Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Północ w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17.08.2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym
w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Religa

Protokolant: Agnieszka Kurzawska

po rozpoznaniu w dniach: 14.03.2016r., 17.08.2016r.;

sprawy R. K., syna C. i B., ur. (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 18 czerwca 2015r., tj. w dniu nadesłania wyjaśnienia, w W. przy ul. (...) jako posiadacz pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie Straży Miejskiej m.st. W. komu powierzył wyżej wymieniony pojazd do kierowania lub używania w dniu 30 listopada 2014r. o godz. 11:25,

tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dn. 20.06.1997r. „Prawo o ruchu drogowym” (Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm.)

orzeka

I.  Obwinionego R. K. uniewinnia od popełnienia zarzuconego mu czynu;

II.  Kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV W 2025/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. K. zatrudniony był na stanowisku Dyrektora Operacyjnego w (...) Sp. z o.o. od dnia 01 lipca 2013 roku do dnia 30 listopada 2014 roku. Firma (...) Sp. z o.o. na podstawie umowy leasingowej o nr (...) była użytkownikiem pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...). Samochód ten wraz z innym pojazdem tej samej marki w w/w firmie wykorzystywany był przez zatrudnionych w niej pracowników do celów służbowych. Pojazdem tym jeździli zarówno D. D., A. W. (obecnie P.) jak i R. K.. Firma (...) Sp. z o.o. nie prowadziła jednocześnie nigdy żadnego rejestru mogącego wskazywać, który z pracowników w danym okresie czasu używał wykorzystywanych przez firmę pojazdów służbowych. W dniu 31 października 2014 roku R. K. złożył wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem 1 miesięcznego okresu wypowiedzenia. Począwszy od 13 listopada 2014 roku do dnia 30 listopada 2014 roku a wiec do dnia rozwiązania stosunku pracy R. K. przebywał jako osoba czasowo niezdolna do pracy na zwolnieniu lekarskim. W tym czasie nie pełnił żadnych funkcji oraz obowiązków w spółce (...). W okresie od dnia 27 listopada 2014 roku do dnia 15 grudnia 2014 roku na zwolnieniu lekarskim przebywała A. W. (obecnie P.). Od dnia 16 stycznia 2015r. nowym Dyrektorem Generalnym spółki (...) został M. N..

