Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Północ w Warszawie

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18.02.2008 r. w Urzędzie Skarbowym W. P. została zarejestrowana działalność gospodarcza pod nazwą (...) przy ul. (...) w W.. Przedsiębiorcy temu został nadany nr NIP (...) oraz REGON (...). W Ewidencji Działalności Gospodarczej osoba ta figurowała od dnia 23 kwietnia 2010r. Przedmiotem działania w/w firmy była działalność związana z oprogramowaniem. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą A. P. zobowiązany był jako podatnik od towarów i usług do uiszczania podatku VAT do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu do Urzędu Skarbowego W. P. przy ul. (...). Pomimo przyjętego na siebie w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zobowiązania A. P. w miesiącach kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, listopad, grudzień 2010 roku oraz miesiącach luty – grudzień 2011 roku i styczeń – luty 2012 roku wpłacał wymagany podatek jedynie częściowo. Jednocześnie począwszy od 26 kwietnia 2012 roku do dnia 26 stycznia 2014 roku w ogóle nie wpłacił na rachunek Urzędu Skarbowego W. P. podatku od towarów i usług w łącznej wysokości 27 739zł.

W związku ze złożeniem w dniu 23 grudnia 2013r. wniosku przez A. P. prowadzona przez niego działalność gospodarcza pod nazwą (...) została zawieszona w dniu 30.12.2013r. Do dnia dzisiejszego nie została wznowiona ani wykreślona.

Postanowieniem z dnia 16 września 2014r. prowadzone dochodzenie dotyczące braku wpłaty podatku VAT w terminie zostało zawieszone z uwagi na wniesienie w dniu 15 kwietnia 2014r. przez A. P. do Naczelnika Urzędu Skarbowego W. P. wniosku o rozłożenie zaległości podatkowej na raty, który to wniosek następnie Decyzją z dnia 28 kwietnia 2014r. wydaną przez Naczelnika Urzędu Skarbowego W. P. został rozpatrzony negatywnie albowiem odmówiono w niej rozłożenia na raty kwoty w zaległości od podatku i usług.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o częściowe wyjaśnienia A. P. (k. 27 – 28, 83 - 84); zawiadomienie o naruszeniu przepisów podatkowych (k. 1); listę zaległości (k. 2); wydruk PESEL (k. 3 - 4); listę zaległości (k. 5); listę nieterminowych wpłat (k. 6 - 7); upomnienia (k. 8); tytuły wykonawcze (k. 9); zaległości (k. 22); zaległości wraz z odsetkami (k. 23); wniosek o rozłożenie na raty (k. 29); decyzję (k. 39 - 41); listę zaległości (k. 44 - 47); listę zaległości (k. 97); listę wpłat (k. 98 - 99); oraz kserokopię miesięcznych deklaracji podatkowych (k. 112 - 138).

