Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Północ w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7.10.2019 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie IV Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Ładny

Protokolant: Monika Zarzycka

Prokurator: Anna Niziołek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27.09.2019r.

sprawy D. B. , s. A. i M., ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że:

w okresie od 1 kwietnia 2014r. do 2 kwietnia 2014r. w Oddziałach (...) w W. i Z., przyjął po uprzednim wypłaceniu z rachunku bankowego, prowadzonego dla niego, pieniądze w kwocie 524 960 złotych, pochodzące z uprzednio dokonanej kradzieży pieniędzy z rachunku bankowego prowadzonego na rzecz P. P., pomimo, iż na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że w/w kwota została uzyskana za pomocą czynu zabronionego,

tj. o czyn z art. 292§1 kk

orzeka:

Stosując, stosownie do treści art. 4§1 kk, przepisy kodeksu karnego obowiązujące w dacie czynu:

I.  Oskarżonego D. B. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym ustala, że przyjęte pieniądze stanowiły znaczną wartość i kwalifikuje go z art. 292§2 kk w zw. z art. 292§1 kk i za to skazuje go, a na mocy 292§2 kk wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

II.  Na mocy art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt 1 kk oraz art. 73§1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza wobec oskarżonego na okres 5 (pięciu) lat tytułem próby i oddaje go w tym czasie pod dozór kuratora,

III.  Na podstawie art. 46§1 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego P. P. kwoty 524.960 (pięćset dwadzieścia cztery tysiące dziewięćset sześćdziesiąt) złotych

IV.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 836 (osiemset trzydzieści sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych, w tym kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty.

sygn. akt IV K 513/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 07 października 2019 r. Sąd uznał oskarżonego D. B. za winnego tego, że w okresie od 1 kwietnia 2014r. do 2 kwietnia 2014r. w Oddziałach (...) w W. i Z., przyjął po uprzednim wypłaceniu z rachunku bankowego, prowadzonego dla niego, pieniądze w kwocie 524 960 złotych, pochodzące z uprzednio dokonanej kradzieży pieniędzy z rachunku bankowego prowadzonego na rzecz P. P., pomimo, iż na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że w/w kwota została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, przy czym przyjęte pieniądze stanowiły znaczną wartość, tj. czynu z art. 292§2 kk w zw. z art. 292§1 kk.

Mając na uwadze, iż wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku złożony przez prokuratora dotyczy jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynów, Sąd stosownie do treści art. 423 § 1a k.p.k. w zw. z art. 424 § 3 k.p.k., ograniczył zakres uzasadnienia do części wyroku dotyczącej jedynie tych rozstrzygnięć.

Na podstawie art. 292 § 2 k.k. w zw. z art. 292 § 1 k.k. odpowiada ten kto rzecz, o której na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, nabywa lub pomaga do jej zbycia albo rzecz tę przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia, przy czym wartość rzeczy jest znaczna. Przyjęcie rzeczy zachodzi wtedy, gdy sprawca obejmuje władztwo nad rzeczą uzyskaną w wyniku czynu zabronionego na podstawie uprzedniego porozumienia zawartego z posiadaczem rzeczy. Nabywa on w ten sposób władztwo, ograniczone treścią porozumienia, na przykład otrzymuje rzecz na przechowanie, w użyczenie, użytkowanie itp. Przyjęcie zostaje dokonane wtedy, gdy rzecz trafia we władztwo sprawcy, na przykład przez przekazanie mu jej albo złożenie w miejscu, którym włada (mieszkaniu, piwnicy itp.)”. – tak M. Kulik w: Komentarz do art. 291 § 1 k.k., Lex Omega). Jednocześnie: „ przy paserstwie nieumyślnym sprawca nie wie, że rzecz będąca przedmiotem jego działań została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, lecz w konkretnym układzie okoliczności faktycznych, w których podejmuje określone czynności w stosunku do rzeczy, istniały możliwości powzięcia przez niego przypuszczenia, że rzecz została uzyskana za pomocą takiego czynu. Podstawą owej możliwości przypuszczenia dotyczącego pochodzenia rzeczy są "okoliczności towarzyszące" nabyciu rzeczy, udzieleniu pomocy w jej zbyciu, przejęciu lub udzieleniu pomocy w jej ukryciu. W orzecznictwie wskazuje się, że w przypadku tzw. paserstwa nieumyślnego "sprawca tego przestępstwa nie zdaje sobie sprawy, chociaż mógł i powinien przypuszczać na podstawie towarzyszących okoliczności, że nabywa lub pomaga do zbycia albo przyjmuje lub pomaga do ukrycia rzeczy, która pochodzi z czynu zabronionego" (wyrok SN z dnia 6 grudnia 2012 r., V KK 401/12).

