Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Północ w Warszawie

Sygn. akt I C 1661/24

UZASADNIENIE WYROKU Z 28 LUTEGO 2025 ROKU

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., domagała się zasądzenia od pozwanej M. M. kwoty 6.079,46 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od 9 sierpnia 2024 roku (dzień wniesienia pozwu w (...)) do dnia zapłaty z tytułu udzielonej pożyczki, na podstawie umowy z 1 lutego 2024 roku oraz zasądzenia zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu tak sformułowanego roszczenia powódka wskazała, że dochodzone roszczenie powstało w związku z umową pożyczki zawartą w formie elektronicznej 1 lutego 2024 roku na kwotę 5.000 złotych, na okres 30 dni. Pomimo akceptacji warunków umowy i otrzymania pożyczki, pozwana nie dokonała spłaty udzielonej pożyczki w żadnej części. Na dochodzoną w pozwie kwotę składają się: niespłacony kapitał pożyczki w kwocie 5.000 złotych, niespłacone odsetki kapitałowe w kwocie 76,03 złotych, skapitalizowane odsetki za opóźnienie w kwocie 462,33 złotych oraz niespłacone opłaty, naliczone zgodnie z umową pożyczki w kwocie 541,10 złotych.

( pozew-k.1-4).

Pismem z 6 grudnia 2024 roku J. B., działając jako syndyk masy upadłości pozwanej M. M., wniósł o umorzenie postępowania. W uzasadnieniu swojego stanowiska syndyk wskazał, że postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. XIX Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i restrukturyzacyjnych z 27 września 2024 roku, sygn. akt WA2M/GU/1370/2024, została ogłoszona upadłość M. M., jako osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej. J. B. wskazał również, że na podstawie wskazanego orzeczenia został ustanowiony syndykiem masy upadłości M. M.. W ocenie syndyka od momentu ogłoszenia upadłości wyłącznym trybem dochodzenia roszczeń powstałych przed dniem ogłoszenia upadłości jest zgłoszenie wierzytelności syndykowi za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, obsługującego postępowania sądowe, a dopiero w razie odmowy wciągnięcia roszczenia na listę wierzytelności można podjąć postępowanie, ale już wyłącznie przeciwko syndykowi. W przypadku, w którym wierzytelność została uznana przez syndyka i następnie ujęta w planie spłaty wierzycieli zawieszone postępowanie cywilne winno ulec umorzeniu, ponieważ w takiej sytuacji wydanie wyroku będzie niedopuszczalne. Syndyk podniósł również, że powód zgłosił dochodzoną pozwem wierzytelność w wysokości 6.320,77 złotych i została ona w pełni uznana przez syndyka

( pismo syndyka-k.29).

Postanowieniem z 12 grudnia 2024 roku sąd zawiesił postępowanie w sprawie na podstawie art. 174 § 1 pkt 4 k.p.c. w stosunku do pozwanej M. M., w związku z ogłoszoną upadłością oraz podjął postępowanie w sprawie z udziałem syndyka masy upadłości pozwanej M. M. J. B..

( postanowienie-k.37).

Do dnia wydania wyroku stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

1 lutego 2024 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., jako pożyczkodawca oraz M. M., jako pożyczkobiorca zawarli umowę, na podstawie której powód udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 5.000 złotych. Zgodnie z § 1 pkt. 1.2 umowy pozwana zobowiązała się do zapłaty na rzecz pożyczkodawcy umownych odsetek kapitałowych o zmiennej stopie procentowej, które na dzień zawarcia umowy wynosiły 76,03 zł. W § 1 pkt 1.3 umowy wskazano, że w związku z poniesieniem przez pożyczkodawcę kosztów przygotowania i udzielenia pożyczki, pozwana zobowiązała się do zapłaty na rzecz pożyczkodawcy prowizji w wysokości 500 złotych oraz opłaty za przygotowanie pożyczki w kwocie 41,10 złotych. Na mocy § 1 pkt 1.4 umowy pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki w łącznej wysokości 5.617,13 złotych w ciągu 30 dni. Zgodnie z § 2 pkt 2.1.17 umowy, w razie nieterminowej spłaty pożyczki przez pozwaną, pożyczkodawca był uprawniony do naliczenia odsetek umownych za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie równych dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych.

