonym stanem faktycznym.

S ąd zważył co następuje:

Powództwo jako uzasadnione zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 30 § 3 k.p. oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie. Zgodnie z § 4 w/w przepisu w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nie określony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Jak nakazuje art. 30 § 5 k.p. w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę lub jej rozwiązaniu bez wypowiedzenia powinno być zawarte pouczenie o przysługującym pracownikowi prawie odwołania do sądu pracy.

W przedmiotowej sprawie oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem nie zawierało uchybień formalnych, skutkujących uwzględnieniem powództwa. Dokonane zostało w formie pisemnej i pozwana zamieściła pouczenie o przysługującym prawie odwołania się od wypowiedzenia umowy do sądu pracy. Wskazała również przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę. Przyczyna wskazana w wypowiedzeniu umowy musi być prawdziwa i sformułowana w sposób konkretny (vide wyrok SN z dnia 15 lutego 2000 r., I PKN 514/99, OSNAPiUS 2001, nr 13, poz. 440). Niewykonanie tego obowiązku jest naruszeniem przepisów o rozwiązaniu umów o pracę (vide wyrok z dnia 19 maja 1997 r., I PKN 173/97, OSNAPiUS 1998, nr 8, poz. 243). umowy o pracę (K. Jaśkowski, Komentarz aktualizowany do art. 30 Kodeksu pracy, LEX Nr 139770).

Pozwana jako przyczynę rozwiązania z powódką umowy o pracę podała likwidację zakładu pracy. Sąd zważył, że pracodawca nie został zlikwidowany, a zmienił formę prawną działania i przejął dotychczasowych pracowników.

W razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę co do zasady staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy. W konsekwencji pracodawca, który przejął zakład pracy nie musi zawierać nowych umów o pracę z przejętymi pracownikami. Następuje zatem zmiana podmiotu zatrudniającego pracowników, jednakże dotychczasowe stosunki pracy pozostają na wcześniejszych warunkach ukształtowanych z poprzednim pracodawcą. Jako zakład pracy należy rozumieć zorganizowany zespół środków materialnych i niematerialnych, służący realizacji przez pracodawcę konkretnej działalności i stanowiący dla związanych z nim pracowników placówkę zatrudnienia. Część zakładu pracy powinna się charakteryzować pewną samodzielnością i wykonywaniem zadań przez określoną grupę pracowników. Przejście zakładu pracy może przybierać różne formy np. sprzedaż zakładu pracy, dzierżawa, faktyczne przejęcie, otrzymanie w spadku po osobie fizycznej – pracodawcy lub prywatyzacja. W przypadku ogłoszenia upadłości pracodawcy również dojdzie do przejścia zakładu pracy, jeżeli zakład przejmuje inny pracodawca. Przejście zakładu pracy na nowego pracodawcę jest uzależnione od faktycznego przejęcia władania zadań lub części zadań, stanowiących miejsce zatrudnienia, które pozwala na wykonywanie obowiązków, przy czym nie musi ono polegać na formalnym nabyciu przedsiębiorstwa lub jego części, jak również nie zależy od rodzaju czynności prawnej, na podstawie której następuje przejęcie zakładu pracy w faktyczne władanie. W realiach niniejszej sprawy pozwana rozwiązała z pracownikami umowy o pracę z promesą zatrudnienia u nowego pracodawcy. Po zmianie formy prawnej działania przejęła dotychczasowych pracowników i dotychczasowe mienie. Pracownicy zostali Ci sami, zajmowali te same stanowiska i mieli analogiczne obowiązki. Korzystali z tego samego oraz nowego lokalu, tych samych urządzeń i mebli biurowych, programów komputerowych. Przedmiot działalności był również ten sam. Zarzut braku legitymacji procesowej biernej nie zasługuje na uwzględnienie bowiem powódka nie została przejęta jak inni pracownicy. Umowa o pracę została z nią rozwiązana i to pozwana jako pracodawca rozwiązała z nią umowę o pracę. Strona pozwana określona została zatem prawidłowo.