W dniu 30 listopada 2014 roku pełniący służbę patrolową funkcjonariusze Straży Miejskiej znajdując się na ulicy (...) w W. około godziny 11:25 ujawnili wykroczenie polegające na postoju pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) zaparkowanego w strefie obowiązywania znaku B - 36 „zakaz zatrzymywania się”. Ponieważ powyższa okoliczność stanowiła naruszenie dyspozycji art. 92 § 1 Kodeksu Wykroczeń czyn ten został udokumentowany sporządzeniem notatki urzędowej oraz użyciem aparatu cyfrowego, którym wykonane zostały dwa zdjęcia obrazujące sytuację. Następnie na miejscu sporządzone zostało wezwanie do osobistego stawienia się w terminie 7 dni w siedzibie Straży Miejskiej m.st. W. przy ul. (...) w W., które umieszczone zostało na szybie ujawnionego pojazdu. Na przedmiotowym wezwaniu zawarte było m.in. pouczenie, że właściciel lub posiadacz pojazdu ma obowiązek wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania we wskazanym czasie. W pouczeniu tym jednocześnie widniała adnotacja, że niespełnienie tego obowiązku naraża zobowiązanego na odpowiedzialność za samoistne wykroczenie. W związku z niestawieniem się na wezwanie Straży Miejskiej w siedzibie VI Oddziału Terenowego, do ustalonego użytkownika pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) Sp. z o.o. wysłane zostało następnie wezwanie wraz z oświadczeniem oznaczonym jako część A, B i C. Część A zawierała zgodę na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w wysokości 100 złotych z przypisaniem 1 punktu karnego za popełnienie wykroczenia polegającego na niezastosowaniu się do znaku drogowego B- 36 „zakaz zatrzymywania się”. Część B zawierała oświadczenie o udzieleniu informacji komu (...) Sp. z o.o. powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 30 listopada 2014 roku, zaś część C zawierała odmowę wskazania komu (...) Sp. z o.o. powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. W przedmiotowym wezwaniu (...) Sp. z o.o. została pouczona, iż spoczywa na niej obowiązek poinformowania odnośnie osoby której powierzyła pojazd do kierowania lub używania i w przypadku niespełnienia tego obowiązku poniesie odpowiedzialność za wykroczenie określone w art. 96 § 3 kodeksu wykroczeń. Jednocześnie w zaadresowanym na adres (...) Sp. z o.o. wezwaniu wskazany został termin 7 dniowy w którym to okresie zobowiązana została do odesłania listownie wypełnionych oświadczeń na adres VI Oddziału Terenowego Straży Miejskiej m.st. W.. Wezwanie wraz z załącznikami zostało doręczone spółce w dniu 02 lutego 2015r. i 20 marca 2015r. Będąc do tego zobowiązaną i prawidłowo pouczoną (...) Sp. z o.o. poinformowała wówczas, że osobą która kierowała lub używała w określonym w wezwaniu dniu przedmiotowym pojazdem był R. K.. W związku z powyższym identyczne wezwanie wraz z załącznikami B i C wysłane zostało następnie na adres miejsca zamieszkania R. K., które zostało przez niego odebrane w dniu 9 kwietnia 2015r. Pismem zaadresowanym do Straży Miejskiej m.st. W. VI Oddział (...) z dnia 16 kwietnia 2015 roku (data wpłynięcia 20 kwietnia 2015 roku) R. K. zaprzeczył by w określonej dacie wskazanej w wezwaniu był w posiadaniu przedmiotowego pojazdu wskazując, że przebywał wówczas na długotrwałym zwolnieniu lekarskim. R. K. nadesłał także na adres siedziby Straży Miejskiej kopię świadectwa pracy wraz z wyszczególnieniem dat zwolnienia lekarskiego. Straż Miejska ponownie wówczas zwróciła się wówczas do (...) Sp. z o.o. o ponowne wskazanie sprawcy wykroczenia. W odpowiedzi z dnia 18 maja 2015r. (data wpływu 20 maja 2015r.) w imieniu spółki aktualny Dyrektor Spółki (...) ponownie poinformował, iż w jego ocenie pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...) dysponował wówczas R. K.. Z uwagi na tak zajęte stanowisko Straż Miejska ponownie zwróciła się z zapytaniem do R. K. o wskazanie w terminie 7 dni od daty otrzymania pisma użytkownika pojazdu w dniu 30 listopada 2014 roku. Pismem z dnia 16 czerwca 2015 roku (data wpływu do siedziby Straży Miejskiej w dniu 18 czerwca 2015 roku) R. K. ponownie zakwestionował, by w tym okresie był posiadaczem pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) m.in. po raz kolejny wskazując, że w firmie (...) Sp. z o.o. zatrudniony był do dnia 30 listopada 2014 roku kiedy to ustał w wyniku wypowiedzenia stosunek pracy zaś już wcześniej przebywał na długotrwałym zwolnieniu lekarskim, które to okoliczności wykluczają by użytkował przedmiotowy pojazd jak i pokazują, że wobec jego absencji w pracy nie miał wpływu na to kto i w jakim celu używał wówczas pojazdów służbowych spółki. W związku z nadesłaniem wyjaśnień na piśmie i nie stawieniu się w siedzibie Straży Miejskiej odstąpiono od przesłuchania R. K. informując go o skierowaniu przeciwko niemu do Sądu wniosku o ukaranie za czyn z art. 96 § 3 kodeksu wykroczeń.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: zeznania świadków A. P. (uprzednio W.) (k.153 - 154), M. N. (k. 154), D. D. (k. 128 - 130), notatkę urzędową (k. 1), wezwanie (k. 2), zdjęcia (k.3), wezwanie (k. 4), oświadczenia (k. 5 - 6), pokwitowanie odbioru (k. 7), wezwanie (k. 8), oświadczenia (9 - 10), pokwitowanie odbioru (k. 11), wydruk maila (k. 12), udostępnienie danych (k. 13), wezwanie (k. 14), oświadczenie (k. 15), pokwitowanie odbioru (k. 16), wezwanie (k. 17), oświadczenie (k. 18), pokwitowanie odbioru (k. 19), oświadczenie (k. 20), wezwanie (k. 21), oświadczenie (k. 22), pokwitowanie odbioru (k. 23), pismo do Straży Miejskiej (k. 24), świadectwo pracy (k. 29), wezwanie (k. 32), oświadczenie (k. 33), pokwitowanie odbioru (k. 34), pismo do Straży Miejskiej (k. 35), wypowiedzenie umowy (k. 36), zwolnienie lekarskie (k. 37), wydruk smsów (k. 39), wydruki maili (k. 40 - 43), oraz pismo z (...) (k. 82).