Dowód: fakt bezsporny, a ponadto: wydruk umowy k.12-14; formularz informacyjny k.15-16.

Przed zawarciem umowy pożyczki powód zweryfikował poprawność numeru rachunku bankowego pozwanej M. M. za pośrednictwem usługi (...).

Dowód: fakt bezsporny, a ponadto: wydruk k.17.

1 lutego 2024 roku pozwana M. M. zaakceptowała wyżej wskazane warunki umowy pożyczki, a powód przekazał wskazaną w umowie kwotę pożyczki na rachunek bankowy pozwanej.

Dowód: fakt bezsporny, a ponadto: wydruk k.18

M. M. nie spłaciła udzielonej jej pożyczki w jakiejkolwiek części.

Fakt bezsporny.

Prawomocnym postanowieniem z 27 września 2024 roku, sygn. akt WA2M/GU/1370/2024/10 , Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy, XIX Wydział Gospodarczy ogłosił upadłość M. M., jako osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej, wyznaczając syndyka w osobie J. B.. Sąd ten wskazał ponadto, że postępowanie upadłościowe pozwanej będzie prowadzone w trybie określonym w art. 491 ¹ ust. 1 prawa upadłościowego.

dowód: postanowienie wraz z uzasadnieniem-k.30v.-31 oraz informacja z Krajowego Rejestru Zadłużonych.

Powód zgłosił dochodzoną niniejszym pozwem syndykowi, który uznał ją w całości.

Dowód: fakt bezsporny, a ponadto: wydruk k. 32-35.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody
z dokumentów, których prawdziwość i autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu, a także nie była kwestionowana przez strony. W tym zakresie sąd posiadał, zatem możliwość oparcia się m.in. na niepoświadczonych za zgodność z oryginałem kopiach dokumentów i wydrukach, które stanowiły inny środek dowodowy w rozumieniu art. 308 k.p.c. Wskazać ponadto należy, że stan faktyczny niniejszej sprawy pozostawał pomiędzy stronami bezsporny, a wierzytelność dochodzona pozwem została uprzednio uznana przez syndyka w całości, a zatem strona pozwana nie kwestionowała roszczenia co do zasady, ani wysokości.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Powództwo podlegało uwzględnieniu w przeważającej części.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestii formalnych, w związku z zajętym przez syndyka stanowiskiem procesowym odnośnie do niedopuszczalności prowadzenia procesu cywilnego o wierzytelność zgłoszoną i uznaną przez syndyka, wskazać należy, że jest to stanowisko nieuprawnione.