W ocenie Sądu zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy w postaci: wyjaśnień oskarżonego (k. 500v-502v) – odczytanych w trybie art. 389 § 1 k.p.k., zeznań świadków: P. P. (k. 3, 40v), M. W. (k. 88), D. L. (k. 91, 263), P. K. (k. 99), A. R. (k. 447), K. O. (k. 326v), M. L. (k. 363v), P. O. (k. 507v-508) - uznanych za ujawnione bez odczytywania na podstawie art. 394 § 2 k.p.k. w zw. z art. 392 § 1 k.p.k., także dokumentów ujawnionych zaliczonych w poczet materiału dowodowego na podstawie art. 394 § 1 i 2 k.p.k., jednoznacznie wskazuje, iż D. B. wypełnił ustawowe znamiona występku nieumyślnego paserstwa z art. 292 § 2 k.k. w zw. z art. 292 § 1 k.k. W sprawie bezsporne jest, iż D. B. mając problemy finansowe i wykonując prace dorywcze na rzecz nieustalonej osoby, wyraził zgodę na przedstawioną mu przez tę osobę propozycję przyjęcia przelewu znacznej kwoty pieniędzy na swój rachunek bankowy, będąc w przekonaniu, że pieniądze te należą do tej osoby, a celem dokonania tej operacji jest uniknięcie przez nią płacenia podatku, o czym był zapewniany. Jak wynika z akt sprawy w tym celu oskarżony w dniu 24 marca 2014 r. otworzył rachunek rozliczeniowo-rozliczeniowy w Banku (...) o nr (...), na który w dniu 01 kwietnia 2014 r. nieustalona osoba dokonała przelewu kwoty 524.960 zł pochodzącej z uprzednio dokonanej w tym samym dniu kradzieży pieniędzy w łącznej kwocie 525.000 zł z rachunku bankowego należącego P. P. otwartego w (...) w G.. Następnie po wpłynięciu ww. kwoty na rachunek bankowy i poinformowaniu o tym osoby, do której te pieniądze rzekomo miały należeć, oskarżony w okresie od 01 do 02 kwietnia 2014r. dokonywał w różnych oddziałach banku(...)wypłat pieniędzy przeważnie w kwotach po 10.000 zł, 20.000 zł, 30.000 zł, które przekazywał nieustalonej osobie, u której pracował. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, iż oskarżony wiedział, że pieniądze te pochodzą z czynu zabronionego, tym niemniej nie ulega wątpliwości, iż na podstawie towarzyszących okoliczności, takich jak propozycja przyjęcia przelewu tak znacznej kwoty pieniędzy od faktycznie obcej dla niego osoby, budzące wątpliwości uzasadnienie źródła pochodzenie tych pieniędzy, także konieczność założenia w tym celu przez oskarżonego rachunku bankowego wyłącznie w tym celu i kilka dni wcześniej, a następnie niezwłocznie po wykonaniu kolejnych przelewów dokonywanie wypłat w różnych oddziałach banku (...) mniejszych kwot, zapewne w celu uniknięcia podejrzenia u pracowników banku odnośnie ich legalnego pochodzenia, w konsekwencji wypłacenie całej przelanej kwoty, która została przekazana tej nieustalonej osobie, jednoznacznie wskazują, że oskarżony D. B. powinien i mógł przypuszczać, że w/w kwota została uzyskana za pomocą czynu zabronionego i fakt ten akceptował. Sąd zmienił opis i kwalifikację prawną przypisanego oskarżonemu przyjmując, iż przyjęte pieniądze stanowiły znaczną wartość, albowiem zgodnie z treścią art. 115 § 5 k.k. mieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 złotych.

Przy wymiarze kary jako okoliczności łagodzące Sąd potraktował dotychczasową niekaralność oskarżonego, przyznanie się przez oskarżonego do winy i złożenie wyjaśnień w sprawie.

Okoliczność obciążającą stanowi znaczna wysokość przyjętej przez oskarżonego kwoty pieniędzy pochodzącej z czynu zabronionego.

Sąd wymierzył oskarżonemu D. B. karę 2 lat pozbawienia wolności uznając, iż jest ona adekwatna zarówno do stopnia winy, jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, a także wystarczająca dla realizacji celów wychowawczych i poprawczych wobec niego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Powyższa kara w ocenie Sądu wpłynie pozytywnie na zachowanie oskarżonego uświadamiając mu niewłaściwość dotychczasowego postępowania i co za tym idzie spełni swą rolę wychowawczą.

