Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Północ w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 kwietnia 2023 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Marcin Bik
Protokolant:	Dorota Jakubowicz

po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2023 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa W. K.

przeciwko Wojewódzkiemu Ośrodkowi Ruchu Drogowego w W.

o odszkodowanie

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda W. K. na rzecz pozwanego Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w W. kwotę 60 zł (sześćdziesięciu złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu

Sygn. akt VI P 180/10

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2010 r. wpłynęło odwołanie W. K. od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia gdzie wniósł o przywrócenie do pracy na poprzednie warunki pracy i płacy. W uzasadnieniu wskazał, że przyczyna podana w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o prace jest bezzasadna. Przedstawiono mu zarzut karny jednakże fakt popełnienia przestępstwa nie jest oczywisty jak wymaga tego kodeks pracy, a jedynie został uprawdopodobniony. Wskazał, że toczy się sprawa karna, w której nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i sprawa nie została jeszcze prawomocnie zakończona (pozew k. 1-1v). W uzupełnieniu pozwu powód podniósł, że nie jest możliwe powoływanie się na utratę rękojmi należytego wykonywania zawodu w związku z postawieniem egzaminatorowi zarzutów karnych do czasu ich potwierdzenia prawomocnym wyrokiem skazującym, co jest przejawem konstytucyjnej zasady domniemania niewinności (pismo k. 5)

W odpowiedzi na odwołanie Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego w W. wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (odpowiedź na pozew k. 18). W uzasadnieniu pozwany wskazał, że zastosowana podstawa rozwiązania umowy o pracę nie opiera się na zarzucie popełnienia przestępstwa, ale na działaniu na niekorzyść pracodawcy. Możliwy jest zarzut popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnienie go na zajmowany stanowisku jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem (odpowiedź na pozew k. 18 -19).

Na rozprawie w dniu 7 października 2010 r. powód podtrzymał powództwo o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za 3 miesiące po stawieniu się do pracy. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa (protokół k. 77).

Postanowieniem z dnia 7 października 2010 r. Sąd zawiesił postępowanie w sprawie na podstawie art 177 § 1 pkt 4 k.p.c. do czasu rozpoznania sprawy karnej (postanowienie k. 79). Postanowieniem z dnia 31 stycznia 2023 r. Sąd podjął zawieszone postępowanie (postanowienie k. 170).

W piśmie z dnia 2 marca 2023 r. powód w miejsce przywrócenia do pracy wniósł o zasądzenie odszkodowania w kwocie 15 257,33 zł z tytułu rozwiązania przez pozwanego umowy o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązaniu umów o pracę w tym trybie tj. odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W pozostałym zakresie podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie (pismo k. 179).

W toku dalszego postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w niezmienionym kształcie (pismo k. 189).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód był zatrudniony w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w W. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku Egzaminator IV Stopnia w Wydziale (...) i Nadzoru Egzaminów Państwowych. Przeprowadzał egzaminy na prawo jazdy kategorii B. Wynagrodzenie powoda za ostatnie 3 miesiące obliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 15 257, 33 zł (zaświadczenie o wynagrodzeniu k. 21).

W dniu 22 marca 2010 r. pozwany rozwiązał z powodem umowę o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 kodeksu pracy. Oświadczenie o rozwiązanie umowy doręczone zostało do Aresztu Śledczego za pośrednictwem Prokuratury Okręgowej w Siedlcach. Jako przyczynę rozwiązania umowy bez zachowania okresu wypowiedzenia pozwany podał: naruszenie obowiązków pracowniczych polegające na świadomym działaniu na niekorzyść interesów pracodawcy poprzez uprawdopodobnienie popełnienia przestępstwa pośredniczenia w załatwieniu sprawy w zamian za korzyść majątkową, w związku z wykonywanym obowiązkami służbowymi w Wydziale Planowania i (...) Egzaminów, wynikające z zawiadomienia Prokuratury Okręgowej w Siedlcach o wszczęciu śledztwa, w sprawie przyjmowania przez powoda korzyści majątkowych w zamian za pomoc w zdaniu egzaminu, co skutkowało brakiem rękojmi należytego wykonywania obowiązków przez powoda (art. 110 ust. 1 pkt 9 prawo o ruchu drogowym) i uniemożliwia dalsze zatrudnienie powoda na zajmowanym stanowisku. Pozwany zawarł pouczenie o terminie miejscu i sposobie odwołania do Sądu Pracy (rozwiązanie umowy o pracę k. 2).

W ramach postępowania przygotowawczego w sprawie VI Ds 13/08/Sp, w dniu 19 marca 2010 r., został powodowi postawiony zarzut przyjęcia korzyści majątkowej za pozytywne rozstrzygnięcie egzaminu. Dalej wyłączono materiały przeciwko powodowi i 10 innym podejrzanym o czyny z art 228 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i inne, które to materiały zostały zarejestrowane pod sygn.. VI Ds 18/11/Sp. Następnie wniesiono akt oskarżenia do Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli w Warszawie, a postępowanie toczyło się pod sygnaturą sprawy III K 794/11 (pismo k. 89). W dniu 16 marca 2022 r. zapadł wyrok skazujący w sprawie karnej przeciwko powodowi, który został uznany za winnego tego, że w okresie od 2007 r. do 10 marca 2009 r. w W., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w związku z pełnieniem funkcji publicznej - egzaminatora w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w W., przyjmował od A. L. i J. J. obietnice oraz korzyści majątkowe, w związku z przeprowadzanymi egzaminami na prawo jazdy, w kwotach co najmniej 600 zł za jeden pozytywnie zaliczony egzamin osiągając z tego tytułu korzyść majątkową w kwocie co najmniej 1200 zł, w tym przyjęcia obietnicy korzyści majątkowej w dniu 28 lipca 2008 r. od J. J. za pośrednictwem A. L. w zamian za ułatwienie, jako egzaminator, A. K. pozytywnego zdania egzaminu praktycznego na prawo jazdy kat B, a następnie po pozytywnym zaliczeniu tego egzaminy przyjęcia korzyści majątkowej co najmniej 600 zł tj. dopuszczenia się czynu za art 228 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (wyrok k. 164 - 168).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy.