Jak wynika to bezpośrednio z treści postanowienia z 27 września 2024 roku, sygn. WA2M/GU/1370/2024, wydanego przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy postępowanie upadłościowe względem M. M. toczy się w tzw. trybie uproszczonym, określonym w art. 491 ¹ ust. 1 prawa upadłościowego , w którym to syndyk masy upadłości przeprowadza całe postępowanie upadłościowe, a rola sądu upadłościowego jest ograniczona i dużym uproszczeniu odnosi się do wydania postanowienia o ogłoszeniu upadłości, wydania postanowienia w przedmiocie planu spłat (art. 491 ¹⁵ prawa upadłościowego) oraz wydania postanowienia o stwierdzeniu wykonania planu spłat i umorzenia zobowiązań upadłego powstałych przed dniem ogłoszenia upadłości i niewykonanych w wyniku wykonania planu spłaty wierzycieli. (art. 491 ²¹ ust. 1 prawa upadłościowego). Celem tego postępowania jest bowiem oddłużenie upadłego i zapewnienie powrotu do normalnego życia, z uwzględnieniem uzasadnionych interesów wierzycieli. Zgodnie z art. 491 ² ust. 1 prawa upadłościowego w sprawach nieuregulowanych w niniejszym tytule przepisy o postępowaniu upadłościowym stosuje się odpowiednio, z tym że przepisów art. 21, art. 25, art. 145, art. 151-155, art. 163, art. 164, art. 168 ust. 1-3 i 5, art. 176 ust. 2, art. 244, art. 245, art. 253-264, art. 307 ust. 1, art. 337-339, art. 343 ust. 1a, art. 346 ust. 2 i art. 347-356 oraz art. 358-366 nie stosuje się. Przepisy art. 13, art. 22a, art. 32 ust. 5, art. 36-40 i art. 43 stosuje się odpowiednio jedynie wówczas, gdy wniosek o ogłoszenie upadłości złożył wyłącznie wierzyciel. Przepis art. 361 stosuje się odpowiednio jedynie wówczas, gdy upadłość została ogłoszona wyłącznie na skutek uwzględnienia wniosku wierzyciela. Niewątpliwie celem ustawodawcy było przekazanie upadłości konsumenckiej syndykom, a zatem przyjęcie podobnej konstrukcji, jak w przypadku komorników, którzy w całości prowadzą postępowanie egzekucyjne, a sąd sprawuje jedynie nad nimi nadzór jurysdykcyjny. W postępowaniu upadłości konsumenckiej prowadzonej w trybie uproszczonym nie sporządza się listy wierzytelności, a tym samym nie powstaje tytuł egzekucyjny, który podlegałby zdublowaniu, w razie toczenia się równolegle procesu cywilnego w odniesieniu do tej samej wierzytelności. Takie bowiem jest ratio legis wprowadzenia przez ustawodawcę art. 145 prawa upadłościowego i wymogu wyczerpania ustawowego trybu zgłoszenia roszczeń w postępowaniu upadłościowym. Wyłączenie przez ustawodawcę w postępowaniu uproszczonym stosowania art. 145 prawa upadłościowego, w związku z całokształtem przyjętej regulacji, jednoznacznie przesądza o tym, że możliwe jest prowadzenie procesu cywilnego przeciwko syndykowi, bez konieczności uprzedniego zgłaszania wierzytelności. Wierzyciel ma zatem możliwość wystąpienia z powództwem przeciwko syndykowi nawet bez uprzedniego zgłoszenia wierzytelności i może uzyskać w tym postępowaniu tytuł egzekucyjny. Dotyczy to sytuacji zarówno, kiedy upadłość została ogłoszona przed wniesieniem pozwu jak i po jego wniesieniu, z tym zastrzeżeniem, że sąd na podstawie art. 174 § 1 pkt 4 k.p.c. zawiesi postępowanie w sprawie i podejmie je z udziałem syndyka, jako podmiotu wyłącznie legitymowanego formalnie do występowania w procesie w imieniu strony pozwanej, która to jednocześnie nie traci w tym zakresie legitymacji materialnej. Brak jest w tym zakresie zaś jakichkolwiek podstaw do odrzucenia pozwu.

