Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Północ w Warszawie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Religa

Protokolant: Katarzyna Łuczak

Przy udziale oskarżyciela funkcjonariusza Straży Miejskiej R. W.

po rozpoznaniu w dniu 02.03.2017r.

sprawy K. K. (1)

syna K. i E.

ur. (...) w W.

obwinionego o to, że:

W dniu 23 sierpnia 2016 r. około godz. 11:15 w W. przy ul. (...), w strefie ruchu, kierując pojazdem samochodowym marki S. o numerze rejestracyjnym (...), nie zastosował się do znaku drogowego „B-36” (zakaz zatrzymywania się) z tabliczką T-24 i zaparkował ww. pojazd w strefie jego obowiązywania,

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w. w zw. z § 28 ust. 2-4 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 poz. 1393) w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy z dn. 20.06.1997 r. „Prawo o ruchu drogowym” (Dz. U. Nr 108 z 2005 r., poz. 908 ze zm.)

orzeka

I.  Obwinionego K. K. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92 § 1 k.w. skazuje go na karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) złotych;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych.

Sygn. akt IV W 1909/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 sierpnia 2016 roku K. K. (1) kierując samochodem marki S. o nr rej. (...) zaparkował tym pojazdem przy ul. (...) w W. w strefie obowiązywania znaku drogowego B – 36 „zakaz zatrzymywania się” z tabliczką T – 24 wskazującą, że pozostawiony w tym miejscu pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela. Okoliczność popełnienia powyższego wykroczenia około godziny 11:15 ujawnili pełniący tego dnia i w tym rejonie służbę patrolową, funkcjonariusze Straży Miejskiej M. C. i H. S.. Następnie z tak zastanej sytuacji funkcjonariusze sporządzili na miejscu zdarzenia dokumentację fotograficzną wykonując dwa zdjęcia nieprawidłowo zaparkowanego pojazdu marki S. o nr rej. (...) oraz podjęli czynności związane z odholowaniem pojazdu. W tym czasie około godziny 11:25 na miejsce przybył kierowca przedmiotowego pojazdu K. K. (1). Po okazaniu przez kierującego dowodu osobistego i prawa jazdy funkcjonariusze poinformowali go wówczas o popełnionym wykroczeniu z art. 92 § 1 k.w. Następnie w związku z popełnionym wykroczeniem na K. K. (1) nałożony został mandat karny kredytowany w wysokości 100zł wraz z przypisaniem 1 punktu karnego. Jednocześnie K. K. (1) został poinformowany przez funkcjonariuszy o prawie do odmowy przyjęcia mandatu z pouczeniem, iż w przypadku odmowy przyjęcia skutkować to będzie skierowaniem przeciwko niemu wniosku o ukaranie do Sądu. K. K. (1) bez podania przyczyny odmówił przyjęcia mandatu, własnoręcznie podpisując wezwanie do stawiennictwa w IV Oddziale Terenowym Straży Miejskiej (...) W. przy ul. (...) w W. celem złożenia wyjaśnień, gdzie ostatecznie się nie stawił.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: zeznania świadka M. C. (k 8, 29); notatkę urzędową (k. 1 - 2); notatkę służbową (k. 3); poświadczenie odbioru wezwania (k. 4); oraz zdjęcia (k. 5 - 6). Zeznania świadka H. S. (k. 29) miały mniejsze znaczenie.

Sąd zważył co następuje:

Wina obwinionego K. K. (1), w tym okoliczności popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzą jakichkolwiek wątpliwości. O fakcie popełnienia wykroczenia przez obwinionego świadczy bowiem zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy.

