Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Północ w Warszawie

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 8 marca 2018 roku

Pozwem z dnia 9 grudnia 2016 r. powód S. G., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wystąpił przeciwko Z. O. z żądaniem zasądzenia kwoty 40 000 zł wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 8 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia.

W uzasadnieniu pozwu podniesiono, że powód przelał w dniu 5 września 2012 r. na konto pozwanego kwotę 40 000 zł. Uczynił to za namową pozwanego w celu zabezpieczenia pieniędzy przed roztrwonieniem ich na alkohol. Gdy do świadomości powoda dotarło to, iż jest zubożony o 40 000 zł wezwał pozwanego do zwrotu tej kwoty. Mimo wezwania pozwany nie zwrócił powierzonej mu sumy. Powód wskazywał, że jest osobą uzależnioną od alkoholu i w czasie kiedy dokonywał przelewu na konto pozwanego miał zaburzoną możliwość rozeznania własnych czynów i został zmanipulowany przez pozwanego obietnicą ochrony pieniędzy i zysków. Pozwany wykorzystał okoliczność niezdolności powoda do trzeźwej oceny sytuacji i uzyskał korzyść majątkową bez podstawy prawnej. (pozew k: 1- 4)

W odpowiedzi na pozew pozwany domagał się oddalenia powództwa, podnosząc iż od 2009 r. pożyczał kilkunastokrotnie powodowi kwoty rzędu kilku tysięcy złotych, suma zadłużenia powoda z tego tytułu we wrześniu 2012 r. wynosiła łącznie 50 000 zł. Pożyczki były udzielane powodowi, gdyż ten deklarował, że jest właścicielem nieruchomości na B., a dług zwróci po jej sprzedaży. Na żądanie pozwanego powód w dniu 5 września 2012 r. zwrócił mu kwotę 40 000 zł przelewem bankowym. W dniu 25 września 2012 r. pozwany na prośbę powoda pożyczył mu kolejną kwotę w wysokości 5 200 zł, tym razem strony sporządziły umowę pożyczki na piśmie opiewającą na łączną sumę zadłużenia pozwanego, wynoszącą w tamtej dacie 15 200 zł. Z powodu nie zwrócenia tej kwoty w terminie przez powoda, pozwany wystąpił do sądu z pozwem o zapłatę kwoty pożyczki a po uzyskaniu nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i zaopatrzeniu go w klauzulę wykonalności wszczął egzekucję. Zdaniem pozwanego wszczęcie niniejszego postępowania było reakcją pozwanego na toczące się postępowanie egzekucyjne. (odpowiedź na pozew k: 25 – 28)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 września 2012 r. powód wykonał przelew pieniężny na rachunek bankowy pozwanego. Przelew opiewał na kwotę 40.000,00 złotych, oraz był opatrzony tytułem (...).

/Dowód: potwierdzenie złożenia dyspozycji przelewu k: 7/

W dniu 25 września 2012 r. strony sporządziły pisemną umowę pożyczki na kwotę 15 200 złotych wraz z odsetkami w wysokości 2% w stosunku miesięcznym. Tego samego dnia strony zawarły kolejną pisemną umowę pożyczki na kwotę 18 000 złotych również z odsetkami w wysokości 2 % w stosunku miesięcznym. W obu umowach jako pożyczkodawca figurował pozwany, obie umowy przewidywały, iż wyszczególnione w nich kwoty pożyczek udzielone zostały powodowi na okres od dnia 25 września 2012 r. do dnia 31 grudnia 2012 r.

/Dowód umowy pożyczki k: 61 oraz k: 6 akt sprawy I Nc 6879/13/

W dniu 3 czerwca 2013 r. pozwany wystąpił przeciwko powodowi z powództwem o zapłatę kwoty 19 080 zł z tytułu umowy pożyczki z dnia 25 września 2012 r. Na dochodzone roszczenie składały się kwota pożyczki w wysokości 18 000 zł oraz skapitalizowane odsetki za okres od 25 września 2012 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. w wysokości 1080 zł. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi Północ w W. w uwzględnieniu zgłoszonego żądania w dniu 29 sierpnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt I Nc 6879/13 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, od którego pozwany nie wniósł sprzeciwu. Postanowieniem z dnia 6 lutego 2014 r. nakazowi zapłaty została nadana klauzula wykonalności.