Jednocześnie Sąd rozważył czy całokształt zebranych w toku sprawy okoliczności musi skutkować orzeczeniem bezwzględnej kary pozbawienia wolności czy też wystarczającym będzie jej orzeczenie z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Zdaniem Sądu właściwości i warunki osobiste D. B. uzasadniają domniemanie, że pomimo niewykonywania kary, będzie on przestrzegał w przyszłości porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Sąd uznał, iż D. B., pomimo okoliczności i charakteru popełnionego przestępstwa, nie jest osobą zdemoralizowaną, w stosunku do której tylko orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności gwarantowałoby jego skuteczną resocjalizację i zapobieżenie powrotowi do przestępstwa. Oskarżony jest dotychczas osobą nie karaną, ponadto w niniejszej sprawie został skazany za przestępstwo nieumyślne. Uwzględniając powyższe okoliczności Sąd uznał, że orzeczenie wobec oskarżonego bezwzględnej kary pozbawienia wolności stanowiłoby nadmierną dolegliwość i nie przyczyniłoby się do spełnienia wobec niego wychowawczego celu kary. W ocenie Sądu sam fakt skazania powinien uświadomić oskarżonemu nieopłacalność naruszania norm porządku prawnego oraz konieczność, a zarazem nieuchronność poniesienia odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwo. Sąd uznał zatem, iż w przypadku oskarżonego D. B. istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna co do przestrzegania przez niego porządku prawnego w przyszłości i tym samym nie zachodzi jeszcze w tym momencie konieczność stosowania wobec niego bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Wyznaczony pięcioletni okres warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności jest wystarczającym czasem dla sprawdzenia trafności pozytywnej prognozy w stosunku do oskarżonego.

Wskazać należy, iż orzekając w przedmiocie wymiaru kary oraz zastosowania wobec oskarżonego środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia kar pozbawienia wolności, jak również w przedmiocie orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, Sąd stosował przepisy ustawy z dnia 06.06.1997 r. Kodeks karny w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., Nr 396), tj. przed datą 01 lipca 2015 r. Sąd kierował się bowiem dyrektywą z art. 4 § 1 k.k., zgodnie z którą jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Sąd miał na uwadze, iż „ przy ocenie, która z konkurencyjnych ustaw jest względniejsza dla sprawcy, bierze się pod uwagę całą ustawę, a nie tylko poszczególne jej przepisy, przy czym należy uwzględniać sankcje grożące za rozpatrywane przestępstwo, a także możliwości zamiany kary na łagodniejszą rodzajowo, warunkowego zawieszenia jej wykonania, nadzwyczajnego złagodzenia kary, obowiązki próby, jakie można nałożyć na sprawcę, wreszcie możliwość lub obowiązek orzeczenia obok kary środka karnego albo poprzestania tylko na środku karnym. Nie jest dopuszczalne stosowanie kombinacji przepisów konkurujących ustaw, chociażby to było dla sprawcy "najwzględniejsze", lecz na podstawie wymienionych zasad należy dokonać wyboru jednej z konkurencyjnych ustaw” (tak A. Marek w: Komentarzu do Kodeksu Karnego wyd. 2010, Lex Omega, również wyrok 7 Sędziów SN z 13.01.970 r., V KRN 402/69, OSNKW 1970/4-5/37, wyrok SN z dnia 04.07.2001 r., V KKN 346/99, Orz. Prok. i Pr. 2001, nr 12, poz. 1). Mając powyższe na uwadze i porównując treść regulacji w zakresie chociażby możliwości zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary, Sąd nie miał wątpliwości, iż ustawą względniejszą dla sprawcy jest Kodeks karny z dnia 06.06.1997 r. w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, albowiem przewiduje możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze powyżej jednego roku i dlatego uwzględnił przy wymiarze kary normę art. 4 § 1 k.k.

Z uwagi na fakt, iż D. B. swoim działaniem wyrządził pokrzywdzonemu P. P. szkodę majątkową w kwocie 524.960 zł, która do chwili obecnej nie została naprawiona, aby zadośćuczynić społecznemu poczuciu sprawiedliwości, Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał go do jej naprawienia w całości.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późń. zm.), uznając, iż brak jest przesłanek do zwolnienia oskarżonego od obowiązku ich poniesienia.