Podstawowym dowodem wskazującym na winę obwinionego są zeznania świadka M. C. (k 8, 29), a więc funkcjonariusza Straży Miejskiej, która w dniu zdarzenia ujawniła wraz z funkcjonariuszem H. S. zaparkowany w strefie obowiązywania znaku drogowego B – 36 „zakaz zatrzymywania się” z tabliczką T – 24, pojazd marki S. o nr rej. (...). Złożone przez M. C. zeznania są przekonywujące, logiczne i znajdują pełne potwierdzenie w wykonanej w dniu zdarzenia dokumentacji zdjęciowej oraz w sporządzonej notatce urzędowej i służbowej. W tym miejscu należy wprawdzie wskazać, że podczas rozprawy świadek nie pamiętała już szczegółów zdarzenia, co w ocenie Sądu jest sytuacją naturalną jeżeli weźmie się pod uwagę ilość przeprowadzonych tego typu analogicznych interwencji, to jednak po ujawnieniu uprzednio złożonych przez nią zeznań potwierdziła je jako zgodne z prawdą. Z treści zeznań przesłuchanego świadka M. C. ewidentnie wynika, że w miejscu postoju przedmiotowego pojazdu obowiązywał znak drogowy B – 36 „zakaz zatrzymywania się” z tabliczką T – 24 oraz, że nie znajduje się w tym miejscu oznakowanie odwołujące ten zakaz. Co więcej M. C. pewność co do popełnienia przez obwinionego K. K. (1) wykroczenia oparła na swoim doświadczeniu przejawiającym się w wielokrotnym podejmowaniu interwencji w tym właśnie miejscu, a co się z tym wiąże znajomości tej okolicy i wiedzy odnośnie podstaw prawnych do podjęcia czynności jak i oznakowania tego rejonu wskazując, że gdyby nie miała pewności co do popełnionego wykroczenia na pewno się podjęłaby czynności związanych z odholowaniem przedmiotowego pojazdu, gdyż koszty takie kilkukrotnie przekraczają karę grzywny. Należy przy tym wskazać, że M. C. jest osobą całkowicie obcą dla obwinionego a tym samym próżno nawet szukać powodów, dla których miałaby bezpodstawnie obciążać obwinionego, przypisując mu czyn którego w istocie się nie dopuścił, doprowadzając tym samym do jego ukarania.

Potwierdzeniem zeznań złożonych przez M. C. jest wykonana przez funkcjonariuszy w dniu i miejscu zdarzenia, a następnie załączona do akt sprawy dokumentacja zdjęciowa (k. 5 - 6), poświadczenie odbioru wezwania (k. 4), oraz treści zawarte w notatce urzędowej (k. 1 - 2) i służbowej (k. 3). Z wykonanych zdjęć i sporządzonej w dniu zdarzenia notatki ewidentnie wynika, że w miejscu postoju pojazdu marki S. o nr rej. (...) znajduje się strefa obowiązywania znaku drogowego B – 36 „zakaz zatrzymywania się” z tabliczką T – 24 wskazującą, że pozostawiony w tym miejscu pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela.

Zeznania świadka H. S. (k. 29) miały mniejsze znaczenie, albowiem świadek ten z racji na nie złożenie zeznań w trakcie czynności wyjaśniających oraz częstych podejmowanych bliźniaczych interwencji, nie dysponował wiedzą odnośnie szczegółów przedmiotowego zdarzenia. Zeznania te były jednak pomocne dla potwierdzenia, iż przy ul. (...) w W. znajduje się strefa ruchu oznakowana znakiem B – 36 z tabliczką T – 24, na co świadek wyraźnie wskazał i co znajduje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy.

Dane o karalności (k. 24), oraz dane o karalności za wykroczenia (k. 25) miały charakter uzupełniający, w szczególności przyczyniły się do ustalenia dotychczasowej karalności obwinionego.

Uwzględniając powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Obwiniony K. K. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92 § 1 k.w., co nie budzi wątpliwości w świetle zgromadzonego materiału dowodowego. Przy całkowitej pewności, co do prawidłowości poczynionych ustaleń wobec skutecznego doręczenia wezwania w myśl art. 70 § 4 k.p.w. mógł być on ustalony na rozprawie zaocznej.

