Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Północ w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 października 2024 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodnicząca sędzia Iwona Dzięgielewska

Ławnicy Ewa Motyczyńska, Jakub Dudek

Protokolant st. sekretarz sądowy Ewelina Firlej-Połaniecka

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy A. J.

przeciwko Państwowe Gospodarstwo (...) (...) w W.

o przywrócenie do pracy;

1.  Powództwo oddala;

2.  Nie obciąża powódki kosztami zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VI P 141/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 czerwca 2023 roku (data wpływu) A. J. wniosła przeciwko Państwowemu Gospodarstwu (...) (...)w W. o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz zasądzenie na swoją rzecz od strony pozwanej zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych (Pozew – k. 1 – 3).

W odpowiedzi na pozew z dnia 29 września 2023 roku (data wpływu) pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na swoją rzecz od powódki zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (Odpowiedź na pozew – k. 29 – 29v.).

Do zamknięcia rozprawy strony pozostawały na swoich stanowiskach w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka pozostawała jako pracownik z pozwanym jako pracodawcą w stosunku pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, zawartej dnia 1 czerwca 2012 roku. Ostatnio była ona zatrudniona na stanowisku Inspektora, w pełnym wymiarze czasu pracy (Dowody z dokumentów: umowa o pracę – k. 7, porozumienie – k. 8).

Na terenie Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej Wód Polskich w W. jedynie Dyrektor (...) w W. posiada stosowne pełnomocnictwo Prezesa Wód Polskich do pełnienia funkcji pracodawcy (Bezsporne).

Przed rozwiązaniem umowy o pracę powódka była u swojej przełożonej, A. Ż.. Mówiła jej wówczas, że bardzo chciałaby wrócić do pracy, ale A. Ż. odparła jej, aby powódka skontaktowała się z dyrektorem (Dowód: zeznania świadek A. Ż. – k. 77v. – 78 oraz e-protokół).

Pismem z dnia 16 maja 2023 roku pozwany rozwiązał bez wypowiedzenia umowę o pracę z powódką w trybie art. 53 § 1 pkt 1 lit b) k.p. (Dowód z dokumentu: rozwiązanie – k. 9).

W chwili rozwiązania z powódką umowy o pracę, spełnione zostały w jej przypadku przesłanki rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 53 § 1 pkt 1 lit b) k.p . (Bezsporne).

Powódka zwolniona została na wniosek Dyrektora Zarządu Zlewni w C.. Procedura wygląda tak, że dyrekcja zarządu zlewni wnioskuje o zwolnienie pracownika i dyrektor z W. podejmuje decyzję o zwolnieniu. Dyrektor Zarządu Zlewni w C. J. P. nie potwierdził, aby zapewniał przed zwolnieniem powódkę, że zdrowie jest najważniejsze i utwierdzał w przekonaniu, że stanowisko nadal na nią czeka, tuż przed rozwiązaniem umowy o pracę (Dowód: zeznania świadka J. P. – k. 63v. – 64 oraz e-protokół).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie faktów bezspornych, dowodów z dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony co ich prawdziwości oraz dowodów z zeznań świadków J. P. oraz A. Ż. w zakresie wyżej wskazanym. Poza tym zeznania świadków i przesłuchanie stron nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, brak było bowiem okoliczności istotnych dla tego rozstrzygnięcia, z tych dowodów wynikających. Powódka została przesłuchana, dokonała w swych zeznaniach powtórzenia swego stanowiska procesowego, ale dowód ten nie mógł stanowić sam w sobie podstawy do przyjęcia, że powódka otrzymywała jakiekolwiek zapewnienia, co do przyzwolenia na kontynuację absencji chorobowej bez konsekwencji ze strony pracodawcy. Natomiast zeznania świadka M. S., który zeznawał, że dyrektor zapewniał powódkę, iż zdrowie jest najważniejsze, po kilku zaś dniach powódka została zwolniona, nie mogły być uznane za wiarygodne, sam bowiem wskazał – nie był świadkiem tej rozmowy. Podobnie świadkiem tej rozmowy nie była A. Ż.. J. P. zaś nie potwierdzał, aby zapewniał przed zwolnieniem powódkę, że zdrowie jest najważniejsze i utwierdzał w przekonaniu, że stanowisko nadal na nią czeka, tuż przed rozwiązaniem umowy o pracę. Sąd nie uznał zatem za fakt wykazany, aby powódka otrzymywała jakiekolwiek zapewnienia ze strony dyrektora.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 56 § 1 k.p. pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Zgodnie z art. 53 § 1 k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia: 1) jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa: a) dłużej niż 3 miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 6 miesięcy, b) dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową; 2) w razie usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy z innych przyczyn niż wymienione w pkt 1, trwającej dłużej niż 1 miesiąc.

W realiach niniejszej sprawy przesłanki rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia określone w art. 53 § 1 pkt 1 lit b) k.p. były bezspornie spełnione. Powódka kwestionowała je więc z przyczyn, które odnosić należało do art. 8 k.p. Zgodnie z tym przepisem: nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Sąd jednak tego stanowiska nie podzielił.

Powódka nie wykazała (art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.), aby otrzymywała jakiekolwiek zapewnienia, idące w tym kierunku, że może kontynuować absencję chorobową bez obaw o swoje zatrudnienie. Zapewnienia bezpośredniego przełożonego, który nie pełnił jednak roli pracodawcy i tak nie miałyby tu znaczenia. Istotna jest bowiem wola samego pracodawcy, który może skorzystać ze swojego uprawnienia do rozwiązania umowy o pracę, nie będąc ograniczony tym, co mówią jego pracownicy. Nieco inaczej należałoby oceniać sytuację, gdyby takie zapewnienia składał dyrektor wnioskujący o rozwiązanie umowy do dyrektora rozwiązującego umowę o pracę. W takiej sytuacji istotnie uznać by należało, że takie postępowanie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i w konsekwencji rozwiązanie umowy o pracę jest wadliwe. Jednak i tego powódka nie wykazała. Żaden ze świadków nie był przy rozmowie z dyrektorem wnioskującym, zaś sam dyrektor nie potwierdził tego, co powódka wywodziła. Uznać więc należało, że pracodawca nie naruszył również art. 8 k.p. rozwiązując umowę o pracę. Wobec powyższego stwierdzić należy, iż postępowanie nie wykazało wadliwości rozwiązania umowy o pracę, które skutkować powinny uwzględnieniem powództwa.

Okoliczności związane z zatrudnianiem innych pracowników, powoływanie się na art. 53 § 5 k.p. nie miały całkowicie znaczenia dla sprawy. Sprawa niniejsza dotyczyła bowiem odwołania od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia i ewentualne uwzględnienie powództwa mogło wynikać jedynie z naruszenia przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 § 1 k.p.).

O kosztach Sąd orzekł zgodnie z art. 102 k.p.c. Miał on tu na względzie, że sprawa dotyczyła rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia bez winy pracownika w stosunku do pracownika, który czynnie manifestował swoją chęć powrotu do pracy, konsultował się w tym zakresie z przełożonym. Powództwo wynikło więc z sytuacji, gdzie powódka mogła czuć się pokrzywdzona, znalazła się jednocześnie w trudnej sytuacji życiowej, tracąc pracę w trakcie zwolnienia lekarskiego. W tej sytuacji Sąd uznał, że zaistniał przypadek szczególnie uzasadniony, o którym mowa w art. 102 k.p.c. i nie obciążył powódki kosztami zastępstwa procesowego.

Z podniesionych względów orzeczono jak w sentencji.