Sąd zważył co następuje:

Pierwszorzędnym dowodem, który Sąd wziął pod uwagę i który miał szczególne znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy były zeznania świadka A. P. (uprzednio W.) (k.153 - 154). Świadek potwierdziła okoliczności wskazywane przez obwinionego, że firma (...) wykorzystywała dwa samochody służbowe. Nadto A. P. wyraźnie oznajmiła, że spółka nie prowadziła żadnego zapisu i nie odnotowywane było jaki pracownik w określonym czasie korzystał z pojazdu marki S. (...). Wskazała także, że pojazd ten użytkowany był zarówno przez nią, D. D. jak i obwinionego. Świadek o ile nie była w stanie stwierdzić kto w dniu 30 listopada 2014r. używał przedmiotowego pojazdu, gdyż w tym czasie przebywała na zwolnieniu lekarskim to jednak oświadczyła, że była obecna w pracy w chwili, gdy obwiniony R. K. składał wypowiedzenie umowy o pracę. Co istotne, wyraźnie oznajmiła, że w chwili składania wypowiedzenia obwiniony pozostawił na biurku zarówno kluczyki jak i dokumenty od przedmiotowego samochodu informując ją, że samochód ten pozostawia przed firmą co naocznie stwierdziła widząc, że rzeczywiście był tam zaparkowany. Zaznaczyła także, że jeżeli obwiniony odbierał świadectwo pracy to musiał udać się po nie do oddzielnej firmy mieszczącej się w innym budynku. Tak złożone zeznania świadczą na korzyść obwinionego albowiem po pierwsze wynika z nich, że A. P. była obecna w pracy w chwili pozostawienia przez obwinionego kluczyków od pojazdu marki S. (...) wraz z dokumentami w tym sama naocznie stwierdziła, iż obwiniony zaparkował tym pojazdem pod budynkiem firmy. Zatem okoliczność ta musiała mieć miejsce nie później niż w dniu 27 listopada 2014 roku albowiem od tego dnia aż do dnia 15 grudnia 2014 roku A. P. (uprzednio W.) przebywała na zwolnieniu lekarskim (k. 37). Nadto tak złożone zeznania stanowią dowód tego, że obwiniony pozostawił kluczyki od pojazdu wraz z dokumentami w tym zaparkował pojazd pod firmą w dniu 31 października 2014r. W tym dniu obwiniony złożył bowiem wypowiedzenie umowy o pracę (k. 36). Co więcej świadek potwierdziła także, że przez jakiś czas obwinionego nie było w pracy i że być może spowodowane było to jego zwolnieniem lekarskim a jak wynika z zawartego w aktach sprawy świadectwa pracy (k. 29), obwiniony przebywał na długotrwałym zwolnieniu lekarskim od dnia 13 listopada 2014 roku aż do dnia 30 listopada 2014r. kiedy to ustał stosunek jego pracy. Sąd uznał zeznania A. P. za przekonujące, ponieważ są one jasne, logiczne i znajdują odzwierciedlenie w zgromadzonym w aktach sprawy materiale dowodowym.

