Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Północ w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowak - Januchta

Protokolant: Paulina Puzia

przy udziale Prokuratora : ---------------

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 13 czerwca 2016 r.

sprawy K. K.

córki W. i I. z d. J.

ur. (...) w W.

oskarżonej o to, że:

w dniu 4 czerwca 2015 roku w W. przy ul. (...) na terenie (...) dokonała przywłaszczenia znalezionej rzeczy ruchomej w postaci złotego łańcuszka z zawieszką, powodując straty w wysokości 2500 złotych na szkodę M. L.,

tj. o czyn z art. 284 § 3 k.k.

orzeka:

I.  na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. postępowanie karne wobec oskarżonej K. K. warunkowo umarza na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby;

II.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżoną do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego M. L. kwoty 2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych);

III.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 170 zł (sto siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych, w tym kwotę 100 zł (sto złotych) opłaty.

sygn. akt IV K 240/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 04 czerwca 2015 r. około godz. 18:30 M. L. kierując pojazdem marki L. (...) jadąc ul. (...) zjechał na Stację Paliw S. przy ul. (...) w celu zatankowania paliwa. Gdy M. L. zatrzymał się przed dystrybutorem, bezpośrednio za jego pojazdem zatrzymał się drugi samochód, na którego kierowcę M. L. uprzednio zatrąbił, gdyż spóźniał się z ruszeniem po zmianie światła z czerwonego na zielone. Kierowca po wyjściu z pojazdu najpierw zwrócił się do M. L. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, a następnie podszedł do niego i zaczął go odpychać. Pomiędzy mężczyznami doszło do szarpaniny w trakcie której, M. L. został zerwany z szyi złoty łańcuszek z przywieszką i upadł na ziemię, czego M. L. nie zauważył. W tym czasie na terenie stacji paliw przebywała K. K. wraz z mężem, która dokonywała zakupów w sklepie na stacji. Po zakończeniu szarpaniny, mężczyzna który zaatakował M. L. wsiadł do samochodu i odjechał ze stacji, bez tankowania paliwa, z kolei M. L. będąc zaskoczony i zdenerwowany zaistniałą sytuacją, rozmawiał z pracownikami ochrony stacji, których poinformował, że nic mu się nie stało i nie ma konieczności wzywania Policji. M. L. nie zorientował się wówczas, że nie ma na szyi złotego łańcuszka. W tym czasie M. K. przechodząc wraz z mężem na terenie stacji paliw, zauważyła leżący na ziemi złoty łańcuszek z przywieszką, który podniosła i zabrała ze sobą, nie próbując ustalić na terenie stacji paliw tożsamości osoby, która go zgubiła. Gdy M. L. zorientował się, że nie ma na szyi przedmiotowego łańcuszka, najpierw próbował go sam odnaleźć, a następnie zwrócił się do pracowników stacji paliw o sprawdzenie nagrania z kamer monitoringu. W trakcie czynności oględzin nagrania okazało się, że przedmiotowy łańcuszek został podniesiony z ziemi i zabrany przez kobietę, tj. K. K., która wraz z mężem, robiła zakupy na terenie stacji paliw. K. K. kilka dni później przedmiotowy łańcuszek sprzedała w lombardzie za kwotę około 400 złotych, gdyż potrzebowała pieniędzy ze względu na trudną sytuację materialną jej rodziny. Łączna wartość szkody poniesionej w związku z utratą przez M. L. złotego łańcuszka z zawieszką, została oszacowana przez pokrzywdzonego na kwotę około 2500 złotych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań pokrzywdzonego (k. 1v-2), wyjaśnień oskarżonej (k. 56v-57), ekspertyzy kryminalistycznej z zakresu badań zapisów audiowizualnych (k. 32-36), informacji z (...) (k. 45).