A. P. podczas przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego (k. 27 - 28) przyznał się do niewpłacania należności podatkowych w ustawowym terminie. Wyjaśnił, że zaległości podatkowe powstały na skutek utraty głównego kontrahenta co spowodowało utratę przez niego płynności finansowej i w rezultacie zamknięcie prowadzonej działalności gospodarczej. Nadto oznajmił, że od stycznia 2014r. posiada nową pracę i będzie chciał spłacić zadłużenie powstałe w Urzędzie Skarbowym. Jednocześnie zobowiązał się złożyć wniosek do Naczelnika Urzędu Skarbowego W. P. o rozłożenie zaległości w podatku VAT na raty. Podczas rozprawy A. P. (k. 83 - 84) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że brak wpłaty należności podatkowych spowodowały okoliczności prywatne i rodzinne. Oznajmił przy tym, że z uwagi na duży upływ czasu nie dysponuje już dokumentami potwierdzającymi konkretny cel na który musiał przekazać dużą część środków zamiast dokonać ich wpłaty na rachunek Urzędu Skarbowego. Wyjaśnił, że była to pomoc rodzinie tj. matce, bratu oraz ojcu. Nadmienił, że próbował spłacić zadłużenie w całości ale wobec braku środków nie był w stanie tego zrobić. Dokonywał mniejszych wpłat w kasie Urzędu Skarbowego bądź przelewem. A. P. oznajmił również, że w momencie gdy złożył wniosek o rozłożenie zaległości podatku na raty co nie zostało uwzględnione przestał faktycznie spłacać zaległość ponieważ nie wiedział w jaki sposób i w jakiej wysokości ma ją uiścić. Po odczytaniu wcześniejszych wyjaśnień oświadczył, że miał także problemy w firmie i gdy rozstał się z kontrahentem nie było dla niego żadnych zleceń a tym samym nie mógł wykonywać usług w takim zakresie jak wcześniej. W momencie gdy zakładał działalność zarabiał 3 - 4 tysiące złotych netto. Wyjaśnił, że zamknięcie działalności nastąpiło w chwili gdy stracił kontrahenta co miało miejsce po złożeniu wniosku o rozłożenie zaległości w podatku na raty. Ostatecznie udało mu się zatrudnić w firmie, która była wcześniej jego kontrahentem ale na dużo gorszych warunkach finansowych.

Sąd zważył co następuje:

Zarówno wina A. P. jak i okoliczności popełnienia przypisanego mu czynu nie budzą jakichkolwiek wątpliwości. Świadczy bowiem o tym zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy.

Przechodząc w tym miejscu od razu do wyjaśnień złożonych przez A. P. (k. 27 – 28, 83 - 84) Sąd uwzględnił je w części tj. w zakresie, w jakim A. P. przyznał, iż niewpłacał należności podatkowych w ustawowym terminie a co więcej, że w pewnym momencie w ogóle zaprzestał ich wpłacania a nadto, że częściowo dokonywał mniejszych wpłat do Urzędu Skarbowego. Tak złożone wyjaśnienia znajdują bowiem potwierdzenie w dokumentacji zgromadzonej w aktach niniejszej sprawy. Sąd nie dał zaś wiary w tej części złożonych przez A. P. wyjaśnień, w których próbował on przekonać Sąd, że brak wpłacania należności podatkowych spowodowany był utratą kontrahenta oraz innymi okolicznościami prywatnymi i rodzinnymi w szczególności spowodowane miało to być pomocą finansową jego rodzinie i doprowadziło w rezultacie do utraty przez niego płynności finansowej. Po pierwsze złożone przez A. P. wyjaśnienia są ze sobą sprzeczne. Podczas swoich pierwszych wyjaśnień wskazywał on bowiem, iż jedynym powodem, dla którego nie dokonał wpłaty należnego podatku było jego rozstanie z dotychczasowym kontrahentem, gdy tym czasem już na rozprawie wyjaśnił, że brak wpłacenia podatku VAT spowodowany był pomocą finansową jego rodzinie. Nadto A. P. w żaden sposób nie uzasadnił na czym miały polegać te kłopoty rodzinne jak też nie przedstawił żadnej dokumentacji potwierdzającej ten fakt. Co zaś tyczy się wskazywanej przez niego okoliczności utraty kontrahenta to w tym miejscu wyraźnie zaznaczyć trzeba, że jak sam wskazał podczas składania wyjaśnień przed Sądem (k. 84), zaraz po tym kiedy stracił kontrahenta to zamknął działalność, gdy tym czasem należnego podatku VAT w ogóle nie wpłacił już od 26 kwietnia 2012 roku (do końca 25 kwietnia za miesiąc marzec 2012r.) do dnia 26 stycznia 2014r. (do końca 25 stycznia za miesiąc grudzień 2013r.). Nie można zatem w żadnym razie przyjąć, że to właśnie utrata kontrahenta doprowadziła do problemów finansowych skutkujących niemożnością płacenia podatku w terminie. Z uwagi na powyższe okoliczności tak złożone w tej części wyjaśnienia Sąd uznał za przyjętą przez niego linię obrony mającą skutkować uwolnieniem od odpowiedzialności.