/Dowód akta I Nc 6879/13/

W oparciu o powołany wyżej tytuł wykonawczy pozwany wszczął przeciwko powodowi postępowanie egzekucyjne

/Dowód: zawiadomienie o wszczęciu egzekucji z dnia 22 kwietnia 2016 r. k: 16/

W dniu 31 maja 2016 r. powód wezwał pozwanego do zwrotu do dnia 7 czerwca 2016 r. kwoty 42 800 zł, na którą składały się wyszczególnione w wezwaniu kwoty: 40 000 zł przelane w dniu 5 września 2012 r. oraz 2 800 zł, zgodnie z treścią wezwania, przekazana pozwanemu za pokwitowaniem w okresie od 11 grudnia 2013 r. do dnia 5 maja 2014 r. W wezwaniu do zapłaty powód zaznaczył, że wezwanie zostało skierowane do pozwanego w związku z wystąpieniem przez niego na drogę sądową o zapłatę kwoty 19 080 zł w sprawie I Nc 6879/13

/Dowód wezwanie do zapłaty wraz z dowodem doręczenia k: 8 – 9/

Powód był leczony z powodu uzależnienia od alkoholu. W dniu 25 października 2014 r. podskórnie został wszczepiony Powodowi lek E..

/Dowód: karty informacyjne leczenia szpitalnego k: 11 - 12, zaświadczenie lekarskie k:13/

Sąd zważył, co następuje:

Uprawnienia wynikające z bezpodstawnego wzbogacenia zawarte są w art. 405 i dalszych kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 405 k.c., kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Istota bezpodstawnego wzbogacenia, uzasadniającego roszczenie o wydanie korzyści w naturze bądź też o zwrot jej wartości, sprowadza się do uzyskania przez osobę wzbogaconą, kosztem osoby zubożonej, korzyści majątkowej bez podstawy prawnej (art. 405 k.c.). Bezpodstawne wzbogacenie ma miejsce wtedy, gdy w rezultacie określonego zdarzenia następuje wzbogacenie jednej osoby kosztem innej, czyli gdy zachodzi wzajemna zależność pomiędzy uzyskaniem korzyści majątkowej przez wzbogaconego a uszczerbkiem majątkowym doznanym przez zubożonego (tak też Sąd Najwyższy w motywach uchwały SN z dnia 5 października 1974 r. III CZP 53/74 OSNCP 1975/9 poz. 131). Drugą przesłanką roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia jest uzyskanie korzyści majątkowej kosztem innej osoby bez podstawy prawnej. Jej brak ujmowany jest w judykaturze i piśmiennictwie w sposób zobiektywizowany - jako brak tytułu prawnego legitymizującego przesunięcie korzyści majątkowej do majątku wzbogaconego. Tytuł ten może wynikać z czynności prawnej, ustawy, aktu administracyjnego bądź orzeczenia sądowego. W myśl odesłania zawartego w art. 410 § 1 k.c. przepisy normujące bezpodstawne wzbogacenie stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Według ustawowej definicji pojęcia nienależnego świadczenia określonej w art. 410 § 2 k.c. świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