W tym zakresie wskazać jednakże należy, że wystąpienie przez wierzyciela przeciwko upadłemu w procesie cywilnym z pominięciem zgłoszenia wierzytelności syndykowi stwarza realne niebezpieczeństwo niemożności wyegzekwowania wierzytelności, w postępowaniu egzekucyjnym w przypadku wykonania planu spłat przez dłużnika, albowiem wierzytelność ta ulegnie umorzeniu z mocy prawa (art. 491 ²¹ ust. 1 prawa upadłościowego). Argument ten sam z siebie nie przesądza jednakże o tym, że droga sądowa jest wyłączona, ponieważ to wierzyciel powinien samodzielnie zdecydować, która z dostępnych dróg umożliwia zaspokojenie jego interesów. W przypadku bowiem następczego wszczęcia postępowania egzekucyjnego, po wykonaniu planu spłat i wydaniu prawomocnego orzeczenia kończącego przez sąd upadłościowy, dłużnikowi przysługiwać będzie skuteczne wobec wierzyciela powództwo przeciwegzekucyjne (art. 840 k.p.c.). Brak udziału w postępowaniu upadłościowym, a tym samym nieuwzględnienie wierzytelności w planie spłaty stanowi zatem dla wierzyciela swoiste ryzyko, że pomimo posiadania tytułu egzekucyjnego w postaci wyroku, nie uzyska zaspokojenia w jakiejkolwiek części. Tym bardziej brak jest podstaw do przyjęcia stanowiska, że w razie uwzględnienia wierzytelności w planie spłat, nie jest możliwe wytoczenie powództwa o tę samą wierzytelność, co skutkować powinno odrzuceniem pozwu lub umorzeniem postępowania. W przypadku bowiem niewykonania planu spłat przez dłużnika i umorzenia wszystkich dotychczasowych zobowiązań upadłego, wierzyciel będzie w posiadaniu tytułu egzekucyjnego, na mocy którego po uzyskaniu klauzuli wykonalności będzie mógł zainicjować postępowanie egzekucyjne ( vide: P. W. „Wpływ ogłoszenia upadłości konsumenckiej na toczące się postępowanie sądowe – stan prawny po nowelizacji”, (...) prawnicze nr 3(71) z 2022 roku, str. 83-94).

Skoro zatem w prowadzonym postępowaniu upadłościowym na moment wydania wyroku w niniejszym procesie nie istniało prawomocne postanowienie sądu upadłościowego w przedmiocie wykonania planu spłaty i umorzenia zobowiązań upadłej, a prowadzenie postępowania upadłościowego w trybie określonym w art. 491 ¹ ust. 1 prawa upadłościowego nie wyklucza możliwości uzyskania przez wierzyciela tytułu egzekucyjnego wydanego przez sąd, to tym samym w realiach sprawy nie doszło do sytuacji, w której wydanie wyroku byłoby niedopuszczalne lub bezprzedmiotowe, a tym samym brak było podstaw do odrzucenia pozwu lub umorzenia postępowania. Tym samym możliwe było dokonanie oceny zasadności żądania pozwu i wydanie merytorycznego rozstrzygnięcia, pomimo uprzedniego zgłoszenia wierzytelności syndykowi.

W związku z powyższym odnieść należy się do merytorycznej oceny powództwa, dokonanej przez sąd w niniejszym procesie. Bez wątpienia zawarta pomiędzy stronami umowa pożyczki miała charakter konsumencki, ponieważ powódka, jako przedsiębiorca trudni się zawodowo udzielaniem pożyczek, a pozwana zawierała umowę niezwiązaną z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, jako osoba fizyczna (art. 22 ¹ k.c.). Do przedmiotowej umowy zastosowanie znajduje zatem ustawa z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1497), wprowadzająca dodatkowe mechanizmy ochrony konsumenta, regulując chociażby wysokość maksymalnych kosztów związanych z zawieraniem tego typu umów, w celu zapewnienia minimalnych standardów ochrony konsumentów. Co istotne, przepisy tej ustawy nie wyłączają stosowania innych przepisów o charakterze gwarancyjnym, stanowiących implementację dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz. U. UE. L. z 1993 r. Nr 95, str. 29 z późn. zm.). Szczególnie istotną rolę pełni w tym zakresie art. 385 ¹ § 1 k.c., regulujący kwestię tzw. niedozwolonych postanowień umownych. Innymi słowy okoliczność, że pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim nie wyłącza oceny, czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone (Uchwała SN z 26.10.2021 r., III CZP 42/20, OSNC 2022, nr 6, poz. 57.; Wyrok SN z 30.06.2022 r., I NSNc 646/21, LEX nr 3478437.).