S ą d zwa żył, co następuje:

Powództwo jako nieuzasadnione nie zasługiwało na uwzględnienie.

Według zaś art. 52 § 1 pkt 1 kodeksu pracy, stanowiącego podstawę prawna rozwiązania stosunku pracy między stronami, pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Obowiązkiem pracodawcy jest podanie rzeczywistej i prawdziwej, ale i konkretnej przyczyny, z której wywodzi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych przez zwalnianego w tym trybie pracownika.

W niniejszej sprawie jako przyczynę pozwany podał: naruszenie obowiązków pracowniczych polegające na świadomym działaniu na niekorzyść interesów pracodawcy poprzez uprawdopodobnienie popełnienia przestępstwa pośredniczenia w załatwieniu sprawy w zamian za korzyść majątkową, w związku z wykonywanym obowiązkami służbowymi w Wydziale Planowania i (...) Egzaminów - wynikające z zawiadomienia Prokuratury Okręgowej w Siedlcach o wszczęciu śledztwa w sprawie przyjmowania przez powoda korzyści majątkowych w zamian za pomoc w zdaniu egzaminu, co skutkowało brakiem rękojmi należytego wykonywania obowiązków przez powoda i uniemożliwia dalsze zatrudnienie powoda na zajmowanym stanowisku.

Powód stał na stanowisku, że przedstawione mu zarzuty są nieuzasadnione bowiem pozwany przedstawił mu zarzut karny natomiast fakt popełnienia przestępstwa nie został na dzień rozwiązania umowy o pracę stwierdzony prawomocnym wyrokiem karnym skazującym. Podnosił, że nie jest możliwe powoływanie się na utratę rękojmi należytego wykonywania zawodu w związku z postawieniem egzaminatorowi zarzutów karnych do czasu ich potwierdzenia prawomocnym wyrokiem skazującym. Powyższego stanowiska Sąd nie podzielił. Pozwany nie rozwiązał z powodem umowy na podstawie art. 52 § 1 pkt 2 kodeksu pracy i niezasadne jest twierdzenie powoda o pominięciu, obejściu tego przepisu. Jak wynika już z samej treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę zastosowana podstawa rozwiązania umowy o pracę w istocie nie opierała się na zarzucie popełnienia przestępstwa, ale na działaniu na niekorzyść tego konkretnego pracodawcy w określony opisany w oświadczeniu pracodawcy sposób, który również stanowi przestępstwo w świetle prawa karnego.

Zarzutem stawianym powodowi było przyjmowanie przez niego korzyści majątkowych w zamian za pomoc w zdaniu egzaminu. Powyższe zarzuty zostały potwierdzone w skazującym wyroku karnym z dnia 16 marca 2022 r. Swoim zachowaniem powód działał na szkodę pracodawcy co prawidłowo zakwalifikowane zostało jako ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych z art. 52 § 1 pkt 1 k.p. W świetle ustalonego w sprawie stanu faktycznego Sąd nie miał wątpliwości co do celowości działania powoda, pełnej świadomości postępowania naruszającego obowiązki pracownicze oraz naruszenia tym postępowaniem słusznych interesów pracodawcy. Ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą Sąd w postępowaniu cywilnym (art. 11 k.p.c.).

Odnosząc się jeszcze do kwestii niezastosowania przez pracodawcę trybu z art. 52 § 1 pkt 2 k.p., stwierdzić należy, że tryb ten może odnosić się do sytuacji popełnienia przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnienie pracownika na zajmowanym stanowisku, które to przestępstwo nie jest jednak wymierzone/ skierowane przeciwko pracodawcy lecz jest działaniem na szkodę osoby trzeciej i bez związku z pracą, kwalifikowanego jako ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Podstawy rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z art. 52 § 1 pkt 1 i art. 52 § 1 pkt 2 k.p. nie są rozłączne w tym sensie, że czyn pracownika wypełniający znamiona przestępstwa nie może być uznany za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych i wskazany jako podstawa rozwiązania umowy o pracę określona w art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Stanowisko takie nie budzi wątpliwości w dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z: 24 listopada 1998 r., I PKN 452/98, OSNAP 2000, nr 1, poz. 21; 10 listopada 1999, I PKN 361/99, OSNAP 2001, nr 7, poz. 216; postanowienie Sądu Najwyższego z 12 lipca 2004 r., I PK 64/04, LEX nr 585707). Wybór podstawy rozwiązania umowy o pracę w takiej sytuacji należy do pracodawcy, przy czym nie jest wykluczone wskazanie obu przyczyn określonych w art. 52 § 1 pkt 1 i 2 k.p. (wyrok Sądu Najwyższego z 17 października 2017 r., II PK 278/16, LEX nr 2407826).

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął na podstawie art 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - § 11 ust. 1 pkt 1 (Dz. U. 163 poz. 1349).

Mając powyższe na uwadze Sąd powództwo o odszkodowanie oddalił.