Sąd obdarzył także wiarygodnością treść zeznań złożonych przez świadka M. N. (k. 154). Świadek zeznawał w sposób szczery próbując przekazać w tym zakresie posiadaną przez siebie wiedzę. Z zeznań tych wynika jednak, że świadek M. N. w okresie korzystania przez pracowników spółki z przedmiotowego samochodu nie pracował w spółce (...), gdyż został zatrudniony w tej firmie dopiero od stycznia 2015r. M. N. w treści złożonych przez siebie zeznań wyraźnie zaznaczył przy tym, że nie jest aktualnie możliwe stwierdzenie jaka konkretnie osoba pozostawiła w miejscu do tego niedozwolonym pojazd marki S. (...) albowiem w okresie w którym próbował to wyjaśnić nikt już tego nie pamiętał i nie można tego było w żaden sposób nikomu udowodnić. Zeznania świadka są jasne i pokrywają się ze zgromadzoną w aktach sprawy dokumentacją.

Za zgodne z prawdą Sąd uznał także zeznania świadka D. D. (k. 128 - 130). D. D. w trakcie składania przez siebie zeznań stwierdził, że w jego ocenie to właśnie obwiniony użytkował pojazd marki S. (...) w dniu 30 listopada 2014r. kierując się w tym zakresie jedynie rozmową przeprowadzoną z A. P. (uprzednio W.). O ile Sąd nie dopatrzył się by świadek ten zeznawał w sposób dążący do celowego pomówienia obwinionego i tym samym doprowadzenia do jego skazania to jednak nie trudno oprzeć się wrażeniu, że taka ocena sytuacji stanowi jego subiektywne przekonanie tym bardziej, że nie pamiętał szczegółów przeprowadzonej rozmowy z A. P. (uprzednio W.). Co więcej wobec okoliczności, iż jak sam wskazał w tym okresie czasu pracował wówczas w biurze handlowym w Z. zaś Centrala firmy znajdowała się w O. nie był świadkiem zwrotu tego pojazdu do firmy, a całą wiedzę na ten temat posiadał od A. P. (uprzednio W.), która miała przekazać mu tą informację jedynie telefonicznie. Nadto o ile D. D. potwierdził, że w celu wyjaśnienia tej sprawy kontaktował się z Dyrektorem firmy tj. M. N. i że stwierdził wówczas, iż pojazdem marki S. (...) jeździł tego dnia obwiniony to jednak oznajmił, że nie jest w stanie potwierdzić czy samochodu tego w rzeczywistości nie użytkował wówczas inny z pracowników ponownie uzasadniając to okolicznością, iż przebywał w tamtym okresie czasu w innym oddziale. D. D. jednocześnie dodał, że pojazdem tym jeździła także zarówno A. P. (uprzednio W.) jak i że pojazd ten był również do jego dyspozycji nadmieniając, że nie istniały jakiekolwiek dokumenty mogące wskazywać, który z pracowników wówczas korzystał z tego samochodu. O ile zatem Sąd uznał tak złożone zeznania za wiarygodne ponieważ D. D. starał się właściwie odtworzyć przebieg rozmowy z A. P. przed Sądem to jednakże zeznania te wobec braku jego pamięci co do istotnych okoliczności tej rozmowy w żaden sposób nie mogą świadczyć o winie obwinionego. Tym bardziej, że przebieg zdarzenia zupełnie inaczej przedstawiła właśnie A. P. (uprzednio W.), która obecna była wówczas na miejscu i lepiej je zapamiętała.

Pozostałe zgromadzone i zaliczone dowody w postaci: notatki urzędowej (k. 1), wezwania (k. 2), zdjęć (k.3), wezwania (k. 4), oświadczenia (k. 5 - 6), pokwitowania odbioru (k. 7), wezwania (k. 8), oświadczenia (9 - 10), pokwitowania odbioru (k. 11), wydruku maila (k. 12), udostępnienia danych (k. 13), wezwania (k. 14), oświadczenia (k. 15), pokwitowania odbioru (k. 16), wezwania (k. 17), oświadczenia (k. 18), pokwitowania odbioru (k. 19), oświadczenia (k. 20), wezwania (k. 21), oświadczenia (k. 22), pokwitowania odbioru (k. 23), pisma do Straży Miejskiej (k. 24), wezwania (k. 32), oświadczenia (k. 33), pokwitowania odbioru (k. 34), pisma do Straży Miejskiej (k. 35), wydruku smsów (k. 39), wydruków maili (k. 40 - 43), pisma z (...) (k. 82), oraz dane o karalności (k. 80) i dane o karalności za wykroczenia (k. 81) mają charakter uzupełniający w sprawie.