Zgodnie z treścią art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Wymogami umożliwiającymi ocenę konkretnego postanowienia umownego pod kątem jego abuzywności są, zatem:

a)  brak indywidualnego uzgodnienia konkretnego postanowienia umownego z konsumentem, przy czym przyjmuje się, że taka sytuacja ma miejsce w szczególności w przypadku zawierania umów opartych o wzorzec umowy stosowany przez przedsiębiorcę (tzw. umów adhezyjnych), gdzie konsument nie ma rzeczywistego wpływu na treść postanowienia umownego;

b)  kształtowanie praw i obowiązków wynikających ze stosunku prawnego w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając interesy konsumenta, a zatem chodzi o kwalifikowane naruszenie tych interesów, samo zaś stwierdzenie przez sąd, że postanowienie umowne jest niekorzystne nie stanowi przesłanki do uznania go za niedozwolone;

c)  postanowienie umowne nie może dotyczyć głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Wszystkie powyższe przesłanki muszą być spełnione łącznie. Uznanie przez sąd konkretnego postanowienia umownego za niedozwolone ma charakter deklaratywny, a takie postanowienie nie wiąże konsumenta z mocy samego prawa (ex lege) od samego początku, a zatem ze skutkiem ex tunc. Co istotne, sąd rozpoznając konkretną sprawę zobowiązany jest do oceny poszczególnych postanowień umowy pod kątem ewentualnej abuzywności z urzędu, albowiem stanowi to wyraz stosowania prawa materialnego, zwłaszcza w sytuacji, gdy konkretne postanowienia stanowią podstawę dochodzenia przez przedsiębiorcę zapłaty w postępowaniu rozpoznawczym, w szczególności mając na względzie unijną zasadę szczególnej ochrony konsumenta (tak m.in. Wyrok SN z 4.10.2022 r., I NSNc 725/21, LEX nr 3490766; Wyrok SN z 22.06.2022 r., I NSNc 455/21, LEX nr 3370680; Wyrok SN z 27.10.2021 r., I NSNc 180/21, OSNKN 2022, nr 1, poz. 3; Wyrok SN z 10.06.2021 r., I NSNc 140/20, LEX nr 3186444.).

Przenosząc powyższe na stan faktyczny niniejszej sprawy wskazać należy, że powódka dochodziła łącznie zapłaty kwoty 6079,46 złotych, na którą składał się wypłacony kapitał pożyczki (5000 złotych), prowizje związane z udzieleniem pożyczki (541,10 złotych), odsetki kapitałowe za okres trwania pożyczki (76,03 złotych) oraz skapitalizowane odsetki za opóźnienie (462,33 złotych). Skapitalizowane odsetki naliczane były zaś jedynie od kwoty wypłaconego kapitału za okres od 5 marca 2024 roku do 8 sierpnia 2024 roku.

