Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Północ w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 811/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

M. K. (1)

w dniu 7 lipca 2019 roku w W. przy ul. (...), prowadził pojazd mechaniczny marki H. (...) nr rej. (...), w ruchu lądowym, znajdując się w stanie nietrzeźwości, badanie nr I. 0,74 mg/l, badanie nr II. 0,64 mg/l, badanie nr III. 0,49 mg/l, badanie nr IV. 0,49 mg/l, badanie nr V. 0,41 mg/l, badanie nr VI. 0,48 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. czyn z art. 178a § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 07 lipca 2019 r. w godzinach nocnych M. K. (1) przyjechał do mieszkania swojej partnerki położonego w W. przy ul. (...). W tym mieszkaniu w/w spożywał alkohol w postaci kilku piw. Po kłótni z partnerką w/w puścił lokal i udał się do garażu podziemnego, gdzie znajdował się jego pojazd marki H. (...) o nr rej. (...). M. K. (1) wsiadł do auta i miał zamiar przespać się w pojeździe. W pewnym momencie do garażu weszła partnerka w/w i nakazała mu opuścił to miejsce. M. K. (1) w tym momencie znajdując się poza pojazdem ponownie wszedł do swojego auta i wyjechał nim przed blok, poruszając się z dużą prędkością. Widząc to pracownik ochrony D. S. wybiegła z pomieszczenia ochrony i poprosiła mężczyznę idącego wówczas z psem, by wyjął kluczyki ze stacyjki (...) i zadzwonił na Policję. Po wyjęciu kluczyków ze stacyjki kierujący pojazdem wysiadł z auta, zostawił dobrowolnie swój dowód osobisty będącym na miejscu osobom i wyszedł poza teren osiedla. Na miejsce zdarzenia został wezwany patrol Policji. Po przybyciu na miejsce zdarzenia funkcjonariuszy Policji w osobach P. W. i M. K. (2) ustalono dane personalne kierującego pojazdem marki H. (...), który przybył na miejsce zdarzenia i dokonano pomiaru trzeźwości kierującego. Następnie mężczyzna został zatrzymany i przewieziony do KP W. B. celem przeprowadzenia dalszych czynności. Na komisariacie Policji dokonano ponownie pomiaru trzeźwości zatrzymanego. Wskutek przeprowadzonych badań okazało, że M. K. (1) kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości: badanie nr I. 0,74 mg/l, badanie nr II. 0,64 mg/l, badanie nr III. 0,49 mg/l, badanie nr IV. 0,49 mg/l, badanie nr V. 0,41 mg/l, badanie nr VI. 0,48 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

1. Protokół zatrzymania osoby

2.Protokół użycia alkometru i alcosensora

3.Zeznania świadka D. S.

4.Zeznania świadka P. W.

5.Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. K. (1)

1.2-3

2.4-7

3.9-10

4.12-13

5. 23-26

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.-2.

5.

4.

3.

k.2-3, k. 4-7, k. 81

k. 23-26

k. 12-13

k. 9-10

k. 84-85

Dowody z dokumentów w postaci protokołu zatrzymania osoby, protokołu użycia alkometru i alkosensora, karta karna. Ich rzetelność oraz prawidłowość sporządzenia nie budziła wątpliwości a ponadto w toku postępowania strony nie kwestionowały wiarygodności tychże dokumentów.

Jako co do zasady spójne i logiczne, poza poniższą okolicznością, należało uznać wyjaśnienia oskarżonego M. K. (1), które dodatkowo znalazły swoje potwierdzenie w treści bezosobowego materiału dowodowego oraz w treści zeznań świadków D. S. i P. W.. Należy nadto wskazać, że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyjaśniając, iż w dniu zatrzymania pokłócił się ze swoją partnerką i pod wpływem silnego impulsu, nie zważając na konsekwencje prawno-karne opuścił teren podziemnego parkingu, kierując pojazdem w stanie nietrzeźwości. Dodał, że nie zamierzał wyjeżdżać autem na drogę publiczną a jedynie przeparkować pojazd i przespać się w aucie na terenie osiedla. Dodał, że na terenie po którym się poruszał nie było ruchu kołowego.

Na danie im wiary zasługują zeznania funkcjonariusza Policji P. W. co do okoliczności przeprowadzenia interwencji i zatrzymania oskarżonego, albowiem depozycje świadka w tym zakresie korespondują z treścią wyjaśnień oskarżonego oraz dołączonym do akt sprawy bezosobowym materiałem dowodowym. Nadto świadek to funkcjonariusz publiczny, osoba obca dla oskarżonego a to oznacza, że w sprawie brak jest obiektywnych przesłanek, które podważałyby wiarygodność zeznań tego świadka. Dodatkowo wypowiedzi świadka korelują z zeznaniami pracownika ochrony osiedla (...).

Na uwzględnienie zasługują zeznania świadka D. S. odnośnie okoliczności opuszczenia przez oskarżonego podziemnego parkingu, wyjęcia przez innego mężczyzną kluczyków ze stacyjki samochodu osobowego należącego do oskarżonego oraz okoliczności przeprowadzonej wobec oskarżonego interwencji przez funkcjonariuszy Policji, albowiem wypowiedzi świadka są zbieżne z zeznaniami świadka P. W., wyjaśnieniami oskarżonego oraz zgromadzonym w sprawie bezosobowym materiałem dowodowym. Nadto świadek to osoba obca względem oskarżonego, niepozostająca z nim w konflikcie, a to oznacza, że w sprawie nie występują okoliczności wskazujące, by świadek w sposób bezpodstawny obciążał oskarżonego w sprawie.

Uwzględnieniu także podlega wywiad środowiskowy przeprowadzony przez kuratora sądowego, z którego treści wynika, że oskarżony aktualnie pomaga rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Oskarżony nie jest też osobą zdemoralizowaną ani uzależnioną od alkoholu i narkotyków. W środowisku lokalnym postrzegany jest jako osoba spokojna i niekonfliktowa.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

5.

k. 23-26

wyjaśnienia oskarżonego M. K. (1)

Sąd nie uwzględnił wyjaśnień oskarżonego M. K. (1) dotyczących tego, iż nieznany oskarżonemu mężczyzna wyjął kluczyki z pojazdu oskarżonego, gdy ten znajdował się poza autem, albowiem z treści spójnych zeznań świadków D. S. i P. W. wynika, że do wyjęcia kluczyków ze stacyjki auta doszło w momencie, gdy oskarżony znajdował się w aucie a nie poza nim. W tym zatem zakresie wyjaśnienia oskarżonego nie zasługują na danie im wiary i w, ocenie Sądu, taka postawa oskarżonego ma na celu ochronę własnej osoby i zminimalizowanie odpowiedzialności karnej za zarzucany mu aktem oskarżenia czyn.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1.

M. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

M. K. (1) swoim zachowaniem dopuścił się popełnienia występku skierowanego przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym, albowiem w dniu zdarzenia prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości. W ocenie Sądu nie budzi zatem wątpliwości, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 178a § 1 k.k. Czyn ten zagrożony jest karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2.

W ocenie Sądu fakt popełnienia przestępstwa przez oskarżonego ze wskazanej kwalifikacji nie budzi wątpliwości, albowiem z analizy materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym zwłaszcza z protokołów badania na obecność alkoholu w wydychanym powietrzu przeprowadzonego przy użyciu sprawnie działającego urządzenia kontrolno – pomiarowego, posiadającego aktualne świadectwo wzorcowania, wynika w sposób bezsporny, iż oskarżony był w stanie nietrzeźwości. Rezultat badania oskarżonego przekraczał wartość wskazaną w art. 115 § 16 k.k., tj. 0,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu bądź 0,5 promila zawartości alkoholu we krwi. Ponadto, ustalenia poczynione w toku niniejszego postępowania jednoznacznie dowodzą, iż oskarżony znajdując się w stanie opisanym powyżej prowadził w dniu przedmiotowego zdarzenia w ruchu lądowym pojazd mechaniczny - to jest samochód osobowy marki H. (...) o nr rej. (...).

Jak stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 maja 2008 r., IV KK 29/08, OSNwSK 2008, poz. 1163: „(...) Pojęcie «ruchu lądowego» obejmuje swoim zakresem nie tylko drogi publiczne i strefy zamieszkania, ale wszelkie miejsca ogólnie dostępne, na których odbywa się rzeczywisty ruch pojazdów, a więc również drogi wewnętrzne". W związku z powyższym dokonano zmiany w opisie czynu przypisanego oskarżonemu.

Oskarżony M. K. (1) dopuścił się popełnienia tego czynu, przy braku okoliczności wyłączających winę. W toku postępowania nie zachodziły wątpliwości co do ograniczonej poczytalności oskarżonego, lub jej braku. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony mógł zachować się zgodnie z normami prawnymi i dlatego można przypisać mu winę.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

1.

M. K. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

Oceniając stopień szkodliwości społecznej czynu zarzucanego oskarżonemu konkretyzujący się w szerszych ramach szkodliwości społecznej właściwej dla danego typu przestępstwa, któremu odpowiadają granice ustawowego zagrożenia karą, Sąd uznał, iż stopień szkodliwości społecznej czynu nie jest znaczny - Sąd miał bowiem na uwadze przebieg całego zdarzenia, ale także nie bez znaczenia była postawa oskarżonego po popełnieniu czynu mu zarzucanego – fakt, iż przyznał się do popełnienia czynu mu zarzucanego, miał świadomość które normy prawa zostały przez niego naruszone, wyraził skruchę.

W myśl artykułu 66 § 1 Kodeksu Karnego Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W niniejszej sprawie Sąd dokonał ustaleń między innymi na podstawie wywiadu kuratora sądowego, który jest dla oskarżonego pozytywny. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie spełnione zostały wszystkie przesłanki z art. 66 k.k. dla zastosowania warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego M. K. (1), bowiem do zastosowania warunkowego umorzenia postępowania konieczne jest kumulatywne spełnienie następujących przesłanek, które w piśmiennictwie katalogowane są w trzech następujących grupach: przesłanki związane z przestępstwem, przesłanki związane z osobą sprawcy, przesłanki o charakterze procesowym.

Sąd na podstawie zebranego w sprawie materiału doszedł do wniosku, że sam fakt popełnienia przestępstwa, w opisie zdarzenia historycznego ustalonego w toku postępowania karnego, przez oskarżonego M. K. (1) nie budzi wątpliwości. Wyjaśnione zostały elementy przedmiotowe i podmiotowe rzutujące na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz są dostateczne podstawy do przypisania oskarżonemu winy (por. A. Zoll [w:] K. Buchała, A. Zoll, Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I, Zakamycze, 1998. ).

W ocenie Sądu okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu nie budzą wątpliwości. Należy zgodzić się z poglądem, że wątpliwości, o jakich mowa w art. 66 § 1 k.k., to nie jakiekolwiek wątpliwości, wiążące się z okolicznościami czynu, ale wątpliwości dotyczące bytu oraz cech czynu relewantnego z prawnokarnego punktu widzenia, podstaw i zakresu odpowiedzialności oskarżonego (Kozioł T., Zasada in dubio pro reo a brak wątpliwości co do okoliczności popełnienia czynu jako przesłanka warunkowego umorzenia postępowania karnego, Przegląd Sądowy 2002/11-12/148).

W ocenie Sądu tego rodzaju wątpliwości w niniejszej sprawie nie zachodzą, gdyż został popełniony czyn o znamionach określonych w ustawie karnej i należy jego sprawstwo przypisać oskarżonemu, któremu postawić można zarzut sprzecznego z normą zachowania się w związku z popełnionym czynem, zaś społeczna szkodliwość czynu jest wyższa od znikomej, jednakże nie jest znaczna. Sąd miał także na uwadze wagę dobra prawnego, które zostało naruszone działaniem oskarżonego. Oskarżony rozumie naganność swojego działania, nie był karany, nie wchodził w konflikty z prawem. Stąd, w ocenie Sądu, zasadne było warunkowe umorzenie postępowania na maksymalny okres trzech lat próby. Oskarżony będzie miał świadomość, iż w przypadku ponownego popełnienia czynu przestępnego postępowanie zostanie podjęte na nowo.

W ocenie Sądu trzyletni okres warunkowego umorzenia jest okresem koniecznym, aby zweryfikować, czy faktycznie wobec oskarżonego istnieje pozytywna prognoza na przyszłość. Sąd miał na uwadze, że instytucja warunkowego umorzenia postępowania realizuje zasadę ograniczenia penalizacji, przyjmując, że są wypadki, w których bez wyroku skazującego i kary, przez użycie innych środków można przeprowadzić proces wychowawczy, zapobiegający w ten sposób ponownemu wkroczeniu sprawcy na drogę przestępstwa ( za A. Marek, Prawo karne, Warszawa 2006, str. 293-294). Sąd podziela również pogląd wyrażany w piśmiennictwie, że w zasadzie warunkiem stosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania jest brak potrzeby oddziaływania w kierunku zmiany postaw sprawcy, a więc postawy sprawcy powinny być, z punktu widzenia przyjętego przez porządek prawny systemu aksjologicznego, pozytywne (A. Zoll [w:] K. Buchała, A. Zoll, Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I, Zakamycze, 1998).

Sytuacja taka także, w ocenie Sądu, ma miejsce w niniejszej sprawie. Sąd nie dostrzegł potrzeby, by skazywać oskarżonego na którąkolwiek z kar przewidzianych przez ustawę karną w tym i na surową karę pozbawienia wolności, albowiem wystarczającą sankcją było dla oskarżonego ustalenie jego sprawstwa i winy w popełnieniu przypisanego mu czynu oraz jasne wytknięcie mu tym samym naganności jego postępowania. Stosując warunkowe umorzenie postępowania Sąd wyznaczył okres próby wynoszący trzy lata, co znajduje podstawę w przepisie art. 67 § 1 k.k. i jest konieczne w niniejszej sprawie. Oskarżony w tym czasie wystawiony zostanie na próbę, od wyników której uzależnione jest to, czy postępowanie warunkowo wobec niego umorzone zostanie, czy też nie zostanie podjęte ( art. 68 k.k.). W ocenie Sądu, okres próby wynoszący trzy lata pozwoli w dostatecznym stopniu zrealizować stawiane przed tą instytucją zadania.

Tak jak podniesiono wyżej artykuł 66 § 1 k.k. stanowi, iż sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W niniejszej sprawie – także na podstawie wywiadu kuratora zawodowego, wykazano, iż oskarżony prowadził dotychczas ustabilizowany tryb życia i przedmiotowa sprawa miała jedynie charakter epizodyczny. Zdaniem Sądu zachodzą zatem podstawy by sądzić, iż oskarżony w przyszłości będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Oskarżony, co warte także podkreślenia, wyraził skruchę z powodu zaistniałego zdarzenia, mając świadomość prawnokarnych konsekwencji swojego zachowania. Aktualnie nie toczy się przeciwko niemu inne postępowanie. Oskarżony jest również osobą o ukształtowanej osobowości. Dodatkowo podnieść należy, iż oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Analiza dokumentów w postaci karty karnej oskarżonego (k. 81 as) pozwala na stwierdzenie, że przedmiotowe zdarzenie miało charakter jedynie incydentalny. Oskarżony co prawda dopuścił się popełnienia wykroczenia w ruchu drogowym, jednakże zauważyć należy, że oskarżony nie naruszył przepisów obowiązujących w ruchu drogowym w 2019 r. a jedynie jedno wykroczenie drogowe popełnił w 2018 r.

Podkreślenia wymaga też, że oskarżony nie był nigdy wcześniej karany za przestępstwo, pomimo prawie ukończenia 30. roku życia, nie wchodził wcześniej w konflikt z prawem i jak dotychczas przestrzegał porządku prawnego. Podejmując takiej treści decyzję merytoryczną Sąd uwzględnił także okoliczność, że oskarżony został zatrzymany w porze nocnej a w chwili zatrzymania oskarżonego ruch kołowy na wskazanym odcinku był znikomy. Wskazać też należy, iż stan nietrzeźwości oskarżonego przekraczał nieznacznie wartość jednego promila. Należy wziąć pod uwagę okoliczność, że oskarżony nie poruszał się po drodze publicznej w stanie nietrzeźwości a zaistniałe zdarzenie pozostaje w ścisłym związku z zachowaniem partnerki oskarżonego, która nakazała oskarżonemu natychmiastowe opuszczenie terenu parkingu podziemnego. Nadto odcinek drogi, który przemierzył oskarżony swoim autem był stosunkowo niewielki, wynosząc co najwyżej kilkadziesiąt metrów.

Wziąwszy pod uwagę wszystkie wyżej wymienione okoliczności, Sąd doszedł do wniosku, że mimo niebudzącej wątpliwości winy oskarżonego popełniony przez niego czyn jest czynem, którego społeczna szkodliwość nie jest znaczna. Lektura w/wym akt pozwala stwierdzić, że zdarzenie – prowadzenie w stanie nietrzeźwości w ruchu lądowym samochodu osobowego – było odosobnionym i incydentalnym przypadkiem w życiu oskarżonego i w przyszłości się nie powtórzy. Dokonując analizy materiału dowodowego skonstatować należy, iż przedmiotowe zdarzenie było wynikiem nieprzemyślanego działania ze strony oskarżonego, podjętego pod wpływem impulsu, wskutek uprzedniej kłótni z partnerką. Nie bez znaczenia w niniejszej sprawie jest także okoliczność, iż samo wszczęcie wobec oskarżonego postępowania karnego oraz wniesienie aktu oskarżenia i tak stanowi już dla osoby oskarżonego znaczną dolegliwość, i będzie stanowiło wystarczającą przestrogę dla oskarżonego, by w przyszłości nie naruszał on obowiązującego porządku prawnego.

Jak wynika nadto z analizy akt przedmiotowej sprawy oskarżony nie był dotąd karany za przestępstwa, jest osobą przystosowaną społecznie. Przeciwko oskarżonemu nie toczą się inne postępowania a obecnie prowadzi on ustabilizowany tryb życia. Dodać należy, iż oskarżony pomaga obecnie rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego.

W ocenie Sądu dotychczasowa postawa M. K. (1) daje zatem rękojmię tego, że nie popełni on w przyszłości żadnego przestępstwa i będzie przestrzegać porządku prawnego, co w pełni uzasadnia warunkowe umorzenie postępowania karnego na okres 3. lat próby, oparte na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k.

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięca
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. K. (1)

2.

4.

1.

1.

na mocy art. 67 § 3 k.k. w zw z art. 39 pkt 3) k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego M. K. (1) środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku.

na mocy art. 67 § 3 k.k. w zw z art. 43a § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego M. K. (1) świadczenie pieniężne w wysokości 4.000 (czterech tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej zobowiązując oskarżonego do uiszczenia tej kwoty w terminie 6 (sześciu) miesięcy od daty uprawomocnienia się wyroku.

Orzekając niniejsze środki karne Sąd uznał je za właściwy sposób wychowawczego oddziaływania na sprawcę czynu, a dodatkowo środki te będą stanowiły dla osoby oskarżonego realną dolegliwość. Podejmując takiej treści decyzję merytoryczną odnośnie wymiaru orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych Sąd wziął pod uwagę stopień stanu nietrzeźwości oskarżonego w trakcie zdarzenia (nieznacznie ponad 1 promil) oraz jego dotychczasową niekaralność, uznając, iż ten środek karny w takim właśnie wymiarze spełni cele wychowawcze oraz prewencyjne wobec oskarżonego.

Nadto stosowne do dyspozycji art. 342 § 2 k.p.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do uiszczenia orzeczonego środka karnego w terminie 6 (sześciu) miesięcy od daty uprawomocnienia się wyroku, uwzględniając okoliczność, że oskarżony nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu i pomaga rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Nadto oskarżony może bez przeszkód podjąć pracę zarobkową, nawet o charakterze dorywczym, celem uiszczenia nałożonych na niego wyrokiem Sądu obowiązków.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. K. (1)

3.

1.

na zasadzie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zaliczono okres zatrzymania prawa jazdy kat. B o nr (...), począwszy od dnia 07 lipca 2019 r.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5.

Co do zasady każdy, kto przez swój czyn spowodował postępowanie karne zobowiązany jest do ponoszenia wszystkich wydatków związanych z tym postępowaniem (wyrok SN z 30.10.1975r., OSNKW 1976/1/9).

W przedmiotowej sprawie, sytuacja materialna oskarżonego pozwala na uiszczenie powstałych w toku postępowania kosztów sądowych, co wynika z danych osobo-poznawczych wskazanych w protokole przesłuchania podejrzanego oraz z treści wywiadu kuratora - na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego M. K. (1) koszty postępowania w całości w kwocie 246,68 złotych (słownie: dwieście czterdzieści sześć 68/100), w tym kwotę 60 złotych (słownie: sześćdziesiąt złotych), tytułem opłaty sądowej.

6.  1Podpis