Przesłuchana w trakcie postępowania przygotowawczego oskarżona K. K. przyznała się do popełnienia zarzucanego czynu i wyjaśniła, że w dniu 04 czerwca 2015 r. była wraz z mężem na (...) przy ul. (...) w W., gdzie robiła zakupy. Widziała, że na placu przy dystrybutorach była bójka między dwoma mężczyznami. Wyjaśniła, że gdy przechodziła przez plac na stacji znalazła leżący na kostce brukowej złoty łańcuszek wraz z zawieszką. Nie patrzyła czy są jakieś osoby na stacji, tylko schyliła się, podniosła łańcuszek i zabrała go ze sobą. Oskarżona wyjaśniła, że nie pomyślała, aby zapytać czy ktoś go zgubił, nie zdawała sobie sprawy, że jest to przestępstwo. Kilka dni później sprzedała łańcuszek w lombardzie za kwotę 400 złotych, a uzyskane środki pieniężne przeznaczyła na jedzenie dla rodziny, gdyż w tym czasie znajdowała się w trudnej sytuacji materialnej. Oskarżona wyjaśniła, że ma dwójkę dzieci, a mąż dopiero w marcu 2016 r. znalazł stałą pracę. W dniu zdarzenia utrzymywali się jedynie z uzyskiwanych przez nią dochodów z prac dorywczych. Oskarżona wyraziła skruchę z powodu swojego zachowania i złożyła wniosek o warunkowe umorzenie postępowania karnego (k. 56v-57).

Sąd zważył co następuje:

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonej co do przebiegu zdarzenia z dnia 04 czerwca 2015 r. na stacji paliw S. przy ul. (...) w W., albowiem są logiczne, przekonujące oraz zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie, w szczególności z treścią zapisu nagrania z monitoringu znajdującego się na ww. stacji paliw, zeznaniami pokrzywdzonego M. L., także treścią wydanej przez biegłego w oparciu o zapis nagrania z monitoringu ekspertyzy z zakresu badań zapisów audiowizualnych, także informacji nadesłanej z (...). Oskarżona nie kwestionowała faktu przywłaszczenia znalezionego łańcuszka z zawieszką, potwierdziła także, iż nie starała się ustalić jego właściciela, jak również że sprzedała go w lombardzie, gdyż potrzebowała pieniędzy na utrzymanie rodziny. Wskazała także, iż jej mąż nie miał nic wspólnego z przywłaszczeniem tej rzeczy.

Sąd uwzględnił zeznania pokrzywdzonego M. L., albowiem są logiczne, przekonujące i zgodne z treścią pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie. Pokrzywdzony w treści zeznań opisał szczegółowo zarówno okoliczności poprzedzające utratę złotego łańcuszka z zawieszką na stacji paliw przy ul. (...) w W., dotyczące sprowokowania przez nieznanego mężczyznę, który kierował poprzedzającym go pojazdem, bójki, samego przebiegu szarpaniny, w trakcie której utracił przedmiotowy łańcuszek, jak również dotyczących późniejszego fragmentu zdarzenia, tj. podejmowanych czynności, które doprowadziły do ustalenia osoby, która zabrała leżący na ziemi łańcuszek. Z zeznań pokrzywdzonego wynika, że dopiero analiza zarejestrowanego zapisu monitoringu, dokonana bezpośrednio po zdarzeniu wspólnie z pracownikami stacji, doprowadziła do ujawnienia momentu przywłaszczenia przez oskarżoną należącej do pokrzywdzonego rzeczy. W trakcie szarpaniny z uwagi na niespodziewany i gwałtowny charakter zdarzenia pokrzywdzony nie zauważył utraty łańcuszka. Okoliczności wskazane przez pokrzywdzonego korespondują z zapisem nagrania z monitoringu, także treścią wyjaśnień oskarżonej.

Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie w postaci między innymi: ekspertyzy kryminalistycznej z zakresu badań zapisów audiowizualnych (k. 32-36), informacji z (...) (k. 45), kopii paragonu (k. 17), Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich treści.

W świetle zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, iż wina oskarżonej oraz okoliczności popełnienia czynu nie budzą żadnych wątpliwości. Sąd nie miał wątpliwości, że K. K. w dniu 4 czerwca 2015 roku w W. przy ul. (...) na terenie (...) dokonała przywłaszczenia znalezionej rzeczy ruchomej w postaci złotego łańcuszka z zawieszką, powodując straty w wysokości 2500 złotych na szkodę M. L.. Swoim zachowaniem oskarżona wypełniła ustawowe znamiona występku z art. 284 § 3 k.k.