Reasumując w ocenie Sądu w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dokonaniu jego oceny należy stwierdzić, że nie jest możliwe ustalenie, czy faktycznie obwiniony R. K. popełnił zarzucane mu we wniosku o ukaranie wykroczenie. Należy bowiem podkreślić, że obwiniony zaprzeczył by użytkował pojazd w dacie wskazanej w wezwaniu, zaś samo jedynie subiektywne przypuszczenie świadka D. D. co do tego, że to oskarżony R. K. był w dniu 30 listopada 2014r. posiadaczem pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) i co więcej nie będącego tego pewnym w tym przy wzięciu pod uwagę treści zeznań świadka A. P. (uprzednio W.), której relacja wyklucza taką sytuację, a przede wszystkim wobec braku jakichkolwiek innych obiektywnych dowodów w postaci chociażby rejestru mogącego wskazywać, który z pracowników w danym okresie czasu używał wykorzystywanych przez firmę (...) Sp. z o.o. pojazdów służbowych, nie mogą stanowić podstawy do skazania R. K. za zarzucane mu wykroczenie. Zgodnie bowiem z treścią zeznań A. P. (uprzednio W.) obwiniony kluczyki wraz z dokumentami w tym sam pojazd pozostawił w okresie kiedy obecna była ona w pracy zaś jak wynika z załączonego do akt sprawy zwolnienia lekarskiego tego świadka przebywała ona na nim od dnia 27 listopada 2014 roku do dnia 15 grudnia 2014 roku przy czym, że sytuacja ta miała miejsce w chwili złożenia przez obwinionego wypowiedzenia umowy o pracę co zgodnie z datą wypowiedzenia wskazuje na dzień 31 października 2014 r. Tym samym przy wzięciu pod uwagę, że od dnia 13 listopada 2014 r. do dnia 30 listopada 2014r. a wiec do chwili rozwiązania stosunku pracy obwiniony przebywał na długotrwałym zwolnieniu lekarskim w trakcie którego nie pełnił żadnych funkcji oraz obowiązków w spółce (...) wyklucza by użytkował on pojazd w dniu 30 listopada 2014r. Należy również podnieść, iż w przedmiotowej sprawie wyczerpane zostały także możliwości dowodowe, a tym samym Sąd nie był w stanie uzupełnić materiału dowodowego w niniejszej sprawie poprzez dopuszczenie kolejnych dowodów, które mogłyby mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, a jednocześnie, których przeprowadzenie pozwoliłoby rozstrzygnąć istniejące wątpliwości i doprowadzić do ustalenia prawdy materialnej. Podkreślić należy, iż obwiniony jest tą stroną procesu, która zgodnie obowiązującą zasadą domniemania niewinności (art. 8 k.p.w. w zw. z art. 5 k.p.k.) nie ma obowiązku dowodzenia swojej niewinności, ani obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść. Co więcej, obwiniony nie ma obowiązku po pierwsze składać wyjaśnień, po drugie składać wyjaśnień o treści zgodnej z rzeczywistością.

