Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Północ w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Iwona Gierula

Protokolant: Monika Kurek

przy udziale oskarżyciela publicznego: nie stawił się, o terminie zawiadomiony prawidłowo

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 października 2017 r.

sprawy:

D. M.,

syna L. i K. z d. D.,

urodzonego (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 7 czerwca 2016 r., tj. w dniu nadesłania wyjaśnień do siedziby S. (...) (...) W., w W. przy ul. (...) jako właściciel pojazdu marki D. o nr rej. (...) wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie Straży Miejskiej (...) W. komu powierzył wyżej wymieniony pojazd do kierowania lub używania w dniu 30 kwietnia 2016 r., o. godz. 15:50,

tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 ustawy z dn. 20.06.1997 r. „Prawo o ruchu drogowym” (Dz.U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm.)

orzeka

I.  obwinionego D. M. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV W 1152/17

UZASADNIENIE

D. M. został obwiniony o to, że w dniu 7 czerwca 2016 r., tj. w dniu nadesłania wyjaśnień do siedziby Straży Miejskiej (...) W., w W. przy ul. (...) jako właściciel pojazdu marki D. o nr rej. (...) wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie Straży Miejskiej (...) W., komu powierzył wyżej wymieniony pojazd do kierowania lub używania w dniu 30 kwietnia 2016 r., o. godz. 15:50, tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dn. 20.06.1997 r. „Prawo o ruchu drogowym”

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w trakcie rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. M. był właścicielem pojazdu marki D. o nr rej. (...). W sierpniu 2015 r. przeszedł udar i zaprzestał trwale korzystać z samochodu. W dniu 17 kwietnia 2016 r. zbył samochód na rzecz syna M. M., który miał się zająć jego sprzedażą. O fakcie sprzedaży samochodu nie zawiadomiono starostwa powiatowego.

W dniu 30 kwietnia 2016 r. około godz. 15:50 funkcjonariusze (...) Straży Miejskiej (...) W. pełniąc służbę patrolową, znajdując się na ul. (...) zauważyli pojazd marki D. o nr rej. (...) zaparkowany w strefie zamieszkania w innym miejscu niż wyznaczone w tym celu, co stanowi wykroczenie z art. 97 kw.

W wyniku prowadzonych przez Straż Miejską (...) W. czynności wyjaśniających ustalono, iż właścicielem wskazanego wyżej samochodu jest D. M., syn L. i K. d. D., ur. (...) w W..

W dniu 17 maja 2016 r. Straż Miejska (...) W. wezwała D. M. do wskazania w terminie 7 dni, komu powierzył wyżej wymieniony pojazd do kierowania lub używania w dniu 30 kwietnia 2016 r. o godz. 15:50, a jeżeli był wówczas kierowcą, do zapłaty mandatu karnego kredytowanego w wysokości 100 złotych i odpowiedniego wypełnienia dołączonych do treści wezwania pisemnych oświadczeń. W treści wezwań zawarto pouczenia, że D. M. jako właściciel pojazdu – stosownie do treści art. 78 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 20.06.1997 r. „Prawo o ruchu drogowym” - ma obowiązek wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania we wskazanym czasie, a niedopełnienie tego obowiązku naraża go na odpowiedzialność za wykroczenie z art. 96 § 3 kw.

W dniu 22 maja 2016 r. M. M. zbył pojazd marki D. o nr rej. (...) na rzecz M. S., który dokonał przerejestrowania pojazdu.

W dniu 7 czerwca 2016 r. do (...) Straży Miejskiej (...) W. wpłynęło pismo D. M. wskazujące, że w dniu 17 kwietnia 2016 r. sprzedał on ww. pojazd.

W dniu 08 lipca 2016 r. Straż Miejska zwróciła się do Starostwa Powiatowego Oddziału Komunikacyjnego w Ł. o udostępnienie kopii karty informacyjnej i umowy sprzedaży pojazdu marki D. o nr rej. (...). Starostwo Powiatowe w Ł. pismem z dnia 20 lipca 2016 r. wskazało, że samochód został w dniu 27 maja 2016 r. przerejestrowany pod nr rej. (...), jednak nie posiadają daty zbycia pojazdu z uwagi na brak zgłoszenia tego faktu przez sprzedającego.

W dniu 01 czerwca 2017 r. Straż Miejska (...) W. skierowała do Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w W. wniosek o ukaranie D. M. jako obwinionego o popełnienie wykroczenia z art. 96 § 3 k.w.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego (k. 38-39), zeznań świadka M. M. (k. 40), notatki urzędowej (k. 1), fotografii (k. 2), wezwania wraz z oświadczeniem (k. 3-4), potwierdzenia odbioru (k. 5), oświadczenia (k. 6), pisma ze Starostwa Powiatowego w O. (k. 10), pisma ze Starostwa Powiatowego w S. (k. 28), umów sprzedaży samochodu (k. 33, 34), informacji z (...) (k. 35).

W trakcie czynności wyjaśniających Straż Miejska (...) W. w trybie art. 54 § 7 k.p.w. odstąpiła od przesłuchania w charakterze osoby podejrzanej D. M., z uwagi na jego niestawiennictwo do siedziby Straży Miejskiej w celu złożenia wyjaśnień (k. 14).