Roszczenie zgłoszone w niniejszej sprawie pozostaje w sprzeczności z twierdzeniami o okolicznościach faktycznych przytoczonymi na jego uzasadnienie. Z twierdzeń tych wynika bowiem to, że przesunięcie majątkowe dokonane przez powoda, skutkujące powstaniem po jego stronie stanu zubożenia, dokonane zostało w celu ochrony posiadanego przez powoda kapitału przed jego roztrwonieniem. Obawa w tym zakresie wynikała z faktu, iż powód był osobą dotkniętą chorobą alkoholową. Sposobem, jaki miał zapewnić niedopuszczenie do nierozważnego roztrwonienia części majątku przez uzależnionego od alkoholu powoda, było powierzenie pieniędzy pozwanemu, który zobowiązał się do ich zabezpieczenia. Z zawartego w uzasadnieniu pozwu stwierdzenia, że „powód został zmanipulowany przez pozwanego obietnicą ochrony pieniędzy i zysków” (k: 2 – 3) wynika ponadto, że według powoda pozwany zobowiązał się, oprócz bezpiecznego przechowania powierzonej mu sumy, również do wypracowania zysków. Powyższa okoliczność została ponadto przywołana w zeznaniach złożonych przez powoda na rozprawie w dniu 22 lutego 2018 r. (k: 90/2). Obietnica osiągnięcia zysków wiąże się z inwestowaniem powierzonych pieniędzy, to zaś z kolei wskazuje na wyrażenie zgody przez osobę przekazującą określoną kwotę pieniędzy na rozporządzanie nią przez osobę, której kwota ta została powierzona. Tak nakreślona przez powoda przyczyna przekazania pozwanemu kwoty 40000 zł nie pozostawia wątpliwości co do tego, iż przesunięcie majątkowe pomiędzy stronami nastąpiło w wykonaniu zawartej umowy depozytu nieprawidłowego, tj. instytucji uregulowanej w art. 845 k.c., zgodnie z którego treścią jeżeli z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce ( depozyt nieprawidłowy). Czas i miejsce zwrotu określają przepisy o przechowaniu. Skoro zatem, w oparciu wyłącznie o twierdzenia zawarte w uzasadnieniu pozwu, oraz w zeznaniach złożonych przez powoda, stwierdzić można, że przekazanie pieniędzy nastąpiło w celu realizacji zawartej przez strony umowy depozytu nieprawidłowego, a więc na określonej podstawie prawnej, to możliwość skutecznego konstruowania roszczenia o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia (nienależnego świadczenia) dopuszczalna byłaby jedynie w jednym przypadku, a mianowicie w sytuacji wykazania, że czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna (art. 410 § 2 k.c.) W istocie powód tego rodzaju okoliczność przytaczał, powołując się na uzależnienie od alkoholu i wynikającą stąd niezdolność do trzeźwej oceny sytuacji. Na dowód powyższego przedstawił dokumentację medyczną w postaci dwóch kart informacyjnych leczenia szpitalnego potwierdzających pobyty na oddziale psychiatrycznym (...) Szpitala Wojewódzkiego w okresach od 20 lipca 2011 roku do 29 lipca 2011 roku (k: 11) oraz od 8 sierpnia 2011 roku do dnia 19 sierpnia 2011 roku (k: 12) z rozpoznaniem zespołu abstynencyjnego i uzależnienia mieszanego od alkoholu i benzodiazepin oraz zaświadczenia lekarskiego z dnia 25 października 2014 roku o wszczepieniu E. (k: 13). Przedstawiona dokumentacja lekarska dowodzi istnienia po stronie powoda uzależnienia od alkoholu i środków uspokajających, nie dowodzi jednakże tego, iż w chwili złożenia oświadczenia woli, stanowiącego element umowy depozytu nieprawidłowego, w wykonaniu której – zgodnie z twierdzeniami zawartymi w uzasadnieniu pozwu – doszło do przekazania na rzecz pozwanego kwoty 40000 zł, powód znajdował się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Tylko wykazanie dokonania czynności w tego rodzaju stanie uzasadniałoby uznanie czynności prawnej za nieważną i co za tym idzie uprawniałoby powoda do skutecznego wystąpienia z roszczeniem o zwrot nienależnego świadczenia w rozumieniu art. 410 § 2 k.c. Zgodnie bowiem z art. 82 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone przez osobę, która z jakichkolwiek powodów znajdowała się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Dotyczy to w szczególności choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego albo innego, chociażby nawet przemijającego, zaburzenia czynności psychicznych. Z art. 82 kc wynika, że przyczyna wyłączenia świadomości lub swobody nie ma znaczenia, jedynie przykładowo są wyliczone takie przyczyny, jak choroba psychiczna, niedorozwój umysłowy albo inne, choćby przemijające zakłócenie czynności psychicznych. Przyczyny mają tu charakter drugorzędny, z punktu widzenia skutków prawnych są bez znaczenia, ważny jest skutek, a nie przyczyna tych zaburzeń psychicznych. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2006 r. (IV CSK 7/05, Lex nr 180191), wyłączenie świadomości lub swobody musi wynikać z przyczyny wewnętrznej, a więc ze stanu, w jakim znajduje się osoba składająca oświadczenie woli, a nie z okoliczności zewnętrznych, w jakich osoba ta się znalazła. W doktrynie prawa i judykaturze podkreśla się, że stan braku świadomości nie musi być całkowity i zupełny, jednak częściowe wyłączenie świadomości musi być znaczne. Jeżeli występuje ograniczenie w stopniu mniejszym niż znaczny, w stopniu, który pozwala na rozeznanie, czego składający oświadczenie chce dokonać (powzięcie woli), oraz na dokonanie tego zgodnie z wolą składającego oświadczenie (wyrażenie woli), np. stan po spożyciu alkoholu niepowodujący jednak głębokiego upojenia alkoholowego, nie występuje wada oświadczenia woli w postaci braku świadomości lub swobody (tak: A. Jedliński, Komentarz do art. 82 k.c., w: System Informacji Prawnej Lex). Podkreślenia także wymaga, że zaburzenie czynności psychicznych, o jakim mowa w art. 82 k.c. należy oceniać wyłącznie na moment składania przez daną osobę oświadczenia woli, natomiast nie w odniesieniu do dłuższego okresu. Jak zaznaczono powód nie wykazał, aby w momencie dokonywania przelewu pieniężnego był w stanie wyłączającym świadome lub swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli.