Sąd dysponując zgromadzonym w toku materiałem dowodowym nie miał wątpliwości, że pozwana otrzymała kwotę 5000 złotych tytułem wypłaty kapitału pożyczki, a umowa zawarta pomiędzy stronami była ważna. Rozstrzygnięcie zaś ogniskowało na zasadności innych składowych żądania głównego pozwu tj. kosztów związanych z udzieleniem pozwanej pożyczki (tzw. prowizji). Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwem sądów powszechnych, prowizje zawarte w umowie pożyczki nie mogą stanowić podstawy przysporzenia (źródła zarobkowania) pożyczkodawcy w związku z zawartą umową, lecz wysokość prowizji powinna odpowiadać rzeczywistym kosztom pożyczkodawcy, związanym z zawarciem umowy pożyczki i koszty te powinny być proporcjonalne do świadczeń pożyczkodawcy i kwoty udzielonej pożyczki (tak wyrok Trybunału Sprawiedliwości (UE) z 3 września 2020 roku, C-84/19, (...) S.A. Z SIEDZIBĄ W BIELSKU- BIAŁEJ I BW PRZECIWKO QJ I D.R., LEX nr 3047508 oraz Wyrok SN z 4.10.2022 r., I NSNc 725/21, LEX nr 3490766). Tymczasem z załączonej do pozwu umowy nie wynika co składa się na przewidzianą prowizję i jakie koszty związane z zawartą umową poniosła powódka. Co więcej, analiza treści umowy prowadzi do wniosku, że wysokość wynagrodzenia prowizyjnego w umowie stron zależała wyłącznie od wysokości udzielonej powodowi pożyczki, przy czym wysokość prowizji powód ustalał samodzielnie, a tym samym pozwana nie miała wpływu na jej wysokość. Bez wątpienia zatem zastrzeżona przez powoda prowizja zmierzała do uzyskania dodatkowego przysporzenia kosztem pozwanej, gdzie przecież wynagrodzeniem za udzielenie pożyczki miały być zastrzeżone odsetki kapitałowe, w maksymalnej dopuszczalnej przez prawo wysokości. Prowizje te łącznie z pewnością przewyższają normalne koszty związane z obsługą pożyczki i mają na celu przysporzenie pożyczkodawcy dodatkowej korzyści, w związku z zawartą umową, powód zaś nie przedstawił żadnego dowodu obrazującego metodologię wyliczenia wysokości prowizji i wykazania jakie koszty złożyły się na taką, a nie inną wysokość ustalonej w umowie stron prowizji. Zastrzeżona prowizja w wysokości 500 złotych, stanowiła równo 10 % wypłaconego pozwanej kapitału, gdzie przy uwzględnieniu okresu trwania umowy, uznać należało, że postanowienie to w sposób rażący naruszało interesy konsumenta, który oprócz odsetek zobowiązany był oddać tak wysoką prowizję, która nie miała jakiegokolwiek oparcia w poniesionych przez powoda kosztach. Analogicznie, powód nie przedstawił jakichkolwiek dowodów na poniesienie wydatków związanych z udzieleniem pożyczki, gdzie przecież pożyczka ta była udzielona przez Internet, w sposób zautomatyzowany, za pomocą działającego systemu pożyczkodawcy, który trudni się w masowym zawieraniu tego typu umów. Jak słusznie zauważył (...) w wyroku z 03 września 2020 r. w sprawie C-84/19 (Legalis nr 2467899), prawdą jest, że przedsiębiorca nie jest zobowiązany do wyszczególnienia charakteru każdej usługi świadczonej w zamian za koszty, które obciążają konsumenta na podstawie postanowień umowy, takie jak „prowizja” czy „opłata przygotowawcza”. Niemniej jednak, aby spełnić wymóg przejrzystości, musi zaistnieć sytuacja, w której charakter faktycznie świadczonych usług da się w sposób racjonalny zrozumieć lub wywieść z całej umowy. Ponadto konsument musi być w stanie sprawdzić, czy te różne koszty lub usługi, za które stanowią one zapłatę, nie nakładają się na siebie (wyrok z dnia 3 października 2019 r., K. i CIB Bank,C-621/17,EU:C:2019:820, pkt43). Stwierdzić zatem należało, że zastrzeżone opłaty rzeczywiście nie służyły swojemu celowi i zmierzały do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych, stanowiąc źródło dodatkowego zarobkowania kosztem konsumenta, rażąco naruszając jego interesy, związane z zawarciem przedmiotowej umowy.