Jednocześnie biorąc pod uwagę powyższe nie można uznać, że zachowanie obwinionego R. K. który wbrew obowiązkowi nie wskazując na żądanie Straży Miejskiej m.st. W. komu powierzył pojazd marki S. (...) o nr rej. (...) do kierowania lub używania w dniu 30 listopada 2014r. ok. godz. 11:25, stanowiło naruszenie przepisu art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Należy bowiem wskazać, że obowiązek określony w art. 78 ust. 4 cyt. ustawy ciąży zarówno na właścicielu, jak i na użytkowniku pojazdu. Zgodnie z treścią art. 96 § 3 k.w. na żądanie uprawnionego organu właściciel jak i użytkownik winien zatem wskazać, kto w danej chwili był użytkownikiem pojazdu. Realizacja tego obowiązku ma bowiem ułatwić ustalenie kierującego pojazdem w razie m.in. popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu, co miało miejsce w niniejszej sprawie. Wykonanie tego obowiązku przez właściciela pojazdu następuje wówczas, gdy wskaże on osobę, której oddał pojazd do kierowania co powoduje, że obowiązek ten przechodzi następnie na tę osobę. Wyraźnie należy w tym miejscu zaznaczyć, że ustawodawca przewidział jednocześnie tylko jedną sytuację, w której niewskazanie kierującego pojazdem nie będzie łączyło się z odpowiedzialnością za wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., a więc kiedy następuje zwolnienie danej osoby z tego obowiązku. Musi bowiem wówczas zaistnieć konieczność spełnienia kumulatywnie trzech przesłanek tj. pojazd musi zostać użyty wbrew woli i wiedzy właściciela lub posiadacza pojazdu, przez nieznaną osobę, czemu właściciel lub posiadacz pojazdu nie mógł zapobiec. Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 12 marca 2014r. (P 27/13) „Zgodnie z art. 78 ust. 4 p.r.d. właściciel lub posiadacz pojazdu nie mają obowiązku wskazania, komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, jeżeli pojazd został użyty wbrew ich woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mogli zapobiec. W sytuacji użycia pojazdu wbrew woli i wiedzy właściciela lub posiadacza pojazdu przez nieznaną osobę, czemu nie mogli zapobiec, nie dochodzi w ogóle do spełnienia znamion wykroczenia określonego w art. 96 § 3 k.w. Właściciel lub posiadacz pojazdu, nie wskazując, komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, jeżeli pojazd został użyty wbrew ich woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mogli zapobiec, nie zachowują się, jak wymaga tego art. 96 § 3 k.w., "wbrew obowiązkowi". Właściciel bądź posiadacz pojazdu wezwany do wskazania kierującego pojazdem ma zatem de facto zatem pięć możliwości: 1) wskazać siebie, jeżeli faktycznie prowadził pojazd, 2) przedstawić dowód, że nie jest ani właścicielem, ani posiadaczem pojazdu, 3) wskazać, kto kierował pojazdem lub używał pojazdu, 4) nie wskazać, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania, 5) przedstawić dowód, że pojazd był użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Tylko w czwartym wypadku, gdy właściciel lub posiadacz pojazdu nie wskaże, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania, naraża się na odpowiedzialność za wykroczenie określone w art. 96 § 3 k.w. W przedmiotowej sprawie mamy jednak do czynienia z piątym przypadkiem. Jak wynika bowiem z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy pojazd marki S. (...) o nr rej. (...) był używany przez wszystkich pracowników spółki (...). Jednocześnie firma ta nie prowadziła żadnego rejestru pozwalającego na stwierdzenie który z jej pracowników w danym czasie używał w/w pojazdu służbowego. Co więcej obwiniony od dnia 13 listopada 2014 roku do dnia 30 listopada 2014r. kiedy ustał stosunek jego pracy przebywał na długotrwałym zwolnieniu lekarskim. Okoliczność niezdolności do pracy w tym okresie uniemożliwiała mu przebywanie w firmie, w tym pełnienie w niej funkcji i obowiązków. Obwiniony R. K. przebywając na zwolnieniu lekarskim nie miał zatem żadnego wpływu na to kto, w jakim celu i w danym czasie użytkował pojazd marki S. (...) o nr rej. (...). Co więcej obwiniony nie tylko nie odmówił w tym zakresie wyjaśnień ale w odpowiedzi na wezwanie Straży Miejskiej wyjaśniał, że nie jest w stanie wskazać osób, które mogły popełnić stwierdzone przez S. Miejskich wykroczenie z uwagi na fakt, że wobec swojej absencji spowodowanej chorobą nie miał żadnej wiedzy w tym zakresie.

Reasumując Sąd uznał, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest niewystarczający aby R. K. przypisać winę odnośnie popełnienia zarzucanego mu we wniosku o ukaranie czynu. W związku z istniejącymi wątpliwościami w tym zakresie Sąd w myśl zasady in dubio pro reo wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. zobowiązany był rozstrzygnąć je na korzyść obwinionego i uniewinnić go od popełnienia tak zarzucanego mu czynu.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 2 k.p.w.