Reasumując powód konsekwentnie w trakcie całego procesu dochodził zwrotu nienależnego świadczenia (co dodatkowo podkreślił pełnomocnik pozwanego na rozprawie w dniu 22 czerwca 2017 roku 00:05:49 k: 63/2 wskazując, iż stron nie łączył żaden stosunek zobowiązaniowy) jednocześnie przedstawiając twierdzenia wskazujące na spełnienie świadczenia w wykonaniu umowy depozytu nieprawidłowego i nie wykazując nieważności takiej umowy. Powyższe stanowiło samoistną przesłankę oddalenia powództwa. Powód w kontekście podnoszonych przez siebie twierdzeń uprawniony był bowiem do wystąpienia z żądaniem zobowiązania pozwanego do spełnienia świadczenia wynikającego z umowy depozytu nieprawidłowego, polegającego na zwrocie przedmiotu depozytu, stosownie do art. 844 k.c. w zw. z art. 845 k.c., co obligowałoby go do wykazania zawarcia takiej umowy.

W tym miejscu podkreślić trzeba, że zbieg roszczeń z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia z roszczeniami z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania jest wyłączony. Stanowisko powyższe wydaje się być ugruntowane w doktrynie i orzecznictwie, w tym zakresie można przywołać chociażby: wyrok SN z dnia 12 lutego 2004 r. sygn. akt V CK 193/03, zgodnie z którym „W obowiązującej u nas formule prawnej bezpodstawnego wzbogacenia nie ma zaś podstaw do przypisania tej instytucji pełnienia funkcji swoistej condictionis generalissimae. Dlatego też w orzecznictwie Sądu Najwyższego odrzuca się zbieg roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia z roszczeniami z tytułu wykonania (niewłaściwego wykonania) umowy. Podkreśla się, że gdy w danym stosunku prawnym stronie przysługuje wierzytelność wynikająca z umowy, może ona dochodzić tylko tej wierzytelności . Dopuszczenie wówczas możliwości dochodzenia zamiast tej wierzytelności roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia podważałoby sens szczegółowych unormowań stosunków obligacyjnych, uwzględniających ich specyfikę.”, czy wyrok SN z dnia 12 marca 1998 roku I CKN 522/97, zgodnie z którym: „ Nie do przyjęcia jest także pogląd Sądu Apelacyjnego, że zasądzona przez sąd pierwszej instancji zapłata ma podstawę prawną zarówno w przepisach normujących umowę zawartą przez pozwaną, jak i przepisach o bezpodstawnym wzbogaceniu. Oznaczałoby to dopuszczenie zbiegu roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia i roszczenia o wykonanie wspomnianej umowy. Należy zaś podzielić pogląd wykluczający konstruowanie roszczeń z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia (nienależnego świadczenia) wewnątrz umownych stosunków zobowiązaniowych. Gdy więc w danym wypadku stronie przysługuje wierzytelność wynikająca z umowy, może ona dochodzić tylko tej wierzytelności. ” Podobnie wypowiedział się SN w wyroku z dnia 7 maja 2009 r. IV CSK 523/08 oraz w wyroku z dnia 7 maja 2009 r. IV CSK 523/08)

W świetle wyżej przedstawionej argumentacji powództwo obejmujące roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia podlegało oddaleniu wobec przysługującego powodowi roszczenia o wykonanie umowy depozytu nieprawidłowego.