Żadnych wątpliwości co do swej autentyczności oraz stwierdzonych nimi okoliczności nie budzi dokumentacja zgromadzona w aktach sprawy w postaci zawiadomienia o naruszeniu przepisów podatkowych (k. 1), listy zaległości (k. 2), listy zaległości (k. 5), listy nieterminowych wpłat (k. 6 - 7), upomnienia (k. 8), tytułów wykonawczych (k. 9), zaległości (k. 22), zaległości wraz z odsetkami (k. 23), listy zaległości (k. 44 - 47), listy zaległości (k. 97), w tym w szczególności listy wpłat (k. 98 - 99), oraz kserokopii miesięcznych deklaracji podatkowych (k. 112 - 138). Ze zgromadzonej dokumentacji wynika, że A. P. w miesiącach kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, listopad, grudzień 2010 roku oraz luty – grudzień 2011 roku i styczeń – luty 2012 roku wpłacał wymagany podatek jedynie częściowo. Jednocześnie począwszy od 26 kwietnia 2012 roku do dnia 26 stycznia 2014 roku w ogóle nie wpłacił na rachunek Urzędu Skarbowego W. P. podatku od towarów i usług w łącznej wysokości 27 739zł. Sąd dał wiarę wszystkim wyżej wymienionym dowodom. Zdaniem Sądu nie zachodzi żadna okoliczność, która mogłaby podważyć wiarygodność któregokolwiek z tych dowodów, zaś ich treść przemawia ewidentnie przeciwko oskarżonemu.

Wydruk PESEL (k. 3 - 4), wniosek o rozłożenie na raty (k. 29), decyzja (k. 39 - 41), dane o karalności (k. 14, 38, 69), oraz dane o karalności za wykroczenia (k. 78) mają charakter uzupełniający w sprawie.

W świetle wyżej ustalonego stanu faktycznego zaistnienie czynu zabronionego, sprawstwo i wina oskarżonego A. P. odnośnie popełnienia czynu z art. 57 § 1 kks nie budzą żadnych wątpliwości.

Należy wskazać, że podmiotem wykroczenia skarbowego stypizowanego w art. 57 § 1 kks a więc uporczywego niewpłacania podatku jest podatnik. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług podatnikiem są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, jak również osoby fizyczne wykonujące samodzielnie wszelką działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 bez względu na cel lub rezultat działalności. Jednocześnie nie budzi żadnej wątpliwości, że podjęte przez oskarżonego zachowanie posiada kwalifikację uporczywego. Określenie „uporczywe" należy rozumieć jako długotrwałe postępowanie nacechowane nieustępliwością. Natomiast „uporczywość" to sytuacja, gdy osoba mająca obiektywną możliwość wykonania zobowiązania podatkowego, nie wykonuje go, okazując w ten sposób złą wolę wyrażaną wprost lub przez sam fakt niepłacenia podatku przez dłuższy okres. Z tego typu sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Jak wynika bowiem z dokumentacji nadesłanej do niniejszej sprawy o ile A. P. w okresie kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, listopad, grudzień 2010 roku oraz luty – grudzień 2011 roku i styczeń – luty 2012 roku wpłacał wymagany podatek VAT częściowo na rachunek Urzędu Skarbowego to jednak bez żadnego istotnego powodu zaprzestał całkowicie jego wpłacania w okresie od 26 kwietnia 2012 roku do dnia 26 stycznia 2014 roku. W tym czasie zgodnie ze złożonymi przez A. P. wyjaśnieniami nie miał on problemów finansowych albowiem utrata płynności finansowej nastąpiła dopiero pod koniec prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i związana była z utratą przez niego jego kontrahenta. Obwiniony ogólnikowo i dopiero przed Sądem powołał się na problemy rodzinne, nie wskazując konkretnie o co chodziło, co więcej nie wspomniał o tym w postępowaniu przygotowawczym. W tym miejscu można przytoczyć jednocześnie postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1996r. II KRN 204/96 w którym stwierdzono mianowicie, że „W pojęciu "uchyla się" mieści się negatywny stosunek psychiczny osoby zobowiązanej do wykonania nałożonego na nią obowiązku, który sprawia, że mimo obiektywnej możliwości jego wykonania, sprawca obowiązku tego nie wypełnia, gdyż wypełnić go nie chce lub też zlekceważył obowiązek nałożony wyrokiem. Ten negatywny stosunek winien być wykazany stosownymi dowodami. (II KRN 204/96 Prok.i Pr.-wkł. 1996/11/4). Podnieść należy znaczny okres w jakim obwiniony mimo prowadzenia działalności i uzyskiwania z niej dochodów, nie płacił podatku w najmniejszym nawet stopniu.

Żadnych wątpliwości nie budzi tym samym, że A. P. prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) przy ul. (...) w W. i będąc zobowiązanym z tego tytułu jako podatnik od towarów i usług do uiszczenia w/w podatku w ustawowym terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu na rachunek Urzędu Skarbowego W. P. przy ul. (...) uporczywie nie wpłacał podatku od towarów i usług w okresie od 26 kwietnia 2012r. do dnia 26 stycznia 2014r. w łącznej kwocie 27 739zł.

Sąd dokonał zmiany opisu czynu poprzez ustalenie w oparciu o informację z Urzędu Skarbowego właściwej daty czynu a więc nie wpłacenia podatku VAT począwszy od należności za miesiąc marzec 2012 r. (tj. do 25 dnia miesiąca kwiecień 2012r.) do dnia braku wpłaty należności podatkowej za miesiąc grudzień 2013r. (tj. do dnia 25 dnia miesiąca stycznia 2014r.). Jednocześnie w tym miejscu należy zaznaczyć, że Sąd dokonując ustalenia daty czynu popełnił oczywistą omyłkę pisarską błędnie wskazując rok rozpoczęcia czynu tj. wpisując rok 2011r. zamiast prawidłowo roku 2012. Sąd uznał, że w przypadku wcześniejszego okresu trudno byłoby mówić o uporczywości albowiem obwiniony w miarę systematycznie wpłacał kwoty tytułem podatku, często były to kwoty rzędu kilkuset złotych miesięcznie, więc nie były to kwoty symboliczne (k. 96-99).

Za okoliczność obciążającą Sąd przyjął bardzo dużą wysokość należnego podatku nie wpłaconego przez A. P..

Na korzyść Sąd zaliczył brak uprzedniej karalności A. P. za przestępstwa i przestępstwa skarbowe.

Biorąc pod uwagę w/w okoliczności na podstawie art. 57 § 1 kks Sąd wymierzył A. P. karę grzywny w wysokości 5 000 złotych. Tak orzeczona kara grzywny będzie adekwatna zarówno do winy jak i społecznej szkodliwości czynu spełniając jednocześnie cele w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej. Będzie również zgodna ze społecznym poczuciem sprawiedliwości i osiągnie właściwy skutek wychowawczy. W ocenie Sądu zapłata kary grzywny, aczkolwiek stanowić będzie dla A. P. bardzo istotną dolegliwość to jednakże jest w realiach niniejszej sprawy absolutnie konieczna dla spełnienia celów kary i możliwa do uiszczenia przez A. P.. Tak orzeczona kara jednocześnie uświadomi mu wagę i znaczenie naruszonego przez niego przepisu, w efekcie czego zapobiegnie popełnieniu kolejnych występków tego typu w przyszłości.

O kosztach sądowych w tym opłaty Sąd orzekł na podstawie art. 113 § 1 kks w zw. z art. 627 k.p.k. uznając, iż obecna sytuacja finansowa A. P. nie uzasadnia zwolnienia go od obowiązku ich poniesienia.