W tym miejscu należy podnieść, że poza nieuwzględnionymi przez Sąd pozaodsetkowymi kosztami pożyczki, syndyk masy upadłości pozwanej nie podniósł żadnych zarzutów co do wysokości dochodzonego pozwem roszczenia. Na żądanie pozwu, jak wskazano powyżej składały się również odsetki kapitałowe, oraz skapitalizowane odsetki za opóźnienie liczone jedynie od wypłaconego kapitału. Odsetki te zostały wyliczone przez powoda prawidłowo i miały one oparcie w treści stosunku prawnego zawartego pomiędzy stronami. W zakresie odsetek kapitałowych podstawę stanowił art. 359 § 1 k.c., w zakresie odsetek za opóźnienie zaś art. 481 § 1 k.c., przy czym oba te roszczenia uboczne, zakreślone zostały w wysokości maksymalnej, dopuszczalnej przez prawo (art. 359 § 2 k.c. i 481 § 2 k.c.). Sąd w tym zakresie dokonał weryfikacji i wyliczone przez powoda skapitalizowane odsetki (poprzez podanie ich kwotowo) zostały obliczone prawidłowo i podlegały zasądzeniu. W związku z ich kapitalizacją w sensie prawnym (poprzez domaganie się dalszych odsetek od dnia wniesienia pozwu w (...)) stanowiły one kwotę główną dochodzoną pozwem. Sąd stoi przy tym na stanowisku, że od skapitalizowanych odsetek, czy to kapitałowych czy odsetek za opóźnienie, należą się jedynie odsetki ustawowe za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.), nie zaś odsetki maksymalne zastrzeżone w treści czynności prawnej od kapitału. Wynika to bezpośrednio z literalnej treści art. 482 § 1 k.c., który stanowi o odsetkach ustawowych za opóźnienie, a zatem o odsetkach w ustawowej wysokości tj. wynikającej z art. 481 § 2 k.c. W tym zakresie więc sąd, zasądził odsetki maksymalne za opóźnienie jedynie od wypłaconej pożyczki (kapitału), albowiem znajdowały one oparcie w treści umowy zawartej pomiędzy stronami.

Reasumując powyższe sąd zasądził od Syndyka masy upadłości pozwanej M. J. B. na rzecz powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 5.538,36 złotych (6.079,46 złotych - 541,10 złotych) w tym kwoty: 5.000 złotych z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 9 sierpnia do dnia zapłaty, 76,03 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 sierpnia 2024 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 462,33 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 sierpnia 2024 roku do dnia zapłaty. Dalej idące powództwo, to jest w zakresie kwoty 541,10 złotych oraz w zakresie odsetek maksymalnych za opóźnienie od skapitalizowanych odsetek podlegało oddaleniu.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach stanowił art. 100 k.p.c., statuujący zasadę tzw. stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu, w zależności od wyniku sprawy. Powód domagał się w pozwie zasądzenia od M. M. kwoty 6.079,46 złotych, zaś roszczenie powoda okazało się zasadne w zakresie kwoty 5.538,36 złotych. Tym samym powód wygrał proces w około 91% (5.538,36 złotych/6.079,46 złotych x 100%).

Tym samym pozwany syndyk masy upadłości M. M. winien zwrócić powodowi 91% poniesionych przez niego koniecznych i celowych kosztów prowadzenia procesu. Do tak określonych kosztów sąd zaliczył: opłatę od pozwu w kwocie 400 złotych, opłatę skarbową od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika powodowej spółki, który był radcą prawnym w kwocie 1.800 złotych, przy czym wysokość tego wynagrodzenia sąd ustalił na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2023 roku, poz. 1935 ze zm.). Łączna wysokość kosztów postępowania poniesionych przez powodową spółkę, a jednocześnie wszystkich kosztów postępowania wyniosła 2.217 złotych. Tym samym pozwany winien zwrócić powódce kwotę 2.017,47 złotych tytułem stosunkowego rozliczenia kosztów postępowania. Od należnej tytułem zwrotu kosztów procesu kwoty sąd zasądził odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a podstawę takiego rozstrzygnięcia stanowił art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Biorąc pod uwagę całokształt powyższych rozważań, Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji wyroku.

Asesor sądowy Michał Barski

Zarządzenia:

1.  odnotować;

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda oraz syndykowi z pouczeniem o przysługującej apelacji.