Na marginesie wskazać wypada, że w uwzględnieniu zgłoszonych wniosków dowodowych pozwanego w sprawie dopuszczono dowód z zeznań świadków J. S. (k: 64) i M. W. (k: 87) na okoliczność udzielenia przez pozwanego pożyczki powodowi. Pełnomocnik powoda powołując się na treść art. 720 § 2 k.c. nie wyraził zgody na przeprowadzenie powyższych dowodów (k: 48). Zgodnie z art. 74 § 1 k.c., zastrzeżenie formy pisemnej, dokumentowej albo elektronicznej bez rygoru nieważności ma ten skutek, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy nie jest w sporze dopuszczalny dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności. W myśl art. 74 § 2 k.c. Jednakże mimo niezachowania formy pisemnej, dokumentowej albo elektronicznej przewidzianej dla celów dowodowych dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron jest dopuszczalny, jeżeli obie strony wyrażą na to zgodę, żąda tego konsument w sporze z przedsiębiorcą albo fakt dokonania czynności prawnej jest uprawdopodobniony za pomocą dokumentu. Sąd przyjął, że z przewidzianym w art. 74 § 2 k.c. początkiem dowodu na piśmie mamy do czynienia w niniejszej sprawie i stanowi go użyte w tytule przelewu dokonanego przez powoda w dniu 5 września 2012 r. sformułowanie (...). Użycie przez powoda tego rodzaju sformułowania wskazuje, iż przekazanie na rzecz pozwanego kwoty 40 000 zł nie nastąpiło bez podstawy prawnej, a w wykonaniu istniejącego wówczas pomiędzy stronami stosunku zobowiązaniowego. Przytoczone przez powoda twierdzenie zgodnie z którym tego rodzaju sformułowanie zostało wygenerowane w treści polecenia przelewu automatycznie, nie zostało w toku procesu wykazane za pomocą jakichkolwiek środków dowodowych a ciężar udowodnienia tego faktu zgodnie z treścią art. 6 k.c. spoczywał na powodzie, wywodzącym z tego faktu określone skutki prawne. W tej sytuacji dopuszczenie dowodów osobowych na okoliczność zawarcia umowy pożyczki znajdowało uzasadnienie w treści art. 74 § 2 k.c. Przechodząc do oceny zeznań wymienionych wyżej świadków stwierdzić należy, że żaden z nich nie posiadał bezpośrednich wiadomości dotyczących faktu udzielenia pożyczki przez pozwanego powodowi. Wiedza świadka J. S. na temat pożyczki pochodziła wyłącznie od pozwanego. Również M. W. nie uczestniczył w zawarciu umowy pożyczki, o fakcie udzielenia pożyczki świadek dowiedział się od powoda podczas spotkania, jakie odbyło się około pięciu lat temu w domu świadka. Jednakże kwota, jaką miał zwrócić powód według świadka wynosiła około 30 000 zł. Suma ta nie była zgodna z kwotą, na jaką wskazywał w swoich twierdzeniach pozwany. Mając na uwadze sygnalizowaną rozbieżność zeznania świadka nie mogły stanowić miarodajnej podstawy do poczynienia ustaleń faktycznych potwierdzających wersję prezentowaną przez pozwanego, która budziła dodatkowe wątpliwości w kontekście przedstawionych w toku procesu dwóch umów pożyczek sporządzonych przez strony w dniu 25 września 2012 r. i opiewających na dwie różne kwoty. Znamienne było również i to, że pozwany skonfrontowany z treścią umowy, którą posłużył się w sprawie I Nc 6879/13 nie potrafił początkowo wyjaśnić powodów jej zawarcia w świetle przedstawionych wcześniej twierdzeń dotyczących wzajemnych rozliczeń stron (k: 63/2).