Sąd uwzględnił wniosek Prokuratora i zdecydował o zastosowaniu wobec oskarżonej K. K. najłagodniejszego środka związanego z poddaniem sprawcy próbie w postaci warunkowego umorzenia postępowania, unormowanego w art. 66 i 67 k.k. K. K. dopuściła się przestępstwa, które jest zagrożone karą grzywny, ograniczenia wolności oraz pozbawienia wolności do roku. Stopień winy K. K. i stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez nią przestępstwa nie są znaczne. O powyższym świadczą okoliczności przedmiotowe popełnionego czynu oraz motywacja jaką kierowała się oskarżona, która wynikała z jej lekkomyślności, a także chęci uzyskania środków pieniężnych pochodzących ze sprzedaży przedmiotowego łańcuszka i przeznaczenia ich na utrzymanie rodziny, znajdującej się w trudnej sytuacji materialnej. W ocenie Sądu okoliczność ta, mając na uwadze także dotychczasową niekaralność oskarżonej, także wyrażenie rzeczywistej skruchy z powodu swojego zachowania, wskazuje na to, iż istnieje pozytywna prognoza odnośnie zgodnego z prawem zachowania się oskarżonej w przyszłości, albowiem właściwości i warunki osobiste K. K. oraz jej dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania będzie ona przestrzegała porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Sąd wyznaczył okres próby wynoszący 2 lata, który w pełni pozwoli zweryfikować trafność postawionej wobec K. K. pozytywnej prognozy kryminologicznej.

W celu zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości, mając na uwadze konieczność uświadomienia oskarżonej naganności jej postępowania, jak również w celu wyrównania pokrzywdzonemu uszczerbku majątkowego, jakie poniósł w związku bezprawnym zachowaniem oskarżonej, Sąd zobowiązał oskarżoną do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 2500 złotych.

Jednocześnie wskazać należy, iż orzeczenie w przedmiocie zastosowania wobec oskarżonej środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania karnego, jak również orzeczenia obowiązku naprawienia szkody zostało wydane w oparciu o obowiązujące w tym zakresie przepisy ustawy z dnia 06.06.1997 r. Kodeks karny w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., Nr 396), tj. przed datą 01 lipca 2015 r. Sąd kierował się bowiem dyrektywą z art. 4 § 1 k.k., zgodnie z którą jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Sąd miał na uwadze, iż „ przy ocenie, która z konkurencyjnych ustaw jest względniejsza dla sprawcy, bierze się pod uwagę całą ustawę, a nie tylko poszczególne jej przepisy, przy czym należy uwzględniać sankcje grożące za rozpatrywane przestępstwo, a także możliwości zamiany kary na łagodniejszą rodzajowo, warunkowego zawieszenia jej wykonania, nadzwyczajnego złagodzenia kary, obowiązki próby, jakie można nałożyć na sprawcę, wreszcie możliwość lub obowiązek orzeczenia obok kary środka karnego albo poprzestania tylko na środku karnym. Nie jest dopuszczalne stosowanie kombinacji przepisów konkurujących ustaw, chociażby to było dla sprawcy "najwzględniejsze", lecz na podstawie wymienionych zasad należy dokonać wyboru jednej z konkurencyjnych ustaw” (tak A. Marek w: Komentarzu do Kodeksu Karnego wyd. 2010, Lex Omega, również wyrok 7 Sędziów SN z 13.01.970 r., V KRN 402/69, OSNKW 1970/4-5/37, wyrok SN z dnia 04.07.2001 r., V KKN 346/99, Orz. Prok. i Pr. 2001, nr 12, poz. 1). Mając powyższe na uwadze i porównując treść regulacji w zakresie możliwości zastosowania warunkowego umorzenia postępowania karnego, w szczególności w zakresie długości okresu próby, także regulacji dotyczącej orzekania obowiązku naprawienia szkody, Sąd nie miał wątpliwości, iż ustawą względniejszą dla sprawcy jest Kodeks karny z dnia 06.06.1997 r. w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw i dlatego uwzględnił w podstawie prawnej orzeczonego środka probacyjnego normę art. 4 § 1 k.k.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. oraz art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późń. zm.), uznając, iż brak jest przesłanek do zwolnienia oskarżonej od obowiązku ich poniesienia.