Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Północ w Warszawie

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 27 stycznia 2016 r. tutejszy Sąd uznał obwinionego P. K. za winnego tego, że w dniu 10 maja 2015 r. ok. godz. 20:21 w W. przy ul. (...) na terenie stacji paliw BP R. zatankował do zbiornika pojazdu paliwo PB 95 w ilości 20,66 litrów i (...) w ilości 42,3 litrów, a następnie odjechał w nieznanym kierunku nie uiszczając należności i działaniem swym spowodował straty w wysokości 179,32 zł na szkodę (...), tj. wykroczenia z art. 119 § 1 k.w.

Mając na uwadze, iż wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku złożony przez obwinionego P. K. dotyczy jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, Sąd stosownie do treści art. 423 § 1a k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w. ograniczył zakres uzasadnienia do części wyroku dotyczącej jedynie tych rozstrzygnięć.

Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające w stosunku do oskarżonego Sąd potraktował jego uprzednią kilkukrotną karalność (k. 27-29), w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, a także fakt, iż przypisanego mu czynu dopuścił się on w warunkach warunkowego przedterminowego zwolnienia. Za okoliczność łagodzącą Sąd uznał fakt przyznania się obwinionego do winy (k. 16).

Wykroczenie z art. 119 § 1 k.w., którego popełnienia dopuścił się obwiniony, zagrożone jest karą aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Kara aresztu – stanowiąca swego rodzaju łagodniejszą postać pozbawienia wolności – jest najsurowszą karą przewidzianą w prawie wykroczeń. Dlatego też w myśl dyspozycji art. 35 k.w. przy zagrożeniu alternatywnym karą aresztu i inną karą, kara aresztu powinna być orzekana tylko w okolicznościach szczególnych, za wykroczenia najpoważniejsze cechujące się umyślnością. Ponadto za orzeczeniem kary aresztu przemawia waga czynu, demoralizacja sprawcy lub też sposób jego działania, gdy zasługuje on na szczególne potępienie.

W realiach niniejszej sprawy umyślność działania sprawcy nie budzi wątpliwości. P. K. zatankował do zbiornika swojego samochodu paliwo i (...), po czym odjechał bez uiszczenia należności. W żadnym momencie nie próbował skontaktować się z pokrzywdzonym celem wyjaśnienia sprawy czy uiszczenia zaległej należności. Zdaniem Sądu, w świetle wiedzy i doświadczenia życiowego, przemawia to za tym, iż obwiniony działał umyślnie, a jego zachowanie nie może zostać złożone na karb np. roztargnienia. Co więcej dotychczas P. K. sześciokrotnie był skazywany za przestępstwa przeciwko mieniu na karę pozbawienia wolności, w tym dwukrotnie na karę bezwzględną, a wykroczenia dopuścił się w okresie próby po udzielonym mu w dniu 22 stycznia 2014r. warunkowym przedterminowym zwolnieniu. Należy zatem stwierdzić, że P. K. jest osobą wysoce zdemoralizowaną, a dotychczasowe skazania nie wpłynęły na zmianę jego postępowania, a obwiniony w dalszym ciągu nie wykazuje respektu i poszanowania dla obwiązującego prawa. Tym samym zastosowanie wobec niego kary aresztu niewątpliwie jest uzasadnione. Ponadto w toku postępowania nie zostały ujawnione żadne okoliczności, które wskazywałyby na to, że sytuacja osobista obwinionego – tj. związana z jego warunkami bytowymi czy zdrowotnymi (art. 26 k.w.) – uniemożliwia mu odbycie kary aresztu.

Ze względu na powyższe okoliczności Sąd wymierzył obwinionemu P. K. karę 20 dni aresztu, uznając, że kara ta jest adekwatna zarówno do stopnia winy, jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu, a także wystarczająca dla realizacji celów wychowawczych i poprawczych wobec niego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zdaniem Sądu tylko bezwzględna kara aresztu skłoni obwinionego do przemyślenia swojego dotychczasowego postępowania i jego zmiany w przyszłości, ponadto, co niemniej ważne, stanowić będzie karą sprawiedliwą w odczuciu społecznym.

Stosownie do dyspozycji art. 119 § 4 k.w. Sąd zobowiązał obwinionego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego (...) równowartości skradzionego mienia. Straty pokrzywdzonego w toku postępowania określone zostały na 179,32 zł (k. 6).

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. uznając, iż brak jest podstaw do zwolnienia obwinionego od kosztów. Wysokość opłaty ustalona została w oparciu o art. 21 pkt. 1 lit. a) ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1247).