Nie budzi jakiejkolwiek wątpliwości, że obwiniony K. K. (1) w dniu 23 sierpnia 2016 r. około godz. 11:15 w W. przy ul. (...), w strefie ruchu, kierując pojazdem samochodowym marki S. o numerze rejestracyjnym (...), nie zastosował się do znaku drogowego „B - 36” (zakaz zatrzymywania się) z tabliczką T-24 i zaparkował ww. pojazd w strefie jego obowiązywania. Swoim zachowaniem obwiniony K. K. (1) wypełnił więc dyspozycję art. 92 § 1 k.w. w zw. z § 28 ust. 2 - 4 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy z dn. 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym

Należy wskazać, że na podstawie art. 92 § 1 k.w. odpowiada ten kto nie stosuje się do znaku i sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Stosownie do treści § 28 ust. 2 - 4 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych znak B - 36 „zakaz zatrzymywania się” oznacza zakaz zatrzymania pojazdu. Jednocześnie znak ten dotyczy tej strony drogi, po której znak ten się znajduje, z wyjątkiem miejsc, gdzie za pomocą znaku dopuszcza się postój lub zatrzymanie, dotyczy również kolumn pieszych oraz jeźdźców i poganiaczy i nie dotyczy jedynie pojazdów unieruchomionych ze względu na warunki lub przepisy ruchu drogowego. Co więcej jeżeli zakaz wyrażony znakiem B – 36 nie jest uprzednio odwołany znakiem oznaczającym koniec zakazu, to obowiązuje on do najbliższego skrzyżowania, przy czym nie dotyczy to skrzyżowania na drodze dwujezdniowej, na którym wlot drogi poprzecznej znajduje się tylko z lewej strony i nie ma połączenia z prawą jezdnią, bądź też obowiązuje do odwołania lub do miejsca umieszczenia znaku B - 35. Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych, nawet wówczas, gdy z przepisów ustawy wynika inny sposób zachowania niż nakazany przez te osoby, sygnały świetlne lub znaki drogowe.

W ocenie Sądu bezsporne jest, że obwiniony K. K. (1) pozostawiając pojazd marki S. o nr rej. (...) przy ul. (...) w W. w strefie obowiązywania znaku drogowego B – 36 „zakaz zatrzymywania się” z tabliczką T – 24 wobec braku oznaczenia odwołującego ten znak doskonale zdawał sobie sprawę, iż w miejscu tym nie może zaparkować swojego samochodu. Obwiniony zlekceważył jednak to oznaczenie pozostawiając w tym miejscu swój pojazd.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę okoliczności łagodzące i obciążające.

Za okoliczność obciążającą Sąd przyjął złą wolę obwinionego K. K. (1) przejawiającą się w zaparkowaniu pojazdu w miejscu do tego niedozwolonym. Na niekorzyść Sąd przyjął także uprzednią karalność obwinionego za wykroczenia (k. 25).

Okolicznością łagodzącą jest dotychczasowa niekaralność za przestępstwa.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd wymierzył obwinionemu K. K. (1) karę 200 złotych grzywny, uznając ją za adekwatną zarówno do stopnia winy jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu. Wymierzona w tej wysokości kara grzywny spełni swe cele w zakresie zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania na osobę obwinionego i uświadamiając mu tym samym wagę oraz znaczenie naruszonego przez niego przepisu, zapobiegnie popełnieniu przez niego kolejnych wykroczeń w przyszłości, motywując go do życia zgodnego z ustalonym porządkiem prawnym. Tak wymierzona kara będzie nadto sprawiedliwa w odczuciu społecznym. W ocenie Sądu orzeczona kara grzywny uwzględnia również, zgodnie z art. 24 § 3 k.w., dochody oraz sytuację majątkową, rodzinną i osobistą obwinionego. Zapłata grzywny w wysokości 200 złotych nie jest kwotą wysoką a zatem jest dla obwinionego w pełni możliwa i nie zagraża jego egzystencji. Jednocześnie jednak uświadomi obwinionemu charakter popełnionego wykroczenia i nieuchronność odpowiedzialności za nie. Jednocześnie zaś zostaną spełnione określone w art. 33 § 1 k.w. cele kary.

O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do dyspozycji art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z art. 627 k.p.k. uznając, iż obecna sytuacja majątkowa i finansowa K. K. (1), nie uzasadnia zwolnienia obwinionego od obowiązku ich poniesienia.