Obwiniony D. M. w trakcie rozprawy głównej nie potrafił wskazać, czy popełnił zarzucany mu czynu czy też nie. Pod koniec sierpnia 2015 r. przeszedł udar. Jego koledzy podjęli się sprzedaży samochodu, został poinformowany, że jest kupiec. Została zawarta umowa. Samochód został wyrejestrowany. Nie pamięta daty sprzedaży samochodu ani nazwiska osoby, z którą została zawarta umowa. Po okazaniu umowy z dnia 17 kwietnia 2016 r. potwierdził, że podpisał umowę z synem. Gdy otrzymał wezwanie, nie potrafił powiedzieć, kto korzystał z tego samochodu (k. 38-39).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uwzględnił wyjaśnienia obwinionego w zakresie okoliczności kluczowej dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, tj. zbycia pojazdu marki D. o nr rej. (...), albowiem znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Obwiniony podnosił, że w momencie popełnienia wykroczenia z art. 97 k.w., tj. w dniu 30 kwietnia 2016 r., nie był już właścicielem samochodu, bowiem w dniu 17 kwietnia 2016 r. dokonał jego sprzedaży, co potwierdza treść umowy sprzedaży zawartej pomiędzy obwinionym D. M. a M. M.. Wyjaśnienia złożone przez obwinionego są również zbieżne z treścią zeznań świadka M. M., które Sąd uznał za wiarygodne. Świadek również potwierdził, że pomiędzy nim a obwinionym zawarta została umowa sprzedaży ww. samochodu.

Sąd jako wiarygodne ocenił zeznania świadka M. M., albowiem były one spójne z wyjaśnieniami obwinionego, a nadto odpowiadały uzyskanej dokumentacji w postaci pism ze starostw powiatowych oraz zawartych umów sprzedaży samochodu.

Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie zaliczonych w poczet materiału dowodowego na podstawie art. 76 § 1 k.p.w., Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego, nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich treści.

Przechodząc do analizy prawnej należy zauważyć, że wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. ma charakter indywidualny, sprawcą wykroczenia może być tylko osoba, na której ciąży obowiązek wskazania, na żądanie uprawnionego organu, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, a więc jedynie właściciel lub posiadacz pojazdu. Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że w dniu popełnienia wykroczenia z art. 97 k.w., tj. 30 kwietnia 2016 r. o godz. 15:50, obwiniony nie był osobą zobowiązaną do wskazania na żądanie Straży Miejskiej (...) W. osoby, której powierzył ww. pojazd do kierowania lub używania. Wskazać należy, iż Straż Miejska kierując wniosek o ukaranie wobec obwinionego D. M. dysponowała jedynie informacją z Centralnej Ewidencji Pojazdów z dnia 08 lipca 2107 r. wskazującą, że właścicielem pojazdu jest obwiniony oraz informacją ze Starostwa Powiatowego w Ł., zgodnie z którą dokonano przerejestrowania samochodu w dniu 27 maja 2016 r. w Starostwie Powiatowym w S.. Z uwagi na brak zgłoszenia przez obwinionego faktu zbycia przedmiotowego pojazdu nie udało się ustalić daty jego sprzedaży. Sąd, celem zweryfikowania powyższej okoliczności, dopuścił dowód z dokumentów w postaci umów sprzedaży samochodu (k. 33, 34), co w sposób bezsprzeczny potwierdza, że obwiniony dokonał sprzedaży samochodu w dniu 17 kwietnia 2016 r., a zatem nie wypełnił znamion wykroczenia z art. 96 § 3 k.w., nie będąc w dacie odebrania wezwania ze Straży Miejskiej właścicielem pojazdu. Obwiniony co prawda nie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, co uniemożliwiło Straży Miejskiej poczynić prawidłowe ustalenia w sprawie, jednakże należy mieć na uwadze usprawiedliwiające zachowanie obwinionego okoliczności, które były przyczyną zaniechania zgłoszenia sprzedaży pojazdu, a mianowicie jego zły stan zdrowia po przebytym udarze.

W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, po dokonaniu jego oceny w oparciu o dyrektywy wskazane w art. 7 k.p.k., należy stwierdzić, że obwiniony D. M. nie popełnił zarzucanego mu we wniosku o ukaranie czynu. Na podstawie art. 96 § 3 k.w. odpowiada bowiem sprawca, który wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Zgodnie z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu (w tym Straży Miejskiej), komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Bezsporne jest, że osobą zobowiązaną do udzielenia takich informacji jest właściciel lub posiadacz pojazdu. W niniejszej sprawie, wobec treści wyjaśnień obwinionego, że dokonał sprzedaży samochodu w dniu 17 kwietnia 2016 r. oraz treści korespondujących z nimi zeznań świadka M. M., a także dowodów w postaci dokumentów, nie sposób przyjąć, że był on osobą zobowiązaną do udzielenia informacji Straży Miejskiej, skoro nie był właścicielem ani posiadaczem przedmiotowego pojazdu, a tym samym nie sposób uznać, iż obwiniony ponosi odpowiedzialność za popełnienie czynu z art. 96 § 3 k.w., co czyni koniecznym uniewinnienie obwinionego od popełnienia tego czynu. Na marginesie należy również zauważyć, że obwiniony istotnie nie miał również wiedzy, kto w dacie ujawnionego wykroczenia korzystał z pojazdu. Sam z pojazdu od dawna nie korzystał, a zbył go synowi po to, aby ten załatwił wszelkie formalności związane z jego sprzedażą.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 2 k.p.w.