Pozwana nie wyrejestrowała działalności gospodarczej. Zawarła z nową wspólniczką umowę spółki cywilnej i zmieniła formę prawną działania. Powódka w dniu rozwiązania z nią umowy o pracę za wypowiedzeniem nie tylko przebywała na zwolnieniu lekarskim, ale była w ciąży. Zgodnie z art. 177 § 1 i § 2 kodeksu pracy pracodawca nie może wypowiedzieć ani rozwiązać umowy o pracę w okresie ciąży, a także w okresie urlopu macierzyńskiego pracownicy, chyba że zachodzą przyczyny uzasadniające rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia z jej winy i reprezentująca pracownicę zakładowa organizacja związkowa wyraziła zgodę na rozwiązanie umowy. Przepisu § 1 nie stosuje się do pracownicy w okresie próbnym nieprzekraczającym jednego miesiąca. Zgodnie z kodeksem pracy, rozwiązanie umowy o pracę z ciężarną lub w trakcie urlopu macierzyńskiego może nastąpić tylko w razie ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy (art 177 § 4 kodeksu pracy). Pracodawca jest obowiązany uzgodnić z reprezentującą pracownicę zakładową organizacją związkową termin rozwiązania umowy o pracę. W razie niemożności zapewnienia w tym okresie innego zatrudnienia, pracownicy przysługują świadczenia określone w odrębnych przepisach. Okres pobierania tych świadczeń wlicza się do okresu zatrudnienia, od którego zależą uprawnienia pracownicze.

Stosunek pracy kobiet w ciąży podlega szczególnej ochronie, niezależnie od rodzaju zawartej umowy lub czasu jej trwania, z pewnymi wyjątkami. Każda umowa okresowa zawarta z pracownicą w ciąży chroniona jest przed rozwiązaniem lub wypowiedzeniem jej ze strony pracodawcy. Pracodawca nie może wypowiedzieć ani rozwiązać umowy okresowej zawartej z pracownicą, która jest w ciąży, niezależnie od rodzaju zawartej umowy okresowej. Jeśli postanowi o złożeniu woli o wypowiedzeniu, to takie wypowiedzenie uznaje się za dokonane, następuje jednak z naruszeniem przepisów dotyczących rozwiązywania umów o pracę, a pracownicy przysługuje roszczenie o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne lub jeśli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywrócenie do pracy lub o odszkodowanie na podstawie art 45 § 1 kodeksu pracy w związku z art 177 kodeksu pracy.

W świetle powyższych regulacji prawnych, Sąd uznał że nie doszło do likwidacji zakładu pracy, a pozwana zmieniła jedynie formę prawną działania przejmując wszystkich pracowników, mienie pozwanej, dotychczas wykonywanych zadań z zachowaniem powierzonych pracownikom zakresów obowiązków zadań oraz miejsca zatrudnienia. Mając na uwadze powyższe powództwo o odszkodowanie uwzględnił, zasądzając na rzecz powódki odszkodowanie odpowiadające trzymiesięcznemu wynagrodzeniu, jakie wynikało ze stażu pracy powódki.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), z uwzględnieniem, że powódka wygrała sprawę w całości. Koszty zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie § 2 pkt. 2 i § 9 ust. 1 pkt.1 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 j.t.) - zasądził od strony pozwanej jako strony przegrywającej kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Zastosował przy tym Uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 24 lutego 2011r., I PZP 6/10 (OSNP 2011 nr 21-22, poz. 268) gdzie przyjęto, że podstawę zasądzenia przez sąd opłaty za czynności adwokata (tudzież radcy prawnego) z tytułu zastępstwa prawnego w sprawie ze stosunku pracy o odszkodowanie stanowi stawka minimalna określona w § 12 ust. 1 pkt 1 (tudzież analogicznie § 9 ust 1 rozporządzenia). Natomiast zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012 r., II PZ 3/12, LEX nr 1168871 argumentacja prawna przedstawiona w przytoczonej uchwale ma zastosowanie w jednakowym stopniu do wynagrodzenia adwokatów i radców prawnych oraz do spraw o odszkodowanie dochodzone na podstawie art. 56 § 1 w związku z art. 58 k.p. albo na podstawie art. 45 § 1 w związku z art. 47 ¹ k.p. Dlatego Sąd w niniejszej sprawie, zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego wyrównał stawkę zastępstwa procesowego w sprawie o odszkodowanie ze stawką w sprawach o przywrócenie do pracy.

Sąd na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2021 poz. 2257) Sąd zasądził od pozwanego (jako strony przegrywającej) na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w W., kwotę 630 zł tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu. Zgodnie bowiem z powołanym przepisem - kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekał na podstawie art. 477 ² § 1 kodeksu postępowania cywilnego, który stanowi: „Sąd zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika”. Sąd maił na uwadze wysokość wynagrodzenia wskazanego przez powódkę.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.