Abstrahując również od przytoczonych wyżej powodów oddalenia powództwa, wskazać wypada, że zeznania powoda (k: 90 – 91) ocenić należało za niewiarygodne. Po pierwsze pozostają one w sprzeczności z zawartym w poleceniu przelewy tytułem przelewu. Po drugie zeznania te były niewiarygodne w świetle zasad doświadczenia życiowego. Nie sposób bowiem zrozumieć z jakiej przyczyny powód zdecydował się przekazać znaczną sumę pieniędzy w sposób niesformalizowany koledze, z którym łączyła go jedynie luźna znajomość, w sytuacji posiadania rodziny, w tym żony z którą powoda, jak sam zeznał, łączy bliska relacja i której przekazał pozostałą sumę uzyskaną ze sprzedaży odziedziczonej nieruchomości (powyższa konstatacja dotyczy również twierdzeń pozwanego co do udzielenia pożyczki powodowi bez jakiegokolwiek pisemnego potwierdzenia). Ponadto niezrozumiałe jest dlaczego powód zdecydował się złożyć swój podpis 20 dni po przekazaniu rzekomo pozwanemu sumy 40000 zł na umowach pożyczek opiewających na kwoty 15 000 zł i 18 000 zł. Niewiarygodne przy tym w ocenie Sądu było wyjaśnienie przyczyn tego rodzaju decyzji zawarte w zeznaniach pozwanego, zgodnie z którymi powód uczynił tak ze strachu, gdyż pozwany straszył go rzekomo, że ktoś go wywiezie i pobije. (k: 90/2). Nie sposób również nie dostrzec zbieżności czasowej istniejącej pomiędzy wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pozwanego a zgłoszeniem roszczenia o zwrot 40000 zł przez powoda. W kontekście twierdzeń powoda niezrozumiałe są ponadto przyczyny nie zaskarżenia wydanego przeciwko niemu nakazu zapłaty.

Powyższe okoliczności poddają w wątpliwość prawdziwość twierdzeń obu stron toczącego się procesu. Tym niemniej negatywne konsekwencje tego stanu rzeczy obciążają powoda, w myśl zasady ei incubit probatio qui dicit non qui negat.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Na zasądzone na rzecz pozwanego, jako strony wygrywającej proces, koszty złożyło się wynagrodzenie reprezentującego pozwanego profesjonalnego pełnomocnika, określone na podstawie § 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w wysokości 3600 zł oraz kwota 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

ZARZĄDZENIE

- odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron