Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Północ w Warszawie

UZASADNIENIE

(...) Bank (...) S. A. z siedzibą we W., pozwem z dnia 14 kwietnia 2016 r., wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie, zażądała zasądzenia na jej rzecz od D. P. kwoty 35.453 zł 15 gr wraz z odsetkami umownymi od kwoty 32.412 zł 88 gr, w wysokości wynoszącej czterokrotność stopy lombardowej NBP, za okres od dnia 13 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów sądowych (k.1-3, 12, 12v).

W uzasadnieniu powództwa strona powodowa podniosła, iż dochodzona pozwem kwota wynika z umowy o kredyt w kwocie 42.360 zł, zawartej z pozwaną w dniu 20 lutego 2014 r. Wg twierdzeń powodowej spółki, D. P. nie wywiązała się z obowiązku terminowej spłaty, tj. zgodnie z harmonogramem, czym doprowadziła do powstania zadłużenia i postawienia całej należności w stan wymagalności z dniem 9 grudnia 2015 r. Strona pozwana nie spłaciła go również mimo pisemnego, przedsądowego wezwania do zapłaty. Do dnia wniesienia pozwu D. P., zdaniem powodowej spółki, nie spłaciła: należności głównej w kwocie 32.412 zł 88 gr, odsetek w kwocie 2.780 zł 27 gr za okres od dnia 20 lutego 2014 r. do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg banku, uwzględniających wpłaty dokonane przez pozwaną, kosztów, opłat i prowizji w kwocie 260 zł i dalszych odsetek naliczanych od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg banku do dnia zapłaty, obliczonych od kwoty niespłaconego kapitału, tj. 32.412 zł 88 gr, według zmiennej stopy procentowej, wyznaczonej, jako 4-krotność stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym (k.3, 4, 13).

Postanowieniem z dnia 21 czerwca 2016 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie, VI Wydziale Cywilnym stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W. (k.7).

D. P., w odpowiedzi na pozew, przyznała, że twierdzenia powódki są zgodne z prawdą (k.29, 30).

(...) Bank (...) S. A. z siedzibą we W., odnosząc się do pisma pozwanej, podtrzymała swe dotychczasowe stanowisko w sprawie (k.54).

Przed zamknięciem rozprawy, stanowiska stron nie uległy zmianom (k.56).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Stan faktyczny był w całości niesporny.

D. P. zawarła w dniu 20 lutego 2014 r. w W. z (...) Bank (...) S. A. z siedzibą we W. umowę kredytu gotówkowego o numerze (...). Na mocy tego stosunku cywilnoprawnego bank udzielił D. P. kredytu w kwocie 42.360 zł, zaś kredytobiorca zobowiązał się do spłaty tego długu w równych ratach po 1.071 zł 79 gr, płatnych w okresie od dnia 12 marca 2014 r. do dnia 12 lutego 2018 r. D. P. wypłacono kwotę 40.000 zł ( dowód: k.20 – kopia harmonogramu spłat, k.36-41 – kopia umowy kredytu).

Wobec zagrożenia terminowej spłaty kredytu przez D. P., (...) Bank (...) S. A. z siedzibą we W., pismem z dnia 28 października 2015 r., wypowiedziała D. P. umowę kredytu, zawartą w dniu 20 lutego 2014 r. Spółka wyliczyła, że należność kredytobiorcy, na dzień 28 października 2015 r., wyniosła 34.870 zł 83 gr ( dowód: k.22, 23 – kopia wypowiedzenia umowy wraz z dowodem nadania i zwrotu).

(...) Bank (...) S. A. z siedzibą we W. wystawiła w dniu 12 stycznia 2016 r. wyciąg z ksiąg banku. Podług tego dokumentu wysokość zadłużenia D. P. wyniosła na dzień wystawienia wyciągu kwotę 35.453 zł 15 gr i uwzględniała wszystkie wpłaty dokonane przez kredytobiorcę w okresie od dnia 5 marca 2014 r. do dnia 1 czerwca 2015 r. ( dowód: k.19, 19v – wyciąg z ksiąg banku, k.21 – kopia zestawienia wpłat).

Do dnia zamknięcia rozprawy D. P. nie spełniła na rzecz (...) Bank (...) S. A. z siedzibą we W. świadczenia objętego pozwem, zarówno w całości, jak i w części ( okoliczności niesporne).

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o przedstawione przez powódkę kopie dokumentów i niekwestionowane twierdzenia stron (art. 230 k.p.c.). Sąd pominął przedłożone przez pozwaną dowody wpłat, gdyż okoliczności z nich wynikające nie były przedmiotem sporu, a przy tym nie miały znaczenia dla oceny zasadności powództwa, jako uwzględnione już przez powodową spółkę.

Sąd uznał, iż powództwo zasługiwało na aprobatę w całości.

Rozstrzygając o zasadności przedmiotowego roszczenia Sąd miał na względzie unormowania zawarte w art. 69 ust. 1 w zw. z art. 78 i art. 78a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. Nr 72 z 2002 r. poz. 665 j.t.) oraz art. 3 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2016 r., poz. 1528 t.j.).

W toku postępowania bezspornym było, że (...) Bank (...) S. A. z siedzibą we W. łączyła z D. P. umowa kredytu gotówkowego oraz że w oparciu o ów stosunek zobowiązaniowy powódka przekazała pozwanej kwotę 40.000 zł, zaś kredytobiorca zobowiązał się do spłaty kwoty 51.445 zł 92 gr (k.36). Poza sporem było także to, że D. P. nie spłacała zadłużenia w terminie, czym doprowadziła do wypowiedzenia umowy z dnia 20 lutego 2014 r. oraz postawienia pozostałej do spłaty należności w stan wymagalności. Niekwestionowanym była także wysokość tego świadczenia, wynosząca na dzień zamknięcia rozprawy 35.453 zł 15 gr (k.29).

Sąd uznał wobec tego, że skoro wysokość żądania oraz fakt braku spełnienia świadczenia były niesporne, powództwo winno zostać uwzględnione.

Rozstrzygając w przedmiocie odsetek Sąd miał na uwadze, iż stosownie do treści art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Nadto, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (§ 2). Maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie) (§ 2 ¹ ), zaś jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie (§ 2 ² ).

Jako że umowa kredytu została wypowiedziana D. P. już w dniu 28 października 2015 r. oraz że została zobowiązana do spłaty całego zadłużenia w terminie 30 dni od dnia doręczenia jej pisma zawierającego wypowiedzenie kontraktu (k.31), nie budziło wątpliwości Sądu, iż pozwana, wobec braku spełnienia świadczenia, opóźniła się z zapłatą żądanej kwoty najpóźniej od dnia 13 stycznia 2016 r., tj. od dnia następnego po wystawieniu wyciągu z ksiąg banku.

Dlatego też, Sąd na podstawie powołanych wyżej przepisów zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 35.453 zł 15 gr w tym kwotę 32.412 zł 88 gr wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP, nie wyższymi jednak niż maksymalne odsetki za opóźnienie, od dnia 13 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty (pkt I).

Oceniając zasadność wniosku powódki o zwrot kosztów procesu Sąd zważył, iż stosownie do regulacji art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Tym samym, skoro D. P. przegrała spór w rozumieniu art. 98 k.p.c. w całości, spoczywa na niej obowiązek zwrócenia poniesionych kosztów procesu stronie wygrywającej sprawę (...) Bank (...) S. A. z siedzibą we W..

Mając to na uwadze, Sąd w oparciu o art. 98 k.p.c. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.041 zł 38 gr tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II).

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować zwrot uzasadnienia 24 listopada 2016 r.

2.  Doręczyć odpis wyroku wraz z uzasadnieniem powódce.

